sevdası herşeyden azîz olan efendim; gonul bahcemde acan, ıtırları esrikleştiren cicekler sereyim selÂmımdan evvel ayak bastığınız ve basmanızla şÃ‚d olup yeşeren, renklenen collerimin kumul kıvrımlarına. zarf albenili olsa da bahane, aslolan mazruftur bilirsiniz. cunku yangınımın ateşinden yanık ucu, ıtriyatın tum cekiciliğinde kaynayan ve yanan yureğin kıvılcımlarını ve gullerin rayihasına sinmiş kul kokusunu sanırım duyuyorsunuzdur. neler soylemez ki o titreşimler cırpındıkca goğus kafesimizin icinde mahpus, kuskun sercemiz. ipek ellerinizin zarif tutuşlarında sızlanması diner belki umidi rafa kaldırmış yureğin. bilesiniz bu kÂğıt parcasına gizlenmiştir soyleyemediklerim. sebeb-i varlığım efendim; edebinden lÂl kesilmiş dilin anlatmayı beceremediği ozlemleri cok gormeyiniz. acaba diyorum gozlerinize -her ne kadar bakmayı ar etmiş olsam da orda ki ışıltıyı fark etmediğimi duşunmeyesiniz ve merakım şudur - bir kez daha tum cesaretimi toplayıp da bakarsam yine o ışıltıyı hukmunu suruyor gorebilir miyim bilemiyorum. o bakışta hayat ve aşk vardı ve o bana yon vermiş aşkta yon bulmuş akışta duğumledim omrumu. sonra cozulmeyi unuttum efendim. elleriniz alışkındı gemici duğumlerine ya aşkın duğumlerini nereden oğrendi de bende misali bağladım bahtımı ruzigÂrınıza. nereye estirirseniz oraya yon bulurum; kızgın sahranızda yanar, kutuplarınızın buzulunda donar, ilk baharınızda acar, sonbaharınızda solar oldum. kastınız omrume bilir ve sererim onunuze!.. kulliyen adandığım efendim; hasretin kıskacında eğer ki bu akıllara ziyan zihni kurtarabilirsem yanmaktan, ciğ kalmaktan korkarım. ama yanmasına yon verip koruklersem kozlerimi divane bir meczuptan ote gitmez hÂllerim. o zaman sevgili sadece Âşıklık derecem yukselecek ama şuursuz hallerin araftaki tek temsilcisi olacağım. daha kalbin arka bahcelerinin ahvalini soracak olursanız bendenizden ruzgÂrlardan, yağmurlardan beslenip fırtınanın gozunden uzak kalmaya calışıyor ki yeşerme umidi olan dalları kırılmasın. kimbilir gun gelir vuslat hukmunu surer de abad olur gulistan. tahtıma sultan efendim; bilirsiniz ki her başlangıcın sonu, her hayatın olumu vardır. benim de mevsimimden goc yolunu tuttu kırlangıclarım, ağaclarımdan yemişlerim, dallarımdan ciceklerim. artık hazan demindeyiz ve kelimelere isyan kisvesi giydirmeden mazrufumuzu buyuk bir zarafetle zarflayıp ardından allayıp pullayıp ucuralım guvercin sessizliğinde. icine tekrar selÂm ve muhabbetlerimizi yukleyerek emin, sadık ve eşsiz yureğin sahibi efendimize!..
__________________