1789 Fransız ihtilÂli gercekleşip de dunyÂda milliyetcilik cereyanları revac buluncaya kadar Osmanlılar'ın, idÂresi altında bulundurdukları gayr-i muslim teb'ada en kucuk bir huzursuzluk ve kıpırdanış gorulmemişti. Muteaddid haclı ordularıyla harbedilirken Osmanlı teb'ası olan hıristiyanların, haclılara herhangi bir suretle yardımcı olduklarına dÂir tÂrihimizde en kucuk bir kayıt yoktur. Bilakis Lehistan'da:

Osmanlı atları Vistul Nehri'nden su icmedikce, bu ulkenin hurriyet ve istiklÂle kavuşamayacağı..." sozu, bir darb-ı mesel hÂline gelmişti.

Cunku Osmanlı'nın adÂletli otoritesi, gerek hıristiyanların fırsat buldukca birbirlerine karşı rev gordukleri zulumler ve gerekse Ruslar'ın her ceşit tecÂvuzlerine dÂimî bir engel teşkîl etmiştir.

Bizans asillerinden olan hıristiyan Granduk Notaras'ın, FÂtih'in askeri surları zorlarken Ayasofya'daki bir muzÂkerede Papa'dan yardım taleb edilmesi teklîfine karşı sarfettiği şu ifÂde de meşhurdur:

İstanbul'da kardinal şapkası gormektense, Turkler'in sarığını gormeyi tercîh ederim!.."

Cığırından cıkmış olan hıristiyanlıkta akıl ve mantık dışı zulum ve yanlışlıklara isyÂn ederek protestan mezhebini kurmuş olan Alman reformist Martin Luther bile:

YÂ Rabbî! Buyuk Turkler'i bir an once başımıza getir de, senin ilÂhî adÂletinden onlar sayesinde nasîblenelim!.." demiştir.

Ayrıca Martin Luther, halkını acımasızca somuren kendi idÂrecilerini de şu sozlerle îkÂz etmiştir:

"Sizin gibi gozu doymaz prenslerin, toprak ağalarının ve burjuvaların idÂresinde yaşamaktansa, Osmanlılar'ın idÂresi fakîrlere daha iyidir."

Hatt 16. yuzyılda Osmanlı ile hayli mucÂdele edip "Hıristiyan Şovalye" unvanını alan, ancak Osmanlı'nın eşsiz adÂletinin de farkında olan Boğdan beyi Stefan da, olum doşeğinde iken oğullarına şoyle demiştir:

"Belki de yakında himÂyeye muhtac kalacaksınız! Boyle bir durumda asl Rus'a yanaşmayın; hÂindir, sizi yok eder!. Fakat kendinizi Osmanlılar'a emÂnet edin; Âdil ve merhametlidirler!.."

Bu ifÂdeler, Osmanlı'nın hıristiyan Âleminde te'sîs ettiği sukûn ve huzûrun sayısız delîllerinden sadece birkacıdır.

Anadolu'da ilk tertipcisi CelÂl adında bir alevî olduğu icin celÂlî isyanları denilen sayısız karışıklığa rağmen Anadolu ve Rumeli'de bulunan hıristiyan ahÂlînin boyle hicbir rahatsız edici isyÂn hareketi gorulmemiştir. Ancak Fransız ihtilÂlinden sonra başta Ruslar olmak uzere devletin hemen hemen butun duşmanları, icerideki hıristiyanları tahrîke koyuldular ve bu tahrîkler, kısa zamanda meyvesini vermeye başladı.

İlk defa buyuk olcude devletimizin Avrupa kıt'asındaki topraklarımızda bu tahrikler, 93 harbi denilen 1877-78 Osmanlı-Rus harbinde meyvesini vermiş ve hıristiyan topluluklar bizden koparılmıştır. Ancak Osmanlı'nın bu topraklarda sağladığı sulh, sukûn ve otoritenin ortadan kalkmasının fecî neticeleri, kısa zamanda zuhûr etmeye başlamıştır. Cunku bu topraklarda hıristiyan kadar ceşitli musluman kavimler de yaşamaktaydı. Ruslar ve onun golgesinde mel'anet icr eden Sırplar ve Bulgarlar, 1878'den beri safha safha her fırsatta eski velînîmetlerine onları imh planında yapmadık zulum bırakmadılar. Bu zÂlimler, fiilî bir harp hÂlinde bulunulsun veya bulunulmasın İslÂm olan her unsuru katlederek, mallarını yağmalayarak ve hicrete mecbur bırakarak Avrupa'dan cıkarmak gÂyesini gutmuşlerdir.

Balkanlar'da surup giden zulumler, sırf dînî taassuba dayanmaktadır. Yoksa musluman olmuş slav demek olan Boşnaklar'a yapılan zulmu başka turlu îzÂh mumkun değildir. Bugun Kosova'daki zulum de, bunun bir nişÃ‚nesidir. Sırplar, kÂh oldurerek, kÂh kacırarak ve her ne sûretle olursa olsun Kosova'yı muslumansızlaştırmak istemektedir.

Bugun gelişmiş olan televizyonlar dolayısıyla Sırplar'ın coğunu gizlemiş olmalarına rağmen gorebildiğimiz katliam ve sefÂletler karşısında bir vicdÂnî muhÂsebeye girişme mecbûriyetimiz ÂşikÂrdır. Sırp kini ve bunun neticesi olarak yaptıkları fecî katliam, t 1389 Kosova zaferimizden kaynaklanmakta ve asırlarca idÂremiz altında yaşamış olmaktan doğan bir aşağılık duygusuyla beslenmektedir.

Dun tevÂzun, yÂni nufûs dengesini sağlama adı altında gercekleştirilen katliam, bugun aslî cehresini ortaya koymuş bulunmakta ve mel'anetini daha acık bir şekilde icr etmektedir. Oyle ki cÂnî Sırplar, oldurup ortadan kaldırdıklarına ilÂveten vatan cud ettikleri her muslumanın elindeki pasaport, kimlik vs. evrÂkı yok etmekte ve tekrar geri donuşe imkÂn bırakmamak yolunda da buyuk zulumler yapmaktadır.

Cereyan eden hÂdiseler gosteriyor ki, dunyÂ, hassaten ortadoğu ve balkanlar, Osmanlı'nın sağladığı sulh ve sukûna muhtac bir durumda bulunmaktan zamanımıza kadar kurtulamamıştır.

Bunu cÂnî Sırplar'dan dahî idrÂk edenler vardır. Nitekim 1997'de Yugoslavya'nın başkenti Belgrad'da yapılan muhÂlefet protestolarında kullanılan bazı pankartlarda:

"Turk (Osmanlı) idÂresine hasret!"

"Nerdesin ey Turk (Osmanlı) İdÂresi altındaki guzel gunler?" şeklindeki ifÂdeler, buyuk bir alÂka ve rağbet gormuştur.

Diğer taraftan Sırp muhÂlefet partisi lideri Vuk Draskovic de, dun Osmanlı idÂresi altında bulunan Sırplar'ın bugunkunden daha iyi ve huzurlu bir şekilde yaşamış olduklarını ifÂde ettikten sonra:

"Milosevic rejimi, Osmanlı Turk'unun adÂletinden ders almalıdır!" demiştir.

Zîr Balkanlar'da yıllardır devÂm eden zulumler, Osmanlı'nın oralardan cekilmek zorunda kalışıyla, yÂni emperyalist guclerin, Osmanlı'nın mîrÂsını kırka yakın parcaya ayırıp bugun bilinen devletciklerin ortaya cıkmasıyla başlamıştır. Kısacası batılı, bir arslan postunu parcalayıp kırk tilkiye kurk yapma yoluna gitmiş, ancak bunlardan hicbiri bir yavru arslan olamamıştır.

II. Abdulhamîd Han'ın hal'inden beri yetîm kalan nice Turk ve musluman unsurlar, kendilerine bir baba veya vefÂkÂr bir ağabeyi arayışı icindedir. Bilhassa balkanlar, o gunden bugune zaman zaman fecî bir vahşet timsÂli hÂlinde daralan bir zulum kıskacında boğulmaktadır. Cil cil kubbeler, minÂreler yıkılmakta, ezÂn sesleri susturulmakta ve yemyeşil topraklar nice mÂsûm ve mazlûmların kanlarıyla kızıla boyanmaktadır.

Zîr Osmanlı-Rus harbinden beri vagon vagon gelen mazlûm kitlelerin hazîn dramı, hÂl devam etmektedir. Gecen sene İstanbul'a gelen Kosova muftusu Recep Boya:

- Osmanlı Avrupa'dan cekildikten sonra biz sahipsiz kaldık. Gucu yetenlerin şamar oğlanına donduk!.." demişti.

Bugun bu şamar, bir insanlık ayıbı olarak en vahşîce ve dunyÂnın gozu onunde cereyan etmektedir. Dun şÃ‚ire:

O PÂdişÃ‚h-ı Şehîd'in huzûr-i heybetini,

Sonunda ciğneyecek miydi Sırb'ın orduları,

dedirten gercekler, aynıyla, belki daha acı bir şekilde tekerrur hÂlindedir.

Fakat bu ahvÂl karşısında bizim hissiyat ve îmÂn kardeşliğimiz ne haldedir? Acaba Afganistan, Filistin, Bosna, Cecenistan ve bugun de Kosova'dan peşpeşe gelen acılara karşı bağışıklık mı kazandık? Yoksa acılardan katılaşarak hissiz bir hÂle mi geldik? Duyduğumuz, gorduğumuz fecî katliamlar, bize sıradan haberler ve hÂdiseler gibi mi gelmektedir?

Sefil duşmanın kirli ayakları altında ciğnenen, ezilen, butun hayat hakkı elinden alınan, evinden ve vatanından kovulan o evlÂd-ı fÂtihÂn, bize Sultan MurÂd Han'ın emÂneti değil midir?

Bilhassa şu zor gunlerinde kundaktaki cocuğundan beli bukulmuş ihtiyarlarına ve vatan cud edilip cocuğunu camurlu yollarda doğuran hÂmile gelinlere kadar boynu bukuk sumbuller gibi huzunlu kitleler karşısında bizler ne yapıyoruz? Onlara gonlumuzde ne kadar yer ayırdığımızı ve elimizdeki imkÂnları ne kadar paylaşabildiğimizi AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-'in şu beyÂnı karşısında mîzÂn etmeliyiz:

Mu'minlerin, birbirlerine acımakta, birbirlerini sevmekte ve birbirlerine şefkat gostermekte bir vucûd gibi olduklarını gorursun!. (Bu vucûdun herhangi) bir uzvu muzdarip olduğu takdîrde diğer kısımları da uykuyu kaybedip ateşler icinde onun ızdırabını duyarlar."

FedÂkÂrlık ve muÂvenette kÂ'bına varılmaz bir İslÂm kardeşliğinin temelini atan Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-'in bu buyruğu onunde onu memnûn edecek bir îmÂn hassasiyetiyle yoğrulmuş bir kardeşlik tezÂhurunu işte bugunlerde sergilemek durumunda değil miyiz?

Bilmelidir ki beşerî hayata hÂkim olan yokuş ve iniş, surûr ve elemler, zÂlimler ve mazlûmların hazîn durumları ve dunyÂdaki calkantılı manzara karşısında îmÂn ve irfÂn ehlinin gonlu, derin duyuş ve tefekkur ile rikkate gelmeli ve bu hÂdiseler, bizleri daha kÂmil musluman olma yolunda ilerletmelidir. Aksi halde seyirci kaldığımız her fÂciadan dolayı rûz-i mahşerde o fÂciaları irtikÂb eden zÂlimlerin hissedarı olarak muhÂkeme olunacağımız muhakkaktır!..

Bugun husûsiyle Rabbin "RahmÂn ve Rahîm" tecellîlerinden nasîb alarak HÂlık'dan oturu mahlûka merhameti kÂmil bir tarzda yaşayabilme mecbûriyetindeyiz. Bu hÂl ise, Hakk'a yakın olabilmenin en buyuk muessirlerinden biridir.

Bir mu'minin gonul ufkunu gosteren şu misÂl ne ibretlidir:

BÂyezîd-i BistÂmî Hazretleri, bir yolculuğu esnasında mola verdiği bir ağac altında yemek yemiş, sonra yoluna devam etmişti. Epey bir muddet sonra da torbasının uzerinde dolaşan bir karınca gordu ve uzulerek:

"- Bu hayvanı vatan cud ettim!" dedi.

Derhal geri dondu ve yemek yediği mekÂna varıp o karıncayı yerine bıraktı. Zîr o, "şefkat li-halkıllÂh" (yaratandan oturu yaratılana merhamet) şuûruyla bir karıncanın dahî hakkına riÂyetin ehemmiyetini idrÂk hÂlindeydi.

Nitekim bir karıncaya dahî bu itin ve alÂkayı celbeden bu rûh, İslÂm ve îmÂnın bir olgunluk tezÂhurudur ki, şimdi bizleri Balkanlar'da yaşanan drama karşı alÂkaya dÂvet etmektedir. Yıllar once başlayan ve devam eden şu haykırışa kulak vermeliyiz:

Ne reng-i muzlime girmiş o yemyeşil Kosova!

ŞimÂle doğru butun Pirzerin, İpek, Yakova,

.......

Ne bir yaşındaki mÂsum icin beşikte hayat;

Ne seksenindeki mazlum icin eşikte necÂt:

O gunden beri, bu toprakların evvelki hÂkim ve efendi unsuru olan muslumanların, daha once dillere destan bir şekilde icr ettikleri adÂletin bir bedeli olarak eski teb'alarından gordukleri zulumler, cildlerle yazılsa bitmez.

Birgun muhaddis, Hakk dostu Sırr-ı Sakatî Hazretleri, talebelerine:

Mu'minlerin dertleri ile dertlenmeyen bizden değildir!" hadîs-i şerîfini okuturken bir talebesi geldi ve:

- UstÂdım! Mahalle yandı, yalnız sizin ev kurtuldu!" dedi.

O da, CenÂb-ı Hakk'ın bu lutfu karşısında:

- ElhamdulillÂh!" dedi.

Ancak hemen ardından talebelerine okuttuğu hadîs-i şerîfin sırrında derinleşerek buyuk bir nedÂmetle tevbe eyledi. Zîr bir anlık gafletle evi yanan mu'min kardeşlerinin uzuntulerini duşunememiş ve onların kederleriyle kederlenme husûsundaki emr-i Nebevîyi o an icin yerine getirememişti. Buna o derecede uzuldu ve mahzûn oldu ki, hÂdiseyi yıllarca unutmadı. Otuz sene sonra dahî bir gonul dostuna:

- Bir lahza dîn kardeşlerimin ızdırabından gÂfil kaldığım icin otuz senedir o Ânın tevbesi icindeyim..." diyerek gonlundeki engin nedÂmeti izhÂr etmekteydi.

Ya bizler?

Bugun Kosova'da Sultan MurÂd'ın evlÂdları ağır bir zulumle imh edilirlerken, onların dertleri ile ne kadar dertlenebiliyoruz? Yoksa akşam duyup sabah unuttuğumuz sıradan ve gundelik haberlere gosterdiğimiz alÂkadan oteye gecemiyor muyuz? Gelişen hÂdiseler ve yaşanan cinÂyetler, bizleri ne kadar îkÂz edebiliyor? ŞÃ‚irin mÂzîden yukselen ve hÂl cÂrî olan:

........

Artık ey millet-i merhûme sabÂh oldu uyan!

sesini, ne kadar duyabiliyoruz?

Bugun Kosova'nın, Bosna'nın vÂris-i tabiîsi olan bizler, bir nefis ve tÂrih muhÂsebesine mecbûruz!..

Osmanlı'nın kuruluşunun 700. yıldonumu olan şu hazîn gunlerde silkinip tÂrihimize ve kendimize donmeye mecbûruz. Bosna ve Kosova fÂciaları gibi ibretli hÂdiseler, bizi, Osmanlı'nın emÂnetine sahip cıkmaya doğru zorlamakta değil midir!

HÂsılı bilmelidir ki, Âhıretin tarlası olan şu dunyÂdaki fÂnî gunleri seÂdet yapan sır, îmÂn ve onun heyecanını yaşayabilme, muktezÂsı ile amel edebilme duygusudur. İctimÂî yardımlaşmalar, hÂssaten mazlûmlara şefkat ve merhamet tezÂhurleri ile suslenebilen her an, olum otesi gunlere bir rahmet meş'alesidir.

Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- buyururlar:

Yeryuzundekilere merhamet edin ki, gokyuzundekiler de size merhamet etsin!"

Merhametin en olgun tezÂhurleri de, birer kulluk vazîfesi olan AllÂh yolunda infÂkdadır.

Kardeşlik duygularının zayıfladığı, ictimÂî huzûr ve sukûnun kaybolduğu, kin ve husûmetin coğaldığı toplumumuzda ciddî bir infÂk seferberliğine ihtiyac vardır. İdrÂk etmelidir ki, bu bir kader programıdır; biz Kosova'daki acı zulmun altında olabilir, onlar da burada bizim yerimizde olabilirdi. Bunun icin onlara infÂkımız, Rabbimize karşı bir şukur ve kulluk borcu olduğu kadar onların dertleriyle dertlenebilme vazîfesidir.

Unutmamalıdır ki insan, yaratılışı itibarıyla dunyÂya meyyÂldir. Duny malı ise nefse cÂzib gelir. Ona aldananlar doymak bilmezler. Mal yığıldıkca insanın hırsı artar, muhteris olur. Gozunu madde ve mal hırsı burumuş olan insanda merhamet ve şefkat hissi azalır. İnfÂk etmek ona zor gelir. Nefsi ona: "Daha zengin ol; ilerde daha cok yaparsın!" diye telkînde bulunur. Boyle insan, rûhen hasta, bedenen muzdariptir. Cunku Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

Yarın yaparım diyenler helÂk oldu!.." buyururlar.

O halde şÃ‚irin dediği gibi:

Dem bu demdir, an bu andır. AllÂh yolunda hizmet seferberliğinde, infÂkda, husûsiyle balkanlarda yaşanan dramın hazîn neticeleriyle inleyen musluman kardeşlerimize yardımda dem bu demdir.

İnfÂklar, elbette ki her zaman ihtiyac sahiplerine yapılır. Ancak ihtiyacların da bir derecesi vardır. Herhalde Kosova muslumanlarının bugunku mazlumları, infÂk icin ihtiyacın hayÂl edilmez derecede şiddetli olduğu bir hÂl icindedir. Oyleyse onlara yapılacak yardım, AllÂh indinde başka zamanlarda başka ihtiyac sahiplerine yapılacak yardımla kıyaslanamayacak derecede ehemmiyetli ve değerli olacaktır, inşÃ‚allÂh! Aksi halde yarın her şey bitmiş olabilir ve mazlum Kosova, haritadan silinebilir; bizler de hayat boyu bir vicdan azÂbı icinde kalır ve kıyÂmet vebalini yukleniriz...

Bu zor gunlerde:

Sevdiklerinizden infÂk etmedikce asl e (hayrın kemÂl noktasına) eremezsiniz! Her ne infÂk ederseniz, AllÂh onu hakkıyla bilir" (Âli-ımrÂn, 92) sırrını yaşabilenlere ne mutlu!

Ey AllÂhım! Bizim ve dînimizin duşmanları olan zÂlimleri kahreyle! AllÂhım! İslÂm'ı ve muslumanları da izzetli kıl; nusret ve inÂyetinle muÂmele buyur! Âmîn!
__________________