Bir gun bir bedevîyi gordum. Basra’da mucevherciler carşısında başına toplananlara anlatıyordu: “Bir zamanlar colde yolumu şaşırmıştım, azığım da tukenmişti. Aclıktan dermanım kesilmiş, olum haline gelmiştim ki ansızın ici dolu bir kese buldum.
O kadar sevindim ki o hatıranın zevki hÂl dimağımdadır. Cunku icindekini kavrulmuş buğday zannetmiştim, bir de ne goreyim: Kesenin icindeki inci değil mi? Bu sefer de oyle canım sıkıldı ki hÂl aklıma geldikce yureğim sızlar.”
Susuz insana kuru colde, kum akan sahrada, ha inci ha kabuğu. Hicbirinin değeri yoktur, cunku orada altınla canak comlek aynı değerdedir.

(Sa‘dî-i ŞîrÂzî, Gulistan, 116.)
__________________