ÂİŞE-İ SIDDÎKA
Resûlullahın “sallallahu aleyhi ve sellem” zevce-i mutahherası ve Hazret-i Ebû Bekir Sıddîk’ın kızıdır. Annesi, Umm-i Rûman’dır. Hicretten 8 sene once doğup, hicrî 57, (mîlÂdi 13 Temmuz 676)’da 65 yaşında Medine’de vefÂt etti. Bakî Kabristanı’ndadır. EvlÂdı olmadı.

Hatîce-i KubrÂ’nın vefÂtından bir yıl sonra nikÂh edildi. Aklı, zekÂsı, iffeti ve takvÂsı, şaşılacak kadar cok idi. Resûlullah tarafından cok sevilir ve cok ovulurdu. NikÂhı, Allahu teÂlÂnın emri ile yapıldı. Âyet-i kerîme ile methedilmiştir. EshÂb-ı kirÂm, muşkullerini cozmek icin kendisine muracaat ederdi. Hazret-i Âişe’nin ustunluğunu ve fazîletini bildiren pek cok hadîs-i şerîf vardır. Bunlardan bazıları şoyledir:

“Âişe, Cennette de benim zevcemdir.”

“Y Âişe! Allahu teÂl sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin gibi, seni sevindiremedim.”

Resûlullah efendimize; “En cok kimi seviyorsunuz?” diye sorulunca; “Âişe’yi!” buyurdu. “Erkeklerden kimi seviyorsunuz?” denilince de; “Âişe’nin babasını.” buyurdu.

Hazret-i Âişe anlatır: Birgun iğnemi kaybetmiştim. Mum ışığı ile aradım, bulamadım. O anda Peygamberimiz geldi. Yuzunun nûruyla ortalık aydınlandı. İğnemi hemen buldum ve guldum.

Buyurdu ki:

- Ya Âişe! Neden gulersin?

Durumu anlattım. Bana buyurdu ki:

- KıyÂmette de boyle olacak. O gun beni goremeyecek olanlara cok yazık.

- YÂ Resûlallah! KıyÂmette kimler sizi goremeyecek?

- Yanında ismim anılıp da, bana SalevÂt-ı şerîfe okumayanlar, benim yuzumu goremeyeceklerdir.
__________________