KıyÂmet gunu eshÂbımdan herbiri, kabirlerinden kalkarken, vefÂt ettiği memleketin butun mu'minlerinin onlerine duşerek ve onları nûr ve ışık sacarak ArasÂt meydanına goturur. (Hadîs-i şerîf-Tirmizî
KıyÂmette herkes ArasÂt meydanında elli mevkıfte (yerde) durdurulur. Her mevkıfte bin sene kalırlar. (KadızÂde Ahmed Efendi)
ArasÂt meydanında meşakkat (zorluk) ve sıkıntıda olanlar, kÂfirler ile fÂsıklardır (gunahkÂrlardır). Onların hÂlleri cok korkunc olup, guneş başlarına bir mil kadar yakın gelir. Herkes gunÂhı kadar terler. Kimi dizine, kimi boğazına, kimi tepesine ka dar ter icine gomulurler. (İmÂm-ı Birgivî
Uzuntu ve pişmÂnlık ve kendine yanmaktan, Bir hasrettir yukselir, ArasÂt meydanından, Anne, gozunun nûru evlÂdını tanımaz, Kardeş, ciğer pÂresi kardeşini aramaz. (MevlÂn Muhammed RebhÂmî
__________________