herşeyden once sultanımızın ozelliklerini mucizelerini oğrenmemiz lazım şu gun gencliğimiz x bir futbolcuyu sesi tır altında kalmış manda boğurmesinden daha cirkin bir şarkıcıyı sorulduğunda onun hakkında takır takır acıklama yaparken gonullerin sultanını maalesef bilememektedir inşaallah her gun sultanımızın başımızın tacının ozelliklerinden sizlere bir demet sunacağım allah hizmetlerimizi kabul etsin onun yolundan sevgisinden şeffatinden bizleri ayırmasın

(Peygamberimiz’in mucizeleri ve buyuk ozellikleri: 1/7-10

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Buyuk Ozellikleri, Uysal Kitabevi: 1/7-10.)


Peygamberimizin Ozelliklerinden; Gece Namazının, Vitir Namazının, Sabah Namazının Sunneti Dediğimiz İki Rekatın, Kuşluk Namazının, Misvak Kullanmanın Ve Kurban Kesmenin Kendisine Vacib Olması

Yuce Allah, KitÂb-ı Kerim'indeki bir Âyette şoyle buyurmaktadır: "Gecenin bir kısmında, sana mahsûs bir nafile namaz kılmak uzere uyan, belki boylece Rabb'in seni, ovulmuş bir makama ulaştırır!" (1)

îşte bu Âyetle ilgili olarak TaberÂnî Ebû UmÂme'nin de şoyle dedi*ğini rivayet etmektedir: "Bu gece namazı, Peygamber (s.a.v.) icin bir nafile, sizler icin de bir fazilet idi."

Yine TaberÂnî ve Beyhakî, Aişe'den şoyle rivayet ederler; "Peygam*ber (s.a.v.): "Uc şey vardır ki, bunlar benim icin farz, sizin uzerinize ise sunnettir: Vitir namazı, misvak kullanmak ve gece namazı" buyurdu.

Ebû DÂvud, îbni Huzeyme, îbni HibbÂn, HÂkim ve Beyhakt'nin Abdullah bin Hamala el-Gasîl'den olan rivayetleri de şoyledir: Pey*gamber (s.a.v.), onceleri her namaz icin yeni bir abdest alırdı. Emir boyleydi. Abdesti olsun olmasın, her namaz icin mutlaka abdest almakla mukellefti. Bu kendisine zor gelmişti. Bunun yerine, misvakla emro-lundu. O da, abdesti varsa, abdest almaz, fakat mutlaka dişlerini mis*vaklardı. Ancak abdesti bozulduğu zaman abdest alırdı.


(1) Isra suresi, 79

Resulullah'ın Doğum Gecesi Vukua Gelen Bazı Fevkalade Alamet Ve Ozellikler


Beyhakî ve Ebû Nuaym Hassan bin SÂbit'ten rivayet eder. O demiş ki: "Ben, henuz yedi-sekiz yaşlarında bir cocuk idim. Gorup duyduklarımı ise anlıyabiliyordum... îşte bu sırada bir yahûdî Medine'deki evi uzerinden şoyle bağırmakta idi: "Ey yahudiler, toplanınız! Buraya geliniz!..." Yahudiler de toplandılar ve dediler ki: 'Yazık sana! Bizi neden topluyorsun?" O onlara hitaben dedi ki: "Ahmed bu gece dunyÂya geldi, yine bu gece onun yıldızı da doğdu!..."

Beyhakî, Taberanî, Ebû Nuaym ve îbn-i AsÂkîr, Osman bin Ebu'l-As'dan şoyle rivayet ederler: "Bana, ResûlullÂh'ıri anası Amine'nin ResûlullÂh'ı doğurduğu gece, onun yanında bulunan anam anlattı. Şoyle ki: "O gece ben, evde nurdan başka bir şey goremiyordum... Başımı yukarıya kaldırdığım zaman yıldızları da o kadar yakın hissediyordum ki, sanki uzerime duşecek gibiydiler. Amine doğumunu yaptığı zaman, evin ici tamamen nura boyandı. Ev ve evdeki her şey, nurdan ibaret oluverdi."

(...Doğdu ol saatte ol sultÂnu dîn!

Nura gark oldu semÂvÂt u zemîn!)

Ahmed, BezzÂr, Taberanî, HÂkim, Beyhakî ve Ebû Nuaym IrbÂz bin Suriye'den rivayet ederler. Onun nakline gore ResûlullÂh buyur*muştur ki: "Ben, Allah'ın kuluyum ve Peygamberlerin sonuncusuyum! Ben size haber veriyorum: Ben, IbrÂhîm (a.s.)'ın duası, Is (a.s.)'m mujdesi, anamın da ru'yÂsıyım! ki anam benimle ilgili ru'yÂsım gormuş*tu... Diğer peygamberlerin anaları da ilgili ru'yÂlarım gormuşlerdir. Allah Resûlu'nun anası, doğumunu yaptığı zaman da gormuştu ki, her taraf nura boyanmış ve t Şam'daki koşkleri aydınlatmıştık."

(Yine aynı kaynakların ve ibn-i Sa'd'ın, Ebu UmÂme'den naklettikleri bir rivayet de bu mealdedir.)

Sahihtir kaydiyle HÂkim ve Beyhakî HÂlid bin Ma'dÂn'dan şoyle rivayet ederler: "Resûlullah'm ashabı sormuşlar: "Ey Allah'ın Resulu, bize kendinizden haber verir misiniz?" demişler. O da cevaben buyurmuşlar ki: "Babam İbrahim'in duası, İsa'nın mujdesi, anamın mujdeli ru'yÂsı... O bana hamile kaldığı zaman, Şam'daki koşkleri aydınlatacak kadar buyuk bir nurun kendisinden cıktığını gormuştu..."

Acıklama: Rivayet metninde gecen: "O bana hÂmile kaldığı zaman" sozu, Amine'nin o zaman gorduğu ru'yÂyı anlatır. Doğum yaptığı gece ise, Amine "buyuk bir nuru..." uyanık bir halde ve gozleriyle gormuştur. Nitekim İbn-i İshÂk'ın ilgili rivayeti de acıkca bunu ifÂde etmektedir. (Suyût&#238

İbn-i Sa'd ve İbn-i AsÂkîr ayrıca İbn-i AbbÂs'm şoyle dediğini rivayet ederler: Amine demiştir ki: "Ben O'na hÂmile kaldığım zaman, t doğumumu yapıncaya kadar bir ağırlık duymadım... Doğumumu yapıp benden ayrıldığı zaman ise, O'nunJa birlikte dunyÂnın doğusunu ve batısını kaplayan buyuk bir nurun da ayrıldığını gordum... O doğduğu zaman, yere iki eli uzerine duşmuş ve yerden bir tutam toprak. almıştı ve tam bu sırada başını da semÂya kaldırmıştı..."

(Kaynaklarımızın Ebu'l-AcfÂ, Ummu Seleme ve Bûreyde'den naklettikleri rivayetleri de bundan onceki rivayete yakın manÂda haberler ıhîsv etmektedir.) (Suyût&#238

Peygamberimizin, Ashabı İle İstişarede Bulunmasının Kendisine Vacib Kılınması


Peygamberimizin uzerine vÂcib kılınan Ozelliklerden biri de, O'nun ashabı ile istişarelerde bulunmasıdır. Nitekim Yuce Allah bir Âyetinde şoyle buyurmaktadır: "...Ve yapacağın işler hakkında da on*larla istişarelerde bulun..." [6]

îbni Adiyy ve Beyhaki'nin konuyla ilgili îbni Abbas'tan naklettik*leri hadîs şoyledir; Bu Âyet-i celîle nazil olduğu zaman, Peygamber (s.a.v.) şoyle buyurdular:

"Aslında Allah ve resulu, istişarede bulunmaktan ganîdirler! Fa*kat yuce Allah bunu, bize emretmekle; ummetim icin bir rahmetin te*cellîsine vesîle kılmıştır."

HÂkim Tirmizî'de Aişe'den şoyle nakletmiştir: Bir defasında Pey*gamber (s.a.v.) şoyle buyurdu: "Allah bana, farzların aynen ed edilip yerine getirilmesini emrettiği gibi, insanlarla istişarede bulunup onları guzelce idare etmemi de emretmiştir."

îbni Ebû Hatim de bu konuda Ebû Hureyre'den şu rivayette bulu*nur: "Ben, Resûlullah'm (s.a.v.) ashabı ile istişare ettiği kadar, bir baş-' kasının istişareye onem verdiğini hic gormedim!"

HÂkim Ali'den rivayetle Peygamberimiz'in şoyle dediğini nakleder: "Eğer ben, istişare etmeksizin yerime gececek olan halîfeyi tÂyin edecek olsaydım, hic şuphesiz Ummu Abd'in oğlunu (Abdullah tbni Mes'ûd'u) tÂyin ederdim!"

Ahmed, AbdurrahmÂn bin Ganem'den rivayet eder: O şoyle de*miştir: Peygamber (s.a.v.), Ebû Bekir ve Omer'e hitaben şoyle buyurdu: "Eğer siz ikiniz bir iş uzerine ittifak ederseniz, ben size muhalefet et*mem!"

HÂkim, HubÂb bin Munzir'den şoyle nakleder; "Ben, Peygamber'e (s.a.v.) iki hususu işaret ettim (tavsiyede bulundum.) O da bu her iki hususu kabul buyurdu. Birincisi: Bedir'e kendisiyle beraber ben de cık*mıştım. Askerini suyun beri tarafına yerleştirdiği zaman, ben kendisine yaklaşıp: "Ey Allah'ın Resulu, siz askeri buraya Allah'tan aldığınız bir vahye dayanarak mı, yoksa kendi duşunce ve tedbîriniz olarak mı yer*leştirdiniz?" dedim... O da bana: "Kendi duşuncem olarak y HubÂb!" diyerek cevap verdi. Ben de bunun uzerine dedim ki: "Ey Allah'ın Resulu, doğru olanı; askerini suyun obur tarafına yerleştirip suyu ar*kamıza almamızdır. Bu suretle suyun bulunduğu yeri, kendi kontrolu*muzde tutmuş oluruz." Peygamberimiz, benim bu tavsiyemi derhal kabul buyurdu.

ikincisi: Cebrail gelip O'na sormuş: "Ey Allah'ın Resulu, siz, dunyÂda ashabınızla birlikte olmayı ve kalmayı mı tercîh edersiniz, yoksa Rabbiniz'e donup O'nun size va'd buyuduğu Naîm cennetinde bu*lunmayı mı?" O, bu hususu ashabı ile istişarede bulundu. AshÂb da: "Ey Allah'ın Resulu, şuphesiz bizler seninle beraber olmayı severiz. Bize ilÂhî vahiy olarak verdiğiniz haberleri vermeye devam eder, duşmanla*rımızın eksik taraflarından bizleri haberdÂr kılar, aynı zamanda Al*lah'ın bize yardımcı olması icin hakkımızda duacı olursunuz" dediler. Bu sırada Resûlullah bana hitaben: "Sen ne diye konuşmuyorsun, y HubÂb?" buyurdu. Ben de dedim ki: "Ey Allah'ın Resulu, sen, Rabbinin senin icin sectiği hangisi ise, onu sec." Resûlullah, benim bu tavsiyemi de kabul buyurdu."

îbni Sa'd da Yahya bin Saîd'den şoyle rivayette bulunur: Bedir Gunu Peygamber (s.a.v.) insanlarla istişarede buludu. Bu sırada HubÂb bin Munzir ayağa kalkıp dedi ki: "Biz, savaş bakımından tecrubeli kim*seleriz. Buradaki irili ufaklı kuyulan kapatıp kaybetmeliyiz. Buyuk ku*yuyu bırakıp başında nobet tutmalı ve bu kuyunun ileri tarafında da duşmanı karşılamalıyız... En uygunu, boyle yapmaktır." (Peygamberi*miz de onun bu tavsiyesini kabul etmiştir.)

Sonra peygamberimiz, ashabı ile Kurayza Gununde de istişarede bulundu. Yine Hubab bin Munzir ayağa kalkıp: "Evlerin On tarafında mevzilenmeli ve oradakilerden duşmana gidecek olan haberi de kesmiş olmalıyız." Resûlullah (s.a.v.), onun bu fikrini de kabul buyurmuştur.

HÂkim, Abdu'l-Hamid bin Ebû Abs tarikiyle onun buyuk dedesin*den bir haber nakleder. Buna gore Resûlullah Efendimiz şoyle buyur*muştur: "KÂ'b bin Eşrefin, kim benim icin hakkından gelecek? Cunku o Allah ve Resulune cok ez verdi!" Muhammed bin Mesleme, bunun uze*rine sordu: "Ey Allah'ın Resulu, onu oldurmemi ister misin?" Peygam*berimiz de: "Madem bu hususta Sa'd bin MuÂz'a git de onunla istişarede bulun!" buyurdu. O da gidip onunla istişare etti... Sa'd bin MuÂz da, durumu değerlendirip: "Haydi, Allah'ın lutfedeceği bereket ve başarı u-zerine, yuru ve vazifeni yerine getir!" dedi. (O da, SilkÂn bin SelÂme, AbbÂd bin Bişr ve Haris bin Evs gibi arkadaşlarını alarak gitti ve Al*lah'ın duşmanının hakkından geldiler.)

îmÂm-ı MÂverdî der ki: "Peygamberimiz'in hangi hususlarda ashabı ile istişare etmekle me'mûr bulunduğunda, Âlimlerimizin ihtilÂfı olmuştur. BÂzıları: "Bu, sÂdece harb ve duşmanlarıyla ilgili hususlarda idi" demiştir. BÂzıları ise: "Gerek harb ve duny işlerinde, gerekse dîn işlerinde olsun, ashabı ile istişarede bulunmuştur" demiştir. BÂzıları ise: "Dîn işlerinde olan istişaresi; onları ilahî ahkÂmın sebeb ve hikmetleri uzerinde uyarıp yetiştirmek, ictihÂd yollarını onlara oğretip onları muctehid mertebesine ulaştırmak icin idi" demişlerdir

Peygamberimize Zekat Ve Sadakaların Haram Kılınması

Evet, Peygamber'in (s.a.v.) ozelliklerinden biri de, O'na ve O'nun ev halkına, kendisinin ve ailesinin kolelerine, Âzadlılarma, zekÂd ve sadaka almanın haram kılınmış olmasıdır. Bu hususta Muslim, Muttalib bin Rabia'dan rivayetle, Peygamber'in (s.a.v.) şoyle buyurduğunu bil*dirmektedir:

"Bu, sadakalar, insanların mallarının kirleridir. Muhammed'e ve O'nun Âline helÂl değildir!"

îbni Sa'd'ın Ebû Hureyre, Aişe ve Abdullah bin Busr'den naklettiği rivayete gore, "Peygamber Efendimiz hediyeyi kabul eder, sadakayı kabul etmezdi."

(Yine îbni Sa'd, Hasan'dan rivayetle, Peygamber'in (s.a.v.) şoyle buyurduğunu rivayet etmiştir: "Yuce Allah, bana ve benim ev halkıma sadakayı haram kılmıştır!")

îmam-ı Ahmed de Ebû Hureyre'nin şoyle soylediğini nakleder: "Peygamber (s.a.v.), dışarıdan yemek getirildiği zaman, onun hediye olup olmadığım sorardı. Eğer hediye olduğu soylenirse, o yemekten yerdi. Eğer, sadaka olduğu soylenecek olursa, ondan yemezdi."

TaberÂni'nin îbni Abbas'tan olan rivayeti de şoyledir: "Peygamber (s.a.v.), Erkam el-Zuhri'yi, zekat toplamak uzere gorevlendirdi. O da yanında Peygamberimiz'in Âzadlısı Ebû RÂfî'i goturmek istedi. Ebû Rafı' ise Peygamberimiz'e sormaya gitti. Peygamberimiz kendisine dedi ki: "Ey Ebû Rafı', sadaka (zekÂt), Muhammed'e ve O'nun Âline haramdır!"

(Bunu, Ahmed ve Ebû DÂvûd da rivayet etmiştir. Ancak Ebû Davud'un rivayetinde: "Gercekten sadaka bize helal değildir ve bir top*luluk ve ailenin, Âzadlısı da; onlardan sayılır" denilmiştir.)

Muslim ve îbni Sa'd Muttalib bin Rabia'dan şoyle rivayet eder: Ben ve Fadl bin Abbas Hz. Peygamber'e gidip muracat ettik ve dedik ki: "Ey Allah'ın Resulu, biz sana, bize zekat toplama hususunda emir ve yetki vermeni istemek icin geldik." Peygamber Efendimiz, biraz sukut etti, sonra başını yukarı kaldırdı. Biz ise kendisiyle konuşmak istiyorduk. Zeynep validemiz de bize işaretle, O'nu konuşturmamamız hakkında perdesi arkasından tenbihte bulunuyordu. Biz de bekledik. Sonra Peygamberimiz bize donerek buyurdu ki: "Sadakalar, Muhammed'e, O'nun Âline helal değildir! Bunlar, insanların mallarının kiridir."

Alimlerimiz bu konuda demişlerdir ki: "Zekat ve sadakalar, insanların mallarının kirleri olduğu icindir ki, Peygamber Efendimiz'in yuksek makamları bundan korunmuştur. Peygamberimiz sebebiyle o'nun ev halkı da bundan korunmuştur. Sonra sadakalar, verilecek kimselere acınarak verilir ve alan kişi icin bunda, ne de olsa bir zul vardır. 'Bu sebeble Peygamberimiz ve o'nun yakınları, alan icin zul bulunan sadakadan korunmuş, bunun aksine alan icin izzet, veren icin zul bulunan ganimet malları kendilerine helal kılınmıştır."

Alimlerimiz, diğer peygamberlerin durumlarının da boyle olup olmadığında ihtilaf etmişlerdir. Bazıları ki Hasan-ı Basri de onların arasında bulunmaktadır, birinci kavli secmişlerdir. Yani sadaka ve zekatın diğer peygamberlere de haram olduğunu soylemişlerdir. Bazıları ise ki Sufyan bin Uyeyne de bunlar arasında bulunmaktadır, ikinci kavli secip: "Bu, Peygamberimiz'in bir Ozelliğidir. Yani o'na mahsustur, onceki peygamberlere zekat ve sadakalar haram değildi" goruşunu ileri surmuşlerdir.

Sonra Peygamberimiz'e haram oluşu bakımından, zekat ve nafile sadakalar aynıdır. Fakat ev halkı hususunda, nafile sadakaların da haram olup olmadığı konusunda, mezhebimiz Âlimlerince (Şafi&#238 ihtilaf e-dilmiştir. Mezhebimizde, en sahih gorulen kavle gore, Peygamberimiz'in ev halkına nafile sadakalar haram değildir. Onlara, sadece zekat almaları haramdır. Yine bizim mezhebimizdeki bir kavle ve MÂliki mezhebine gore, onlara nafile sadakalar da haramdır. Ucuncu bir kavle gore ise, onlara ozel olan sadakalar haramdır; eğer sadaka umum muslumanların menfaati icinse, mesela yapılan mescidler, acılan kuyular gibi, bunlardan onların faydalanmaları da helal olur. Ibni SalÂh'm bildirdiğine gore, keffÂret ve nezirler, keza zekÂt tahsili icin verilecek gorevler de, en sahih kavle gore, HÂşimiler'e helal değildir. Az once gecen hadisler de bunu teyid eder mahiyettedir.

Peygamberimiz Beşikte İken Gokteki Kamerin Kendisiyle Konuşması Ve Onu Avutması

Beyhakî ve el-Mieteyn adlı eserinde SÂbûnî, Hatîb ve îbn-i AsÂkir tÂrihlerinde, AbbÂs bin Abdîl-Muttalib'ten şoyle rivayet ederler: O demiştir ki: "Ben, ey Allah'ın Resulu, benim muslumanlığı kabul edişimin sebebi, senin peygamberliğine dÂir bir alÂmet gormuş olmamdır. Şoyleki, senin beşikte iken ayla konuştuğunu ve parmağınla ay'a işaret ettiğini, nereye işaret edersen, ay'ın o tarafa meylettiğini gordum..." Bunun uzerine Peygamberimiz ona demiştir ki: "Ben o-zaman, yÂni beşikte iken ayla konuşur, ay da benimle konuşurdu... Beni ağlamamam icin avuturdu... Ve ben, onun arş altında secdeye vardığı zaman cıkardığı sesi duyardım..."

(bir sure sultanımızın vasıflarını yazıcam)


HÂtem-i Nubuvvet Hakkındadır

Buhari ve Muslim, SÂib bin Zeyd'den rivayet ederler. O şoyle demiştir: "Ben, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'in tam arkasına dikilip O'nun iki omzu arasındaki Nubuvvet Muhru denilen kısma dikkatle baktım; gorduğum, keklik yumurtası buyukluğunde idi."

Muslim ve Beyhakî'nin CÂbir bin Semura'dan rivayeti ise şoyledir: "Ben ResûlullÂh Efendimiz'in iki omzu arasındaki nubuvvet muhrunu, tıpkı bir guvercin yumurtası şeklinde gordum. Rengi de, kendi cesediniri rengine yakındı." imÂm Tirmizî ise bunu: "Guvercin yumurtası buyukluğunde ve kırmızımtırak bir bez idi" ifadesiyle vermiştir."

Muslim, Abdullah bin Cercls'in şoyle dediğini rivayet eder: "Ben, Peygamberimizin iki omzu arasındaki nubuvvet muhrune baktığım zaman onu; sol omuz kemiğinin cıkıntısı yanında ve uzerinde siyahımsı benler bulunan bir yumru hÂlinde gordum."

îmam Ahmed ve Beyhakî de Kurre'nin şoyle dediğini nakleder: "Ben dedim ki: "Ey Allah'ın Resulu, omzunuzdaki muhru bana gosterir misiniz?" Peygamberimiz buyurdu ki: "Elini uzat!" Elimi uzattım baktım, omzu ucunda, yumurta buyukluğunde bir şeydi."

Yine İmam Ahmed, Beyhakî ve îbn-i Sa'd, ceşitli tarikler ile Ebû Ramse'den şoyle rivayet ederler: "Ben babamla birlikte Peygamberimiz'e gitmiştim. O'nun iki omzu arasındaki muhre baktığımda onu, (guvercin yumurtası buyukluğunde) bir ur şeklinde gordum."

İmam-ı BuhÂrî'nin Tarih'inde, BeyhakVnin Sunen'inde Ebû Saîd'den rivayetlerine gore, o şoyle demiştir: "Peygamber Efendimiz'in iki omuzları arasındaki muhur, bir et cıkıntısı idi" Tirmizi de: "Arkasında, yumru hÂlinde bir et parcası idi" şeklinde rivayet eder.

Yukarıda gecen bir bahiste gorulduğu vechile ve Beyhakî'nin rivayeti ile, SelmÂn-ı FÂrisî de bu hususta şunları soylemektedir: "Ben Peygamber'e (s.a.v.) gittiğim zaman, ridÂsını omuzundan biraz sarkıtıp: "Ey SelmÂn, sana soylenen muhru gormek istersen bak!" buyurdular. Baktığımda, iki omuzu arasında, guvercin yumurtası buyukluğundeki muhru gordum."

Ahmed, Tirmizî ve sahihtir kaydiyle HÂkim, Ebû Ya'l ve TaberÂnî Ulba bin Ahmed'den o da Ebû Zeyd'den şoyle rivayet ederler: "ResûlullÂh Efendimiz bana dediler ki: "Ey Ebû Zeyd, bana yaklaş ve elinle arkamı meshet!" Yaklaştım ve elimle arkasını meshedip parmaklarımı muhur uzerine koydum."-Yanındakiler Ebû Zeyd'e: "Muhur nedir?" diye sordular. O da: "Omuzundaki toplu olarak bitmiş olan kıllardır" cevabını verdi."

Taberanı ile îbn-i AsÂkîr ise Ebû Zeyd bin Ahtab'dan şoyle rivayet ediyor: "Ben Peygamber Efendimizin iki omzu arasındaki muhru; kan alma şişesinin vurulduğu yer kadar buyuklukte, bir et cıkıntısı olduğunu gordum."

îbn-i AsÂkîr ve TÂrih-i Nisabur adlı eserinde HÂkim, îbn-i Omer'den şoyle rivayet ederler: HÂtem-i Nubuvvet, Peygamber (a.s.)'ın arkasında fmdık buyukluğunde bir et parcası olup uzerinde "Muhammedun ResûlullÂh" yazısını andırır bir şekil vardı."

Ebû Nuaym ise, Selman'dan şoyle rivayet etmektedir: "Bu nubuvvet muhrunun bÂtınında: "Allah birdir, O'nun ortağı yoktur, Muhammed ise Allah'ın Resuludur!1" diye yazılı idi. Zahirinde ise "Nereye isterse oraya teveccuh et! Bil ki sen, mansûr ve muzaffersin!" diye yazılıdır[2]

Taberanı ve Ebû Nuaym El-Ma'rife adlı eserinde AbbÂd bin Omer'den şoyle rivayet ederler: "O'nun iki omzu arasındaki nubuvvet muhru, kucuk bir oğlağın diz kapağındaki muhur gibiydi ve ResûlullÂh bu muhrun gorulmesinden pek hoşlanmazdı."

İbnu Ebî Hayseme tarihe dÂir yazdığı eserinde, Hz. Aişe'den naklen der ki: "Nubuvvet muhru, siyah bir ben idi, biraz sarıyı andırıyordu... Benin etrafında, at yelesi gibi sık kıllar vardı..."

İZAH: Alimlerimiz dediler ki; Peygamber Efendimiz'in iki omuzu arasında bulunduğu rivayet edilen nubuvvet muhru hakkındaki sozler; birbiriyle farklı bulunmaktadır. Fakat aslında bu, muhim bir ihtilaf sayılmamalıdır. Zira bu rÂvîlerden her biri, bir benzetme yoluyla rivayet etmekte ve rivayetleri arasında onemli bir fark bulunmaktadır. RÂvîlerden biri: "Bir keklik yumurtası buyukluğunde idi" derken biri: "Guvercin yumurtası kadardı" demekte; bir diğeri de: "Bir keci yavrusunun dizindeki muhur kadardı" demektedir. Biri: "Bir et yumrusu idi" derken, biri: "Bir et cıkıntısı idi" demekte; biri "Siyah bir bendi" derken bir diğeri: "Şişenin kan almak icin vurulduğu yerde bıraktığı iz gibiydi." demektedir. YÂni, bunların hepsi birbirine yakın şeylerdir. Ve gercekten o, bir et parcasından ibaret idi. îşte, Âlimlerimiz boyle izah etmektedirler. Bunlar arasından îmam-ı Kurtubî ise şoyle demektedir: "Sabit ve sahih olan hadisler delÂlet eder ki, ResûlullÂh Efendimiz'in iki omuzu arasındaki muhur; sol omuz yanında kırmızımtırak renkte ve cıkıntı halinde bir şey idi. Kuculup azaldığı zaman guvercin yumurtası şeklinde oluyor, buyuyup şiştiği zaman da yumruk kadar oluyordu... (ResûlullÂh'm vefatı zamanında ise, şişkinlik kaybolmuştu...)

Suheylî de demiştir ki: "Nubuvvet muhru, sol omuz kemiğinin cıkıntısı yanında idi. Cunku peygamber (a.s.) şeytanın vesvesesinden masum bulunuyordu. Muhrun bulunduğu yer de; kalbin karşısında olup şeytanın vesvese vermesine engeldi..." Alimler, "ResûlullÂh'in iki omuzu arasındaki muhrun doğuştan mı, yoksa doğduktan sonra mı vurulduğu uzerinde ihtilaf ettiler. İkinci şıkkı tercih edenler, yukarıda gecen ve O'nun sut emmesi ile ilgili bulunan ŞeddÂd bin Evs hadisini, delil tutarlar. Az once işaret ettiğimiz gibi, bu muhur, ResûlullÂh'm vefatın*dan sonra da kaybolmuştu... Bunu, ayrıca O'nun vefatı bolumunde anlatacağız... Bu konuda, HÂkim'in Mustedrek'inde, Vehb bin Munebbih'ten şu rivayeti vardır:

"CenÂb-ı Hakk'ın gonderdiği butun peygamberlerin sağ elleri icinde bir peygamberlik nişanı vardı. Ancak, bizim peygamberimiz mustesna. Zira O'nun peygamberlik nişanı, iki omuzu arasında idi

Sevgili Peygamberimizin Mubarek Gozleri İle İlgili Ozellik Ve Mucizeler


Yuce Allah Kur'Ân'da buyuruyor ki: "Muhammed'in gozu şaşmadı ve sının aşmadı." (Necm, 17).

îbn-i Adiyy, Beyhakî ve îbn-i AsÂkir Aişe'den şoyle rivayet ederler: O demiştir ki: "Peygamber Efendimiz, ışıkta gorduğu gibi karanlıkta da gorur idi."

Beyhakî'nin rivayetine gore, bu hususu îbn-i Abbas şoyle ifade etmiştir: "ResûlullÂh Efendimiz, gunduzleyin ışıkta gorduğu gibi, geceleyin karanlıkta da gorurdu."

Buharı ve Muslim, Ebû Hureyre'den ittifakla şoyle rivayet ederler: O demiştir ki: "Bir defasında ResûlullÂh Efendimiz bizlere hitaben: "Siz benim yalnız on tarafı mı gorduğumu sanıyorsunuz? Vallahi sizin rukûnuz da, secdeleriniz de bana gizli değildir! Ben sizi arkamdan da gormekteyim" buyurdular.

Muslim ise Enes'ten şoyle rivayet eder: "ResûlullÂh Efendimiz buyurdular ki: Ey insanlar! Ben sizin imÂmınızım. Rukû ve secdelerinizi benden once yapmayınız. Cunku ben sizi, hem onumden, hem de arkamdan gormekteyim."

AbdurrÂzzÂk, HÂkim ve Ebu Nuaym da Ebu Hureyre'den şoyle rivayet ederler: "Peygamberimiz buyurdu: Ben on tarafımı da, arka tarafımı da gorurum." Yine Ebu Nuaym Ebu Saîd el-Hudrî'den şoyle nakleder. O demiştir İd: "Bir defasında Peygamberimiz, "Ben arkamdan da gorurum!" buyurdular.

El-Humeydî Musned'inde, îbn-i Munzir Tefsîr'inde ve Beyhakî, MucÂhîd'den naklen demiştir ki: "Peygamberimiz (s.a.v.), onunden rahatlıkla gorduğu gibi, arkasından ve saflar arasından da rahatlıkla gorurdu." Mucahid bu acıklamayı, aşağıdaki Âyet-i celile dolayısiyle yapmıştır. Şoyleki: "O ki, gece namaza kalktığın zaman seni goruyor. Secde edenler arasında senin dolaşmanı da goruyor."

Alimlerimiz diyorlar ki: Bu Onden de, arkadan da gormek işi; hakîki bir idraktir ve mucize kabilinden olup Peygamberimiz'e mahsustur; O'na ait buyuk ozelliklerden biridir. Sonra bu gorme işinin, O'nun iki gozuyle olması da caizdir. Ve gorulen şeyin karşısında bulunma şartı olmaksızın, yÂni hÂrika'1-Âde bir şekilde gormesi gercekleşmektedir. Ehl-i sunnet'e gore, gorulen şeyle karşı karşıya bulunmak şart değildir. Hak olan da budur. Nitekim Âhirette Allah'ı gormek de haktır. Fakat bunda da karşı karşıya bulunmak şart değildir

Peygamberimizin Mubarek Ağzı, Tukruğu Ve Dişleri


VÂil bin Hucr'dan Ahmed, İbn-i MÂce, Beyhakı ve Ebû Nuaym rivayet ediyor. O demiş ki: "Peygamberimiz bir kuyunun başında iken kendilerine bir kova su verildi, ondan icti, sonra kalanını kuyuya doktu. Derhal bu kuyudan etrafa misk gibi bir guzel koku yayıldı." Ebû Nuaym'ın rivayetine gore Enes diyor ki: "Peygamberimiz'in evinde bir kuyu vardı Medine'de suyu ondan daha tatlı olan bir kuyu yok idi,"

Beyhakı ve Ebû Nuaym Peygamberimiz'in azadlısı Ruzeyne'den şoyle rivayet ederler: "Peygamberimiz, Aşûra gunu kızı FÂtıma'mn ve diğerlerinin sut emer cocuklarını cağırır ve mubarek tukruğunden o cocukların ağzına bir miktar bulaştırırdı. Cocukların analarına da: "Akşama kadar onlara sut vermeyiniz!" diye tenbih eder, akşama kadar cocuklara O'nun tukruğu kÂfi gelirdi."

Taberani de Umeyre binti Mes'Âd'dan şoyle nakleder, O demiştir ki: "Ben, dort kardeşim ile birlikte biat etmek uzere Hz. Peygamber'e gittiğimde, O kadid (yÂni guneşte kurutulmuş bîr et parcası) yiyiyordu. Mubarek ağzında bir miktar kadid ciğnediler ve bana verip "Birer parca hepsine ver, ağızlarında ciğnesinler!" buyurdular. Hepimiz oyle yaptık ve icimizden hic biri, yaşadığı muddetce ağzında fena kokudan eser duymadı."

Yine îmam-ı Taberani rivayet ediyor: Ebû UmÂme şoyle demiştir: "Bir kadın vardı, dili kotu idi. Bir ara Peygamb erimiz'in yanma geldi. Bu sırada ResûlullÂh kadîd yiyordu. Kadın dedi ki: "Ondan bana vermez misin?" ResûlullÂh, onundeki kadidden bir miktar ona uzattı. O: "Hayır, ondan değil, ağzmdakinden vermelisin!" dedi. Peygamberimiz de ağzmdakini cıkarıp ona verdi. O da onu yedi. Bu olaydan sonra, o kadının dilinden bir daha kotu ve cirkin bir soz işitilmedi..."

Beyhakı Umer bin Şebbe'den, o da Ebû Ubeyd en-Nahvî'den nakleder: Bir gun, Amir bin Kureyz, oğlu Abdullah'ı alarak Resûlullah'a getirmiş. Abdullah o sırada beş yaşında imiş. ResûlullÂh tukruğunden bir miktar onun ağzına koymuş... O, buyudu ve o kadar kuvvetli ve bereketli oldu ki, cakmağını taşa vursa su cıkarırdı..."

Yine Beyhakî Muhammed bin SÂbit'ten şoyle rivayet eder: Onun babası Sabit, Abdullah bin Ubeyy'in kızı Cemîle'yi boşadığı zaman o Muhammed'e hÂmile idi. Cemile cocuğunu doğurduğu zaman, kocası SÂbit'in kendisini boşamasına kızarak: "Vallahi onun cocuğunu emzir*mem!" diye yemin etmişti... Peygamberimiz de duruma muttali olarak onun kendisine getirilmesini istemiş, SÂbit'in oğlu Muhammed'i kendisine getirdikleri zaman, mubarek tukruğunden onun ağzına bir miktar bırakmış ve: "Onu, ihtiyacı oldukca bana getiriniz!" buyurmuştur. Sabit diyor ki: Cocuğumu uc gun Hz. Peygambere goturup getirdim. Sonra araptan bir kadın ile karşılaştım. Bana: "Sabit bin Kays kimdir?" diye soruyordu. Ben: "Onu ne yapacaksın?" dedim. Dedi ki: "Bu gece ruyamda bana, Sabit bin Kays'in oğlu Muhammed'i emzirmem soylendi." Ben de dedim ki: "Sabit benim. îşte bu da, oğlum Muhammed'dir. Gotur emzir!"

îbn-i Asakîr'in Ebû Cafer'den nakline gore o şoyle demiştir: "Bir gun Hasan, Resûlullah ile birlikte bulunuyordu. Hasan iyice susamıştı. Resûlullah onun icin su aradı bulamadı. Dilini cıkarıp, Hasan'm ağzına koydu. Hasan, Resûlullah'm dilini emdi ve susuzluğu gitti...

Yine İbn-i AsÂkir ve Taberanî, Ebû Hureyre'den rivayet ederler, o demiştir ki: "Biz, peygamberimizle birlikte gidiyorduk. Nihayet bir yoldan gectiğimiz sırada bir ses duyuldu. Bu ses, Hasan ve Huseyin'in sesi idi. Analarının yanında oldukları halde ağlıyorlardı. Resûlullah sur'Âtle gidip nicin ağladıklarını sordu. Anaları: "Susuzluktan" dedi. Resûlullah su aradı ise de, bir damla su bulunamadı. İceride Resûlullah'ın: "Cocukların birini bana ver" dediğini duydum. Cocuğu anasından alıp bağrına basmış, susturmaya calışmıştı. Fakat cocuk var sesiyle ağlayıp bağırıyordu... Peygamberimiz mubarek dilini cıkarıp ağzına koydu, o da O'nun dilini emmeye başladı. Sonunda susuzluğunu giderdi ve susup sukûnete erdi. Artık sesi duyulmuyordu... Diğeri ise ağlamasına devam ediyordu. Onu da anasından alıp bağrına bastı ve mubarek dilini verip emdirdi. O da susup sukûnete erdi,"

DÂremî, Tirmizî (ŞemÂu'de), Beyhakl, Taberanî (el-Evsat'ta) ve îbn-i AsÂkir, îbn-i Abbas'tan rivayet ederler. O demiştir ki: "Resûlullah'ın (s.a.v.) on dişleri, ince ve biraz seyrek idi, konuştuğu zaman, nûr gibi parlar ve iki on dişleri arasından ışık sacardı..."

Taberanî de Ebu KursÂfe'den şoyle nakleder: "Ben, annem ve teyzem, Resûlullah'a gidip biat ettik. Donduğumuz zaman annem ve teyzem dediler ki: Yavrum, bizler Hz. Peygamber kadar guzel, O'nun kadar temiz, O'nun kadar guzel ve tatlı konuşan birisini gormedik... Konuşurken mubarek ağzından sanki nûr cıkıyordu..."
__________________