Olum geliyorum der


Ve bir gun olum gelip dikiliverir karşımıza. Şaşırır ve endişeyle sorarız: “Neden haber vermedin ki!”
Sadi, Gulistan’ında anlatır. Bir adam yıkılan evinin karşısına gecmiş bir yandan ağlıyor, diğer yandan da, “Ah evim! Cokmeden evvel bana haber verseydin de ben de bir tedbir alsaydım.” diye dovunuyormuş.

Birden o harabeden bir ses yukselmiş: “Be adam!.. Ben yıllardır sana, catlayan duvarlarım ve dokulen sıvalarımla cokuşumu haber veriyordum. Fakat sen her seferinde elinde bir avuc camurla geliyor ve o catlakları orterek verdiğim haberi adeta ağzıma tıkıyordun.”

Bizim hayat apartmanımız da suratle tahrip olmakta ve binamızdan her gecen gun bir taş daha duşmektedir.

Ve cok insaflıdır olum… Gelmeden once nice elciler gonderir de, biz bir turlu donup bakmayız o elcilerin bembeyaz ikazlarına.

Kac keşif kolu yollamaktadır olum hayat topraklarımıza; lakin biz “Hastalıktır, gecer” diyerek ehemmiyet vermeyiz. Gun be gun tukenip gittiğimizi gormeyiz. Omur, bitmeyecek bir hazine gibi gorunur gozumuze; her şeyin bir sona mahkum olduğuna inanmak istemeyiz. Zannederiz ki ancak boyle mutlu olunabilir ve saadet denilen Anka kuşu boyle bir vehmin semasında kanat cırpabilir.

Aldanırız; ama kabul edemeyiz bunu bir turlu...

Ve bir gun olum gelip dikiliverir karşımıza.

Şaşırır ve endişeyle sorarız: “Neden haber vermedin ki


alıntı

__________________