İnsan, kelimelerle duşunur; lisan ile tefekkur ufkunu genişletir. Bu sebeple, kelime kadrosu daraltılmış veya mefhumlarının mÂnÂları carpıtılmış bir lisan ile, İslÂmî tefekkurun derin ufuklarına yol bulmak mumkun değildir.

Bir mutefekkir şoyle der:

“Bir milleti değiştirmek istiyorsanız once onların kelimelerini değiştirin!”

Bugun aziz milletimize yapılan en buyuk saldırılardan biri de, İslÂmî kimliğe sahip kelimelerin mÂnÂlarıyla oynamak, musbet mÂn taşıyan kelime ve mefhumlara menfî mÂnÂlar yukleyerek onların îtibÂrını yok etmeye calışmaktır. Bununla hedeflenen, aslında gonullerdeki İslÂmî hassÂsiyetlerin zayıflatılmasıdır.

Nasıl ki yakın tarihimizde, “sadeleştirme” adı altında, bin yıldır Turkcemize mÂl olmuş kelimeler -Kur’Ân kulturunden geldiği icin- dışlanıp, yerine uydurma kelimeler ikāme edilmek istenmişse; bugun de İslÂmî kelime ve mefhumların mÂnÂları carpıtılmak sûretiyle, aynı cinÂyetin bir benzeri işlenmektedir.

Memleketimizde bir zamanlar “şerîat, tarîkat, tekke, murşid, murid, zikir, cihad” gibi dînin ozunden neş’et etmiş kelimeler, menfî mÂnÂlar yuklenerek zihinlerde mahkûm edilmişti. Bu sayede nice mÂsum muslumanın mahkûmiyet veya mahrumiyetine zemin hazırlanmıştı.

Bugun de halkın dînî duygularını istismÂr edenler yuzunden, “tasavvuf, tarîkat, cemaat, imam, hizmet, himmet, teslimiyet, itaat, sadÂkat” gibi bircok musbet mefhum, ciddî bir îtibar kaybıyla karşı karşıya bulunmaktadır. HÂlbuki bu mefhumlar değil, onların gonullerdeki nezÂhetini kirletenler sucludur.

Nasıl ki nÂdide bir mucevhere sıcrayan camur, onun kıymet ve sÂfiyetini gideremezse, mÂneviyÂtı dunyevî emellerine Âlet edenlerden dolayı, İslÂmî tefekkurun yapı taşları mevkiinde bulunan kelime ve mefhumların îtibÂrına da halel getirilemez.

Bugun nice musbet mefhum, sırf onları istismÂr edenler yuzunden karalanmaktadır. HÂlbuki toplumumuzda o kelimelerin muhtevasına sadÂkat gosteren, gayet duzgun istikÂmet sahibi kesimlerin mevcut olduğu, bilinen bir gercektir.

VelhÂsıl bugun fitne-fesat ehli; musbet mefhumlarımıza menfî etiketler yapıştırmaktadır. Dîni istismÂr edenler yuzunden butun muslumanları tohmet altında bırakmaya calışmaktadır. Boylece his ve fikir dunyamız uzerinde sinsi bir oyun oynanmaktadır.

TASAVVUF

Mesel gonul dunyamızda “tasavvuf” mefhumunun mustesn bir mevkii bulunmaktadır. Fakat gunumuzde pek cok dînî mefhum gibi “tasavvuf” da ağır ithamlara mÂruz kalmaktadır.

Tasavvufa yoneltilen îtirazların temelinde ise, umûmiyetle şu iki sebep dikkat cekmektedir:

Birincisi; tasavvufun hakîkatinden uzak ve bîhaber olmak.

İkincisi de; tasavvufun bÂzı cÂhiller veya ehil olmayan kimseler tarafından yanlış tatbik edilişini one surerek, bunu butun tasavvuf erbÂbına mÂl etmek.

HÂlbuki tasavvuf; art niyetli kimselerin istismÂr ettiği veya gostermek istediği gibi bir yapı asl değildir.

BilÂkis tasavvuf, bizim mÂnevî kimliğimizi inşÃ‚ eden temel değerlerimizdendir. Anadolu toprağı, bin yıldır tasavvufî terbiye ile yoğrulmuştur. Onun icin tasavvuf, milletimizin mayasında, fıtratında mevcuttur.

Gercek tasavvuf; bir terbiye mektebidir. Kulu Allahʼtan uzaklaştıran butun menfîliklerden sakınarak “takv”ya erme disiplinidir.

Tasavvuf; Hakk’a teslîmiyet pınarından kana kana icmenin ve “îmÂn”ı “ihsan” gibi yuce bir ufka taşımanın diğer adıdır.

Tasavvuf; nefse karşı sulhu olmayan bir cenktir.

Tasavvuf; nefsi rûhÂniyetin emrine ÂmÂde kılmanın, tÂlim, terbiye ve tezkiyesidir.

Tasavvuf; ic Âlemini ikmÂl gayretindeki bir muʼminin, diğergÂm bir gonulle mahlûkÂta yonelerek onların ihtiyac ve eksikliğini şefkat ve merhametle telÂfî etme mes’ûliyetidir.

Tasavvuf; insanların kuyusunu kazmak değil, kuyuya duşmuş olanları dahî kurtarmak icin gonlunu butun insanlığın huzur bulacağı bir rahmet dergÂhı kılmaktır.

Tasavvuf; gerektiğinde Âhiret icin dunyevî arzulardan vazgecmektir. Fakat ne pahasına olursa olsun, dunya icin Âhiretten asl vazgecmemektir. Zira damlayı dery ile değişmek, en buyuk hamÂkattir.

Tasavvuf; bir makam-mevkî ve apolet arayışı değil, hiclik ve yokluk kapısıdır. Dunyevî ihtirasları kalpten cıkarmadan girilemeyen bir gonul dergÂhıdır. FÂnîliğin idrÂki icinde Hakk’a rÂm olmaktır. Allah rızÂsını tahsil icin; AllÂh’ın kullarına, adÂlet, hakkÂniyet, durustluk, samimiyet, şefkat ve merhamet gibi hasletlerle muÂmeleyi, hayat dustûru edinmektir.

Tasavvuf; insanın ic dunyasındaki duyguları terbiye ederek kulluk hayatında şerîati kemÂle erdirme gayretidir. Kul, sadece satırlardan okumakla kemÂle eremez. HÂlini ve gonul dunyasını menfîliklerden temizleyerek kemÂl bulur. Onun icin tasavvuf; arı-duru, saf bir şerîati yaşamaktır.

Tasavvuf; Allah Rasûluʼnu aşk ile yakından tanıyabilme, Oʼnun muhteşem karakter, şahsiyet ve ahlÂkından nasîb alarak, dîni, ozune ve rûhuna uygun bir şekilde, vecd icinde yaşayabilme gayretidir.

Bu nevî dusturlarla tezat teşkil eden, ozunu ve olcusunu Kur’Ân ve Sunnet’ten almayan ne varsa -her ne kadar tasavvufa izÂfe edilirse edilsin- bÂtıldır.

Yine tasavvuf; hangi makam ve mevkîde olursak olalım, bir “abd-i Âciz” yani “Âciz bir kul” olduğumuzun idrÂki icinde bulunmaktır. Kendi mevkiimizi dÂim “kapı eşiği”nde gorebilmektir. Gurur, kibir, enÂniyet ve benlik dÂvÂsını gonulden cıkarıp, hicliğe burunmek ve Hak’ta fÂnî olma yoludur. Hicbir nîmet ve muvaffakıyeti nefsine mÂl etmeyip butun bunlara;“Sen’in lûtfun y Rabbi!” diyebilmektir.

Tasavvuf; “beyne’l-havfi ve’r-rec”, yani CenÂb-ı Hakk’ın gazabına dûcÂr olma korkusu ve ilÂhî rahmete nÂiliyet umidi arasında bir kalbî kıvamla kullukta bulunmaktır.

Tasavvuf; benlik iddiÂsıyla bir “arz-ı endÂm” yani “gosteriş” icinde bulunmak değildir. BilÂkis son nefes ve Âhiret endişesi icinde CenÂb-ı Hakk’ın rahmet ve inÂyetine iltic ederek bir “arz-ı hÂl” hissiyÂtıyla yaşamaktır. DÂim tevÂzu, mahviyet ve hiclik uzere olmaktır.

HÂl boyleyken -maalesef gunumuzde- tasavvuf ve onun terbiye mektepleri olan “tarîkat”lerin; dunyevî emelleri icin ilÂhî emir ve nehiyleri dahî hice sayan fırkalarla aynı kefeye konulması, apacık bir art niyetin gostergesidir.

Tarih boyunca gercek mutasavvıflar, dÂim toplumu aydınlatan birer irşad meş’alesi olmuşlardır. AbdulkÂdir GeylÂnî, BahÂuddîn Nakşibend, MevlÂnÂ, Yûnus Emre, HudÂyî ve emsali Hak dostları, bulundukları toplumlar icin bir rahmet dergÂhı olmuşlardır. Dîn, îman, vatan, millet ve ummetin zararına olan hicbir menfî oluşuma tÂviz vermedikleri gibi, boyle şer odaklarına karşı en buyuk mucÂdeleleri de onlar vermişlerdir. İmÂm-ı RabbÂnî, HÂlid-i BağdÂdî Hazretleri bunun en meşhur misallerindendir.

CEMAAT

Yine zihin ve gonul dunyamızda “cemaat” kelimesi de, Allah rızÂsı icin bir araya gelen guzîde bir topluluğu ifade etmektedir. Musluman asl ferdiyetci, hodgÂm ve bencil olamaz. Mu’min, mutlak İslÂm cemaatinin bir mensubu, mudÂvimi ve mutemmimi olmak zorundadır.

Cemaatle kılınan namaza, tek başına kılınandan yirmi yedi kat fazla ecir vaad edilmektedir. Cuma ve bayram namazları ferdî olarak kılınamaz, ancak cemaatle ed edilebilir. Yine hac, mu’minlerin ictimÂî bir kongresi durumundadır.

Hadîs-i şerîfte de:

“Cemaatte rahmet, ayrılıkta azap vardır.” buyrulmaktadır. (MunÂvî, III, 470)

Butun bunlar, muslumana dÂim bir “cemaat şuuru” telkin etmektedir.

Diğer taraftan bir mu’minin, kendisi dışındakilerden de mes’ûl olması ve bu mes’ûliyet duygusuyla vakıfların ve hayır muesseselerinin kurulması, cemaat şuurunun toplumdaki bir yansımasıdır. Bu yonuyle de cemaatler, toplum icin birer rahmet vesîlesidirler.

Fakat bunun aksine, fesat cıkarmak maksadıyla bir araya gelenler, kendilerine İslÂmî bir cemaat goruntusu veriyorsa, tabiî ki bu merduttur ve AllÂh’ın gazabını celbedecek bir hÂdisedir.

Âyet-i kerîmede buyrulur:

وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوٰى وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْاِثْمِ وَالْعُدْوَانِ

“…İyilik ve takvÂda yardımlaşın, gunah ve duşmanlıkta yardımlaşmayın!..” (el-MÂide, 2)

Demek ki iyilik ve takvÂda bir araya gelip yardımlaşmak, hayrı coğaltan bir cemaat olabilmek makbuldur. Fakat kotuluk ve duşmanlıkta birleşip şerri coğaltan bir orgut/fırka olmaksa merduttur.

Dolayısıyla gonul dunyamızda son derece muhim bir yeri bulunan “cemaat” mefhumunu, sırf onu istismÂr edenler var diye gozden duşurmek ve butun cemaatleri aynı kefeye koymak, onun aslî hakîkatine karşı işlenmiş mÂnevî bir cinÂyettir.

Tarih boyunca dînî bir goruntu altında, dînin kabul etmeyeceği maksatla hareket eden muhtelif fırkalar/orgutler ortaya cıkmıştır. Gunumuzde de boyle yapılar uzerinden, butun cemaat ve tarîkatleri “tehlikeli” ilÂn etmek, bu milleti ayakta tutan mÂnevî temellere dinamit koymaktan farksızdır.

Halkın inancını istismÂr edenleri bahÂne ederek, bu milletin bin yıldır ana damarını teşkil eden “Ehl-i Sunnet ve’l-Cemaat” kimliğine karşı yapılmak istenen sinsi operasyonlara fırsat vermemek îcÂb eder. Îman firÂsetiyle hareket edip İslÂm duşmanlarının bu plÂnını da boşa cıkarmak gerekir.

Cemaat ve tarîkatleri, hatasını tenkit edip ıslah etmek yerine, butunuyle redde kalkışmak; bu milletin mÂnevî can damarlarından birini koparmaya yeltenmektir. Bu gÂfilÂne veya art niyetli hareket; millet ve medeniyetimizin asırlardır bindiği dalı kesmekten farksızdır. Bu da ancak necip milletimizin duşmanlarını sevindirecek bir durumdur.

VelhÂsıl, bir şeyin kotu orneklerini bahÂne ederek -iyilerini ayrı tutma hassÂsiyeti gozetmeden- tamamını reddetmek, o yanlışı yapanların curmune ortak olmaktır.

Bu noktada yapılması gereken, sapla samanı ayırt etmektir. Doğru ile yanlışı birbirine karıştırmamaktır. Mesel bazı doktorlar, mesleklerini sûistimÂl ediyor diye tıp ilmi reddedilemez. Bazı hukukcular, mesleklerini istismÂr ediyor diye hukuktan vazgecilemez. Yine asker icinde yuvalanmış teroristler var diye butun bir ordu ithÂm edilemez.

İslÂm tarihinden bir misÂl vermek gerekirse, Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’e, ihlÂs ve takv ile kurulan Kuba Mescidi’nde namaz kılması, buna mukÂbil, munÂfıkların nifak ve fitne temelleri uzerine kurduğu Mescid-i Dırar’ı yıkması emredilmiştir.[1]

Dıştan bakınca bunların her ikisi de mesciddir. Ancak meselenin ic yuzune bakınca, bunlar arasında doğu ile batı, Cennet ile Cehennem kadar fark vardır. Zira Kuba Mescidi, mu’min gonulleri ilÂhî huzurda birleştiren bir mubÂrek mescid iken, Dırar Mescidi ise munÂfıkların İslÂm ummeti arasına nifak sokmak maksadıyla yaptıkları bir şer yuvasıdır.

Gunumuzun manzarasını hulÂsa eden bu misalden hareketle, hÂdiselere îman perspektifinden bakabilen bir mu’minin vazifesi; mescitlere, cemaatlere, tarikatlere karşı cıkmak değil, bilÂkis bunları kendisine maske edinen fesat yuvalarını firÂsetle ayıklayıp onlarla mucÂdele etmektir. Aslı koruyup sahtesini bertaraf etmektir. MÂnevî değerleri art niyetli kimselere yem etmemektir. Aksi takdirde “pireye kızıp yorganı yakmak” tÂbir edilen isabetsiz kararlarla “zararı bir iken bin yapmak” gibi hazin neticelere dûcÂr olunur.

İMAM

Yine aslî mÂnÂsıyla “imam” kelimesi de; başta peygamberlerin, sonra da onların izinden giderek toplumlara; hÂliyle, kāliyle, davranışlarıyla dÂim hakkı, hayrı ve hidÂyet yolunu gosteren, onlara istikÂmet veren onderlerin vasfını ifade eder.

Bu meyanda mu’minlerin en buyuk imÂmı, Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’dir. Zira O, butun insanlık icin, emsalsiz bir ornek şahsiyettir. Kendisine “İmÂmu’l-Harameyn, İmÂmu’l-Enbiy” denir.

CenÂb-ı Hak da:

وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ اِمَامًا

“…Bizi takv sahiplerine imam/onder kıl.” (el-FurkÂn, 74) Âyet-i kerîmesiyle, bizlere hem takv ehli olmamızı, hem de takvÂda imam olacak/onculuk edecek bir İslÂm şahsiyeti sergilememizi telkin buyurmaktadır.

Aziz Mahmud HudÂyî Hazretleri de, vakfettiği camisinde imamlık yapacak kimselerin, اَصْلَحْ (cok sÂlih) ve اَرْشَدْ (toplumu irşÃ‚d edici) olmasını vasiyet etmiştir.

Gunumuzde “imam” kelimesinin de istismÂr edilmiş olması, onun aslî mÂnÂsına golge duşurmemelidir.

CİHAD

Gunumuzde en cok tahrif edilen mefhumlardan biri olan “cihÂd”, AllÂh’ın verdiği her turlu imkÂnı O’nun rızÂsı yolunda sarf ederek İslÂm’ı gonullerde yuceltmenin adıdır. Mesel tebliğ hizmeti, “buyuk bir cihÂd”dır. Nitekim CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:

“KÂfirlere asl boyun eğme! Ve bu (Kur’Ân) ile onlara karşı butun gucunle buyuk bir cihÂd et!” (el-FurkÂn, 52)

Âyet-i kerîmedeki bu “buyuk cihÂd” emrinin, henuz mu’minlerin muşriklerle mucÂdele edecek maddî guclerinin bulunmadığı Mekke doneminde gelmiş olması, cihÂdın en muhim mÂnÂlarından birini ortaya koymaktadır. O da; Kur’Ân-ı Kerîm’in yaşanarak tebliğ edilmesidir.

Demek ki cihad mefhumunu sadece silÂhlı mucadeleye hasretmek, bu mefhumun mÂnÂsını carpıtmaktır.

İslÂm’da cihaddan gaye; toprağı kanla sulamak değil, gonullerin fethidir. Dînin yaşanacağı bir vatanın mudÂfaası, namusun korunması, mukaddesÂtın muhafazası icin gerektiğinde candan fedakÂrlıkta bulunmak da cihaddır. LÂkin bunu Allah yolunda her turlu imkÂnla hizmet etmek demek olan “cihÂd”ın yegÂne karşılığı gibi takdim etmek, bu mefhumun muhtevÂsını daraltmaktır. Bu ise, İslÂm’ı bir “savaş dîni” gibi gostererek insanlığı ondan uzaklaştırmak isteyenlerin arzusudur. Nitekim zamanımızın en buyuk fitnelerinden biri olan “İslÂmofobi” de boyle bir zihnî tahribÂtın eseridir.

HİZMET

Yine aslî mÂnÂsıyla “hizmet” kelimesi, Allah rızÂsı icin yapılan her turlu musbet faaliyeti ifade eder. Zira îmÂnın ilk meyvesi merhamet, onun ilk tezÂhuru de Yaratan’dan oturu yaratılanlara şefkatle “hizmet”tir. Elimizdeki her turlu nîmeti muhtaclarla paylaşarak onların mahrûmiyetlerini telÂfîye calışmaktır.

İslÂmî bir hizmet goruntusu altında, nefsin, şeytanın ve bÂtılın hizmetkÂrı olmak ise, asl “hizmet” olarak adlandırılamaz. Zira Âyet-i kerîmede buyrulur:

“De ki: Size, amelleri bakımından en cok ziyana uğrayanları bildirelim mi? (Bunlar; ) iyi işler yaptıklarını sandıkları hÂlde, dunya hayatında cabaları boşa giden kimselerdir.“ (el-Kehf, 103-104)

Dolayısıyla CenÂb-ı Hakk’ın rÂzı olmadığı bir yolda verilen emeklere “hizmet” denilemez. Gercek hizmet, hak bir yolda ve Allah rızÂsı icin yapılan her turlu faaliyettir.

HİMMET

Yine aslî mÂnÂsıyla “himmet” kelimesi de, “mÂnevî yardım” demektir.

Himmet taleb etmek; mÂnen ust derecede olduğuna inanılan sÂlih zÂtlardan, muşkullerin hÂlli veya herhangi bir murÂdın hÂsıl olması icin vesîle olmalarını istemektir. Bu ise, onların daha mustecÂb, yani kabûle karîn olan duÂlarıyla gercekleşir.

Fakat şunu unutmamak gerekir ki her hususta “tevfik Allah’tandır”. Butun nîmet ve muvaffakıyetleri ihsÂn eden; Allah TeÂlÂʼdır. SÂlih zÂtların himmetleri/duÂları ise, sadece bir vesîleden ibarettir. Onların duÂları da CenÂb-ı Hakk’ın kabûlune muhtactır. Allah TeÂl dilerse kabul eder, dilerse etmez. FÂil-i Mutlak, yalnız CenÂb-ı Hak’tır.

SÂlih zÂtların duÂlarından istifÂdeyle mÂnevî yardımlarını ifade eden “himmet” mefhumu da, gunumuzde -maalesef- “maddî yardım” mÂnÂsına hasredilmiştir. Ustelik bu maddî yardımın, Âdeta bir “harac” gibi zoraki alınması ise, “himmet” mefhumunun gonullerdeki musbet mÂnÂsını ciddî derecede kirletmiş bulunmaktadır. İnsanları boyle haksız fedakÂrlıklara mecbur etmek ne kadar yanlışsa, bunu bir de “himmet” adı altında yapmak, daha ağır bir curumdur. Zira haksızlıklara dînî bir kisve giydirmek, gonullerin dîne-îmana olan muhabbet ve bağlılığının zayıflamasına sebep olur.

İTAAT, TESLİMİYET, SADÂKAT

Şunu asl unutmamak gerekir ki hicbir meşrû gayeye, gayr-i meşrû bir yoldan gidilemez. Bu yuzden, ulvî bir gayeye hizmet etme iddiÂsıyla AllÂh’ın yasaklarını mubah sayanlara asl itaat ve teslîmiyet gosterilemez. Zira bu bir itaat değil, isyandır. Halkın hercumerc olmasına, toplumun fitne-fesÂda duşmesine sebeptir.

Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyurmuşlardır:

“Musluman bir kimsenin hoşlandığı ve hoşlanmadığı her hususta (idarecisini) dinleyip itaat etmesi gerekir; ancak kendisine, AllÂh’a isyÂnı gerektiren bir şey emredilmesi hÂric. Eğer kendisine, AllÂh’a isyanı gerektiren bir emir verilirse, bunu dinleme ve buna itaat etme yoktur.” (Muslim, İmÂre, 38)

Bunun icin mu’min, her hususta Kur’Ân ve Sunnet’i yegÂne hakîkat olcusu bilmelidir. TÂbî olduğu kimselerden gelen emir, tÂlimat ve telkinleri de bu hakîkat ışığında değerlendirmelidir. Ne olursa olsun dÂim hakka uymalı, bÂtıldan ictinÂb etmelidir. Bilmelidir ki bÂtıla itaat, hakka isyandır. Kur’Ân ve Sunnet’e muhÂlif bir emre itaat; -o emri veren kim olursa olsun- İslÂm’a muhÂlif bir davranıştır. Esas olan kişiler değil, İslÂm’ın hudutlarıdır.

Bunun icindir ki peygamberlerden sonra insanların en hayırlısı olan Hazret-i Ebû Bekir -radıyallÂhu anh- dahî, halîfe secildiğinde verdiği hutbede şoyle buyurmuştur:

“Ey insanlar! En sÂlihiniz olmadığım hÂlde sizin başınıza halîfe secilmiş bulunuyorum. Şayet vazifemi hakkıyla yaparsam bana yardım ediniz! Yanlış hareket edersem beni îkÂz ediniz!..

AllÂh’a ve Rasûlu’ne itaat ettiğim muddetce bana itaat ediniz! Şayet AllÂh’a ve Rasûlu’nun emirlerine riÂyette kusur gosterirsem bana itaat etmeniz soz konusu olamaz…”[2]

Aynı hassÂsiyetin bir benzerini de Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh-’ta gormekteyiz. Huzeyfe -radıyallÂhu anh- şoyle anlatır:

Bir gun Hazret-i Omer’in yanına gitmiştim. Evindeki bir kutuğun uzerine oturmuş sıkıntılı bir şekilde kendi kendine soyleniyordu. Yaklaştım ve:

“–Sizi uzen şey nedir ey Mu’minlerin Emîri?” dedim.

İdÂreci iken yanlış bir iş yapmaktan korktuğunu ifade etti.

“–Bu mu sizi uzen şey, vallÂhi yanlış bir iş yaptığınızda biz sizi duzeltiriz.” dedim.

“–Kendisinden başka ilÂh olmayan Allah hakkı icin, benden yanlış bir hareket zuhûr ettiğinde hakîkaten beni duzeltir misiniz?” diye sordu.

“–Kendisinden başka ilÂh olmayan Allah hakkı icin, sizden yanlış bir hareket gorduğumuzde mutlak duzeltiriz.” cevÂbını verdim. Buna cok sevindi ve:

“–AllÂh’a hamd olsun ki sizin icinizde, Muhammed -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in ashÂbından, yanlışımı gorduğunde beni duzeltecek kimseler vÂr etti.” dedi. (İbn-i Ebî Şeybe, Musannef, VIII, 154)

Yine Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- aynı hassÂsiyetle şoyle demiştir:

“En cok sevdiğim kimse, bana ayıp ve kusurlarımı haber veren kimsedir.”

Demek ki, peygamberler dışında hic kimse, hangi makam ve mevkide olursa olsun, hatadan-kusurdan berî değildir. Dolayısıyla AllÂh’ın emrine uymayan bir hususta hic kimseye itaat ve teslîmiyet yoktur.

Yuce Rabbimiz; vatanımız, milletimiz ve ummet-i Muhammed uzerinde tuzak kurmak isteyenlere fırsat vermesin. Maddî-mÂnevî değerlerimize sahip cıkma hususunda bizlere ve nesillerimize yuksek bir şuur, idrÂk, firÂset ve basîret ihsÂn eylesin.

Âmîn!..



Dipnotlar:

[1] Bkz. et-Tevbe, 107-108.

[2] İbn-i Sa‘d, III, 182-183; Suyûtî, TÂrîhu’l-HulefÂ, s. 69, 71-72; Hamîdullah, İslÂm Peygamberi, II, 1181.


Osman Nuri Topbaş-Altınoluk Dergisi
2016 – Ekim, Sayı: 368, Sayfa: 032

__________________