AllÂh’ın bir ibÂdethÂne olarak yarattığı bu cihanda, mÂnevî husûsiyetlerini, kulluk tezÂhurlerini, insanlık şeref ve kıymetlerini kaybeden ulkelerin, cihan haritasından nasıl silindiklerini Âleme ibret olmak uzere beyÂn eden Kur’Ân-ı Kerîm, insanlara irşÃ‚d ışıkları tutarak ebedî saÂdet yollarını aydınlatmaktadır.

İnsanın eşref-i mahlûkat olmasından dolayı, onun hakkında diğer varlıklardan farklı olarak, izzet, şeref, haysiyet, hay ve vakÂrını koruyup takviye edecek ilÂhî emirler vÂrid olmuştur. Bunlardan biri de “tesettur”dur. Tesettur, mahlûkat arasında yalnız insana mahsus bir keyfiyettir.

Âyet-i kerîmede buyrulur:

“Ey Âdemoğulları! Size avret yerlerinizi ortecek giysi ve suslenecek elbise bahşettik. Takv elbisesi ise daha hayırlıdır...”(el-A’rÂf, 26)

İnsanoğlu, AllÂh TeÂlÂ’nın lutfettiği insanlık vakar, hay ve ciddiyetini koruyabilmek icin ortunmeye mecburdur. Aksi hÂlde bu insÂnî vasıflar zÂyî edilmiş olur. İnsan, kendisinin dûnundaki mahlûkların seviyesine duşer.

Toplumda hayÂnın kaybolması, fuhuş ve ahlÂksızlığın yayılıp alenen işlenir hÂle gelmesi de kıyÂmet alÂmetlerinin belli başlılarındandır. Hadîs-i şerîfte:

“Hay îmandandır!”(BuhÂrî, ÎmÂn, 3) buyrulur. Hazret-i Âdem ile

Hazret-i HavvÂ, cennette başka insanlar olmadığı hÂlde birbirlerinden ve diğer mahlûkattan hay ettiler. TelÂş icinde orada bulunan yapraklarla ortunmeye calıştılar. Bu da gosteriyor ki, maddî olan ortunme ve onun mÂnevî bağlantısı olan edeb ve hayÂ, insanoğlunun fıtratında bulunan en mumtaz vasıflarındandır ve takv alÂmetidir.

MevlÂn Hazretleri der ki:

“«–ÎmÂn nedir?» diye aklıma sordum. Akıl, kalbimin kulağına eğilip şoyle fısıldadı: «–ÎmÂn, edepten ibÂrettir.»”

İslÂm, insanlık haysiyetine uygun giyinmeye dÂir bÂzı kÂideler getirmiştir. Bunlardan biri, kıyÂfetin vucud hatlarını ortaya cıkaracak derecede dar veya şeffaf olmamasıdır. RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, Hazret-i Âişe’nin kardeşi EsmÂ’nın ince bir elbise giydiğini gorunce, başını cevirmiş ve şoyle buyurmuştur:

“–Ey EsmÂ! Bulûğa erdikten sonra kadınların, -yuzune ve eline işÃ‚ret ederek- şu ve şundan başka bir yerinin gorulmesi doğru olmaz.” (Ebû DÂvûd, LibÂs, 31)

Diğer taraftan, kadının kadınlık, erkeğin erkeklik haysiyetini koruması da zarûrîdir. Bu hususta da Peygamber Efendimiz şoyle buyurmuştur:

“Kadın gibi giyinen erkekler, erkek gibi giyinen kadınlar, AllÂh’ın rahmetinden uzak kalacaklardır.” (Ebû DÂvud, LibÂs, 28)

İslÂm, kadına cok kıymetli bir mevkî bahşetmiştir. Kadınlar da gercek saÂdeti Kur’Ân ve Sunnet’in huzurlu iklîminde aramalıdırlar. Maalesef gunumuzde kadınlar ceşitli vaatler ve yaldızlı sozlerle, mutluluğu sokaklarda aramaya itilmektedir. HÂlbuki CenÂb-ı Hak, kadını duygu bakımından erkeğe gore daha zengin yaratmıştır. Bu duygu ve his zenginliği, Âile icinde kadının temel ve fıtrî vazîfesi olan neslin muhÂfazası ve terbiyesinde buyuk bir fayda ve avantaj sağlarken, cemiyet ve iş hayatının kadın fıtratına uymayan zor şartlarında bir dezavantaja donuşup onu yıpratan bir tesir icr edebilmektedir. Bu yuzden kadın, kendisi hakkındaki ilÂhî tanzimin dışına itilirse, onun fıtratına ihÂnet edilmiş olur.

Akıllı ve dirÂyetli bir erkek, evine adım atarken aklını, bir ticÂrethÂneye girerken de hissiyÂtını kapı eşiğinde bırakmasını bilir. Kadın ise fıtratına gÂlip olan hissîliği gerektiğinde terk edebilme dirÂyetini kolay kolay gosteremez. Bu hakîkat, cemiyette kadının istismÂrına yol acan başlıca sebeplerden biridir.

CenÂb-ı Hak, kadın ve erkek arasında birbirlerini tamamlayan cok guzel bir vazife taksimi yapmış, her ikisine de ayrı istîdatlar vermiştir. Kadın ve erkek, ancak, mÂnen ve maddeten birbirini tamamladığı zaman yaratılış gÂyesine uygun bir olgunluk meydana gelir; Âile ve buna bağlı olarak da toplum huzurlu olur.

Ne yazık ki cağımızda kadın ve erkek arasında başlatılan sun’î eşitlik yarışı, kadınların hanımlık ve annelik vazifelerini zedelemiş, Âilenin huzuru kaybolmuş, toplum hayatı sarsılmış ve cemiyet, Âile fÂcialarına sahne olmuştur. HÂlbuki kadın ve erkeğin fizikî ve rûhî yaratılışları eşit değildir ki, fiilî veya hukûkî eşitlik îcÂb etsin. Muhim olan, her alanda bir eşitlik değil, haklar ve mukellefiyetler arasındaki adÂlet ve dengedir.

AllÂh’ın erkek ve kadına verdiği fıtrî husûsiyetlere zıt bir şekilde denge bozulduğunda Âile ici catışmalar ve huzursuzluklar, tatmin olmayan insanları, huzur ve saÂdeti başka yerlerde aramaya sevk etmekte, sonunda arş-ı ÂlÂyı titreten boşanmalarla toplumun en mukaddes yapı taşı olan Âileler yıkılmaktadır. Boylece, ev icinde Âile sıcaklığı bulamayan, ornek alacağı ana-babasından kotu muÂmeleye mÂruz kalan cocuklar da, sokakların insafına terk edilmiş olmaktadır. Evden kacarak sokak cocukları arasına katılan cocuklar, kısa zamanda sigara, alkol, tiner, narkotik, fuhuş ve ceşitli suc orgutlerinin ağına duşerek ictimÂî bir fÂciÂya zemin hazırlamaktadırlar. Şuphesiz ki bu hÂl, toplum hayatını coraklaştıran korkunc bir ahlÂkî erozyonu da berÂberinde getirmektedir.

Asrımızın en korkunc ve iğrenc cinÂyetlerinden biri de, zarûret olmadan sırf nefsÂnî rahatlık icin cocuk aldırmaktır. Kız cocuklarını diri diri toprağa gomen yarı vahşî cÂhiliye insanlarıyla vahşet yarışına girmişcesine, daha anne karnındaki mÂsum bebekler parcalanarak modern bir cinÂyete kurban edilmektedir. Bu, en başta ilÂhî lutfa nankorluktur. Ayrıca boyle yapanların, hayatın hangi surprizlerine dûcÂr olacakları da mechuldur. Bu cinÂyeti irtikÂb edenler, belki yarın hayatta yapayalnız kaldıklarında elinden tutacak olanın, o cocuk olacağını iyi duşunmelidirler. Veya vaktiyle kendi anne-babaları da onları istemeyip aynı Âkıbeti onlar icin rev gorselerdi, bugun hayatta olamayacaklarını hesÂb etmelidirler.

Dîn ve îmandan mahrûmiyet sebebiyle, hayatı sırf ten planında yaşayan, egosunu ve nefsÂnî arzularını tatmin etmekten başka bir duşuncesi olmayan, insanlık şeref ve haysiyetine ved etmiş hodgÂm bir neslin, nasıl felÂket manzaraları oluşturduğuna duny tÂrihi sayısız defa şÃ‚hid olmuştur.

Nesillerini muhÂfaza duyguları icinde cırpınan bitki ve hayvanlar karşısında, mahlûkatın en şereflisi olan insanların bu hislerden mahrûmiyeti ne acı ve iğrenctir. Yine onların insanlık rutbesine ved edip:

“…Onlar hayvanlar gibidir; hatt daha da şaşkındırlar…” (el-A‘rÂf, 179) Âyet-i kerîmesinin şumûlune girmeleri ne hazindir.

Kadının fıtratı istikÂmetinde yaşaması, toplumu cennete cevirir. Huzurlu Âileler, toplumun saÂdet kaynağıdır. TÂrih sayfalarına baktığımız zaman goruruz ki, toplumlar hanımlarla ÂbÂd olmuş, yine onların elleriyle berbÂd olmuştur. Eğer kadınlara mutluluk icin sokaklar gosterilirse, hayat yolları cam kırıkları ile dolar.

Fısk u fucûrun yayılması, fitne-fesÂdın tasallutu veya maddî-mÂnevî imkÂnsızlıkların icbÂr etmesi gibi sebeplerle iffet ve nÂmusunu koruma husûsunda zor duruma duşenlere yardım elini uzatmak da, hem İslÂmî bir mecbûriyet hem de bir insanlık borcudur. Hadîs-i şerîfte buyrulur:

“Bir kimse, nÂmusu ciğnendiği, ırzına sataşıldığı bir yerde muslumanın yardımına koşmazsa, muhtac olduğu bir anda AllÂh da ona yardım etmez.

Irzına sataşıldığı, nÂmusu ciğnendiği bir yerde muslumanın yardımına koşan kimseye de, muhtac olduğu bir anda AllÂh yardım eder.” (Ebû DÂvud, Edeb, 36/4884)

Kadının saÂdeti, haysiyetini koruyarak yaşamasında ve Âilesini muhÂfaza etmesindedir. “Cennet annelerin ayağı altındadır.” (Suyûtî, el-CÂmiu’s-Sagîr, I, 125) hadîs-i şerîfi, sÂliha bir anne icin ne buyuk bir şehÂdet-i Muhammediyye’dir.

Diğer bir hadîs-i şerifte de:

“Dunya gecici bir faydadan ibÂrettir. Onun fayda sağlayan en hayırlı varlığı, sÂliha kadındır.” (Muslim, Rad‘, 64) buyrulmuştur.

Fazîletli bir anne, ilÂhî kudretten tecellî eden bir rahmet kucağı, Âilede saÂdet kaynağı, zevk ve saf ışığı, Âile fertlerinin şefkat odağıdır. Rabbimizin, RahmÂn ve Rahîm esmÂsının dunyadaki mustesn ve mûten bir tecellîgÂhıdır. Hayırlı nesillerin yetiştirilmesinde annelerin cok muhim bir yeri vardır. Butun evliyÂullÂh ve FÂtihler, ilk feyizlerini sÂliha bir anneden emmişlerdir. Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde:

“Evinde (yetim) cocuklarının terbiyesiyle meşgul olan Musluman kadın, cennette benimle beraberdir.” (Suyûtî, el-CÂmiu’s-Sağîr, I, 104) buyurmuşlardır.

Guclu toplumlar, guclu Âilelerden meydana gelir. Guclu Âileler de daha ziyÂde mÂnevî eğitim gormuş; yÂni nefs engelini aşmış, fazîletli hanımların eseridir. Bunun en guzel numûneleri, hanım sahÂbîlerdir. Onlar cocuklarına canlarıyla, mallarıyla fedÂkÂrlık yapmayı oğretmişlerdir. Yavrularının gonullerini, RasûlullÂh Efendimiz’in muhabbetiyle yoğurmuşlardır.

AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in mÂnevî terbiyesi ile ummete numûne anneler hÂline gelen sahÂbî hanımlar, RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’i gormekte geciken veya O’nunla uzun zaman goruşmeyen evlÂdlarını îkÂz ederlerdi. Nitekim Huzeyfe -radıyallÂhu anh-, bir hÂtırasını şoyle anlatmıştır:

Annem bana sordu:

“–Peygamber Efendimiz’le en son ne zaman goruştun?”

Ben de:

“–Birkac gunden beri O’nunla goruşemedim.” dedim.

Bana cok kızdı ve fen bir şekilde azarladı. Ben de:

“–Dur, kızma anneciğim! Hemen RasûlullÂh

-sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in yanına gideyim, O’nunla beraber akşam namazını kılayım, sonra da hem benim hem de senin icin istiğfÂr etmesini O’ndan taleb edeyim.” dedim. (Tirmizî, MenÂkıb, 30; Ahmed bin Hanbel, Musned, V, 391-2)
İşte evlÂdlarını boyle terbiye eden o anneler; hakkı, hayrı ve hidÂyeti butun cihÂna yayan ornek bir nesli îmÂr etmenin gonul rahatlığıyla Rablerine kavuştular. Bugun de sahÂbî aşk ve heyecÂnıyla evlÂdına AllÂh ve Rasûlu’nu tanıtıp sevdirerek o mubÂrek neslin izinden yurumek, her mu’min ana-babanın vazîfesidir.

Bir milletin istikbÂlini gormek kerÂmet değildir. Bunun icin onların genclerine bakmak kÂfîdir. Her devrin gencliği kendi karakterine uygun, enerjisini harcayabileceği ayrı bir heyecan iklîminde yaşar. Her millet, gencliğinin his ve fikir dunyasına gore şekil alır. Eğer bir millette gencler guclerini mÂneviyÂt ve fazîlet yolunda sarf ediyorlarsa, o millette istikbÂl vardır. Bunun en bÂriz misÂli, Canakkale ve İstiklÂl Harbleri’dir. Buna butun duny şÃ‚hittir ki, sîneleri îmÂn dolu o şanlı neslin sÂhip olduğu metafizik guc, duşmanın maddî gucunu bertaraf etmiştir. Fakat bunların aksine, genclik, butun enerjisini nefsÂniyete, yani kaba kuvvete esir ve rÂm ediyorsa, tarihî misÂllerle sÂbit olduğu gibi, Âkıbet hezîmettir.

Gunumuzde fazîletli bir nesil yetiştirmek icin, mÂnevî eğitim veren muesseselere ve bilhassa Kur’Ân Kurslarına buyuk vazîfeler duşmektedir. Zîr AllÂh’ın kelÂmına karşı gosterilen ihmÂlden daha ziyÂde insanın mÂnevî hayatını karartan başka bir hata yoktur. Bu yuzden insanların coğunlukla maddeye rÂm oldukları zamanımızda Kur’Ân-ı Kerîm eğitimine daha cok ihtimam gostermek zarûrîdir.

Şunu unutmamak gerekir ki, Kur’Ân-ı Kerîm, bir fÂnînin eseri değil, KÂinÂtın HÂlıkı’nın kullarını duny ve Âhiret saÂdetine erdirmek icin lutfettiği en muhim hidÂyet rehberidir. Bu bakımdan mÂnevî eğitim veren muesseselerde bilhassa şu hususlara ehemmiyet verilmelidir:

1. Talebeler her şeyden once AllÂh’ın emÂneti olarak telÂkkî edilmeli, onların duşuncelerinin merkezine AllÂh’ın azamet-i ilÂhiyesi ve kÂinattaki kudret akışlarının tefekkuru telkin edilip Peygamber Efendimiz’in hayranlık verici ahlÂkı yerleştirilmelidir. MÂnevî eğitim ve oğretim, bilginin yanında muhabbetle takviye edilerek, zevk ve lezzet hÂline getirilmelidir. Zîr îmÂnın lezzetini duyabilmek, hizmet icin en buyuk enerji kaynağıdır.

2. Bu muesseseler birer şefkat, fedÂkÂrlık ve hizmet yuvası olmalıdır. O duvarların icinde kuru bilgiler yığınından ziyÂde, aşk ve heyecan dolu bir Kur’Ân hizmeti verilmelidir. Kur’Ân’ın tatbikÂtı ise Sunnet-i Seniyye’nin yaşanmasıdır.

3. Talebeye, nezÂket, edeb ve guleryuzle yaklaşılmalı, varsa hataları şefkat ve merhametle tashih edilmelidir. Unutmamak gerekir ki bir tÂmircinin sanat ve huneri, tÂmir ettiği eserinde ortaya cıkar.

4. İnsan, şahsiyet ve yuksek karaktere hayranlık ve muhabbet duyar. Hayranlık duyduğu kimseyi taklîde calışır. Kişi, sevdiklerinin cÂzibesi altında kalır. Zîr muhabbet, iki kalb arasında bir cereyan hattı gibidir. Bu bakımdan Kur’Ân hizmetinde bulunanların, ornek davranışlarla olgun bir karakter sergileyip kendilerini sevdirmeleri zarûrîdir. Bunun icin de “yÂr olup bÂr olmama”yı, yÂni dost olup dostlarının yukunu hafifletmeyi, buna mukÂbil kimseye de yuk olmamayı dustûr edinmelidirler.

5. Kalb temizliğiyle birlikte zÂhirî temizlik ve zarÂfete de dikkat etmeli, kılık-kıyÂfet ve dış gorunuşleriyle de ornek olmalıdırlar. Zîr elbiselerin temizlenmesini emreden ve giyim-kuşamda pejmurdeliği hoş gormeyen Peygamber Efendimiz, sac ve sakalların dağınıklığını da tasvîb etmezlerdi. Nitekim bir seferinde RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- mesciddeyken, sacı sakalı karışmış bir adam cıkagelmişti. RasûlullÂh Efendimiz, eliyle ona sac ve sakalını duzeltmesini işÃ‚ret etti. Adam, bu emri yerine getirdiğinde Rasûl-i Ekrem Efendimiz:

“Bu hÂl, herhangi birinizin şeytan gibi sacı-başı dağınık dolaşmasından daha guzel değil mi?” (Aliyyu’l-K-arî, MirkÂt, VIII, 261) buyurmuştur.

Bir seferinde de, yine ustu başı dağınık olarak huzûruna gelen bir adama:

“Malın var mı? HÂlin vaktin nasıl?” diye sormuş, adamın maddî durumunun iyi olduğunu bildirmesi uzerine:

“O hÂlde, AllÂh sana mal verince, eseri uzerinde gorunsun!” (NesÂî, Zînet, 54; Ahmed bin Hanbel, IV, 137) diyerek onu îkÂz etmiştir.

6. Kur’Ân ile duygu derinliğine nÂil olabilmek ve Kur’Ân’ın ulvî mÂnÂlarını amel-i sÂlihler hÂlinde davranışlara aksettirebilmek icin, kalblerin pozitif enerji ile, yÂni muhabbet ve rûhÂniyetle dolması zarûrîdir. Kur’Ân’dan lÂyıkıyla feyiz-yÂb olabilmek icin, onun kapağı, hurmet, tÂzim ve edeb ile acılmalı, onu insanlara RahmÂn’ın oğrettiği şuuruyla okunmalıdır. Zîr Âyet-i kerîmelerde buyrulur:

“RahmÂn, Kur’Ân’ı oğretti. İnsanı yarattı. Ona beyÂnı oğretti.” (er-RahmÂn, 1-4)

7. Kur’Ân Kursları, oğretimden ziyÂde, Kur’Ân-ı Kerîm’in azameti karşısında tefekkur, tahassus ve tecessus duygularını derinleştiren bir eğitimi hedeflemelidir. Bilhassa peygamber kıssalarındaki ibret dolu mesajlar, kıyÂmete yakın zuhûr edecek fitneler, kıyÂmet alÂmetleri ile ilgili haberler, îman-kufur, tÂat-isyÂn, haram-helÂl ve hak ile bÂtılı birbirinden ayıran hukumler işlenerek hayat ve kÂinÂtı Âyetler ışığında mîzÂn edebilme hÂlet-i rûhiyesi kazandırılmalıdır.

8. MÂnevî eğitim muesseselerinde vazîfeli olanlar, olgun bir hizmet insanı olmalıdırlar. Bunun icin de, sÂlih amel sÂhibi, merhamet, şefkat, diğergÂmlık gibi ahlÂkî meziyetlerle donanmış kimseler olmalıdırlar. Ayrıca, hangi zumrenin icinde yaşarlarsa yaşasınlar, kendi varlıklarını ve îmanlarını korumayı bilmelidirler. Onlar, fitne ortamında bile etrÂfına musbet tesir eden, fakat menfî tesir almayan, sağlam bir hÂlet-i rûhiyeye sÂhip olmalıdırlar. Her hÂlukÂrda kalblerini mal, mulk, mevkî gibi dunyevî menfaat endişelerinden uzak tutmalıdırlar.

9. Talebeyi soğutacak davranışlar olan kaba hitap, adÂletsiz muÂmele, adam kayırma ve şiddetten sakınılmalıdır. Kur’Ân hizmetinde bulunanlar, kendilerinin de “lÂ-yus’el” yÂni sorumsuz olmadıklarını, birgun ilÂhî mîzanda hesap vereceklerini hatırlarından cıkarmamalıdırlar. Bu yuzden de kendilerine emÂnet edilen talebelerine karşı emir-komuta munÂsebetiyle, mecbûriyet kabîlinden, heyecansız, samîmiyetsiz ve kuru bilgilerle ders takrir etmekten kacınmalıdırlar. Ayrıca, kazanılan her insanın ecri, kaybedilen her insanın da ağır bir Âhiret vebÂlini mûcib olduğunu unutmamalıdırlar.

10. ÎtidÂle riÂyet edilmelidir. Her şey bir anda verilmeye calışılmamalı, hazmettirerek, alıştırarak ve tedricî bir sûrette tÂlim ve terbiyede bulunulmalıdır. Talebenin anlayış seviyesi ve kÂbiliyetleri dikkate alınmalı, ileriki merhalelerde oğrenmesi gereken hususlar başlangıcta ve gerekli altyapı kulturu verilmeden oğretilmeye kalkışılmamalıdır.

11. Mevzûlar bol teşbihlerle, fıkralarla, sual-cevaplarla ve kıssalarla desteklenerek daha kalıcı ve tesirli bir şekilde anlatılmalıdır. Bir eğitimcinin en buyuk mÂrifet ve sanatı, talebenin rûhundan bir damar bulup kalbine nufûz edebilmesidir. Zîr en buyuk fetih, gonullerin fethidir. MevlÂn Hazretleri’nin buyurduğu gibi: “Gonul, Celîl ve Ekber olan AllÂh’ın nazargÂhıdır.”

12. Eğitimciler, talebenin hÂlini sîmÂsından anlayacak kÂbiliyette olmalıdırlar. Onlara kıymet vermeli, dertleriyle birebir ve ozel olarak ilgilenip problemlerini cozmelidirler. Zîr problemini cozdukleri insanın gonlunu kazanabileceklerini bilmelidirler. Bu yuzden ozel alÂkaya bilhassa ehemmiyet vermelidirler.

13. AllÂh’ın kullarına teşekkurle hizmet, şiÂr edinilmelidir. Zîr onlar vesîlesiyle kendilerine bu hizmet nasîb olmaktadır. Bu yuzden mÂnevî eğitim hizmetinde muhÂtaplara karşı tebessum ve teşekkur, bir tabiat-i asliye hÂline gelmelidir.

14. Kalblere îman muhabbetini aşılayacak olanların once kendi kalb Âlemlerini ıslÂh etmeleri zarûrîdir. En zor iş, insan terbiyesidir. Kendisini terbiye edemeyen, ic Âleminden habersiz bir kişi başkasını nasıl terbiye edebilir? Hazret-i MevlÂn -kuddise sirruh-, kalbî kıvamdan mahrum bir nÂdÂnın hÂlini ne guzel hikÂye eder:

“Birgun Hazret-i Îs -aleyhisselÂm-’a yol arkadaşı olan gÂfil biri:

“–Ne olur y ÎsÂ! Bildiğin ism-i Âzam’ı bana da oğret de şu curumuş kemikleri diriltip kaldırayım.” dedi.

Îs -aleyhisselÂm- ise cevÂben:

“–O iş senin kÂrın değildir. İsm-i Âzam’ı okuyup oluyu diriltmek icin yağmurlardan daha temiz bir nefes sÂhibi, kullukta meleklerden daha anlayışlı bir kişi olmak gerek. İsm-i Âzam, pÂk bir lisÂn ve temiz bir kalb ister. Nefsi pÂk olan kimsenin duÂsı makbûl olur… Sende ÎsÂ’nın temiz nefesi yokken ism-i a’zamı okumanın sana ne faydası olur ki?!” dedi.

Fakat gÂfil adam ısrÂr edince Hazret-i ÎsÂ, bu ahmağın sozlerine ziyÂdesiyle taaccub etti ve:

“Y Rabbî! Bu esrÂrın hikmeti nedir? Bu ahmağın bu derece cidÂle meyli nedendir? Kendisinin kalbi olu, başkasının cesedini diriltmeye calışıyor. HÂlbuki ona duşen, asıl olu olan kendi kalbini ihy etmek. Kendi kalbini diriltmek icin du edeceğine, başkalarını ihyÂya calışıyor. Bu ne gaflettir!” diye hayret etti.

Bu misÂlde olduğu gibi, kendi yureğinde hissetmediği icin îmÂnın aşk ve vecdini minik ve mÂsum yureklere hissettiremeyen bir eğitimci ve Kur’Ân’ın engin mÂn kevserinden kendisi tatmadığı icin tattıramayan bir hoca, buyuk bir vebÂl altındadır. Cunku bulunduğu muessese ve tÂlim-terbiyesini ustlendiği talebeler, kendisine AllÂh’ın birer emÂnetidir. Talebelere, istenilen rûhÂnî eğitimi veremez ise, kul hakkı terettub edeceği muhakkaktır.

İşte istikbÂlin şeref sayfalarını dolduracak ornek nesiller, butun bu vasıflarla donanmış keyfiyetli bir mÂnevî eğitimin mahsûlu olacaktır. Buna muvaffak olan nesiller, AllÂh’ın lutfu ile yucelmiş ve ÂbÂd olmuşlardır. Nitekim duny tÂrihinin en uzun omurlu devleti olan Osmanlı’nın temelinde Kur’Ân-ı Kerîm’e karşı gosterilen hurmet, tÂzim ve muhabbetin bulunduğu, mÂlum ve meşhurdur.

Cocuklar, anne-babaya ikrÂm edilen ilÂhî emÂnetlerdir. İslÂm fıtratı ile anne-babaya teslîm edilen cocukların saf ve berrak kalbleri, temiz bir toprak misÂli işlenmeye hazır ham bir cevherdir. Onun diken veya gul, acı veya tatlı meyve vermesi, uzerine atılan tohumların keyfiyetine bağlıdır.

Anne-babanın evlÂdlarını cehennem ateşinden koruması, dunyÂnın iptil ve musîbetlerinden korumasından daha onemlidir. Cehennem ateşinden korumak da kalblerin AllÂh ve RasûlullÂh muhabbetiyle feyizlenmesine bağlıdır. Yavrularına AllÂh TeÂlÂ’yı, Peygamber Efendimiz’i sevdiremeyen anne-babalar, onların hem duny hem de Âhiret felÂketini hazırlamış olurlar.

Diğer taraftan, cocuğun terbiyesine uc yaşında iken başlanmalı, “daha ufaktır, anlamaz” gibi duşunceler bir kenara bırakılmalıdır. Anne-babalar, evlÂdlarının yanında her fırsatta AllÂh TeÂlÂ’nın buyukluğunden, her şeyin yaratıcısı olduğundan, butun nîmetleri O’nun bahşettiğinden, O’na şukretmek gerektiğinden, her an ilÂhî bir kameranın altında olduklarından bahsetmeli, kabirde sorulacak suÂlleri ve onlara verilecek cevapları, yÂni kabir dilini oğretmeli, yavrularının rûhî gelişme cağlarında bu telkinlerin kalıcı izler bırakacağını iyi duşunmelidirler. Bu yaşlarda İslÂmî telkinden gerekli nasîbini alamayan cocukların ileride terbiye edilmesinin daha da zorlaşacağını hesÂba katmalıdırlar.

Cocuk uşumesin, uykusuz kalmasın diye onu namaza kaldırmamak da, buyuk bir vebÂldir. Bu tip davranışlar, cocuğa iyilik değil, bilakis kotuluktur. Ana-babalar, cocuklarını guzel bir şekilde terbiye etmek icin onları daha kucuk yaşta, ibÂdete, infÂka alıştırmalı, onları cevrenin menfî tesirlerinden korumalıdırlar.

Hayırlı bir evlÂd, dunyÂda en kıymetli varlıklarımızdan biri olduğu gibi Âhiret hayÂtımız icin de devÂm eden kıymetlerimiz ve kesilmeyen akarlarımızdır. Bu yuzden, ilÂhî bir lutuf olan evlÂd nîmetini yanlış yerlerde ve dunyevî menfaatler uğruna heb etmek, buyuk bir Âhiret vebÂlidir.

EvlÂdların sırf dunyevî seviyelerine ehemmiyet verip mÂnevî yonlerini ihmÂl etmek, sokakların, kotu arkadaşların ve şer odakların sermÂyeleri olmalarına goz yummak ve gayr-i ahlÂkî yayın ve reklamların heveskÂrları durumuna duşmelerini musÂmaha ile karşılamak, bu ilÂhî lutfa karşı en buyuk nankorluktur.

VelhÂsıl, ebedî bir Âhiret saÂdeti icin duny imkÂnlarından bilhassa mal ve evlÂd nîmetlerini, Rabbin rızÂsını tahsîle birer vÂsıta hÂline getirmek zarûrîdir. Bu dunyÂdaki son konağımız olan kabrimizin ıssız, tenha ve karanlık kalmaması icin bugunlerimizi iyi değerlendirip arkamızda hayırlı bir nesil bırakabilmeye gayret gostermeliyiz. EvlÂdlarımızı, kalblerimizin ulvî bir sermÂyesi yapalım ki, uzun ve zor seyahatimizde bizler icin birer sadaka-yı cÂriye olsunlar…

Rabbimiz, ihsÂn ettiği nikÂh, Âile ve evlÂd nîmetlerinin duny ve Âhiret saÂdetine vesîle olmasını nasîb eylesin!..
__________________