Hindistan evliyÂsından Muhammed BÂkî Billah hazretleri, bir gun şunu anlattı cemaatine:
İslÂmın ilk gunlerinde îman edenler pek az olup, muşrikler Efendimizi oldurmek icin fırsat kolluyorlardı.
Ve bir gun...
Resûlullah Efendimiz tenha bir yerde, bir ağac altında yatmışlardı ki, muşriklerden biri Onu gordu.
“Da’sur” adındaki bu muşrik, guclu kuvvetli bir pehlivandı ustelik.
“Tamam” dedi icinden. “Bu fırsat kacmaz”.
Kılıcını kavrayıp sessizce yaklaştı. Ayak ucuna gelince, kılıcını kaldırıp haykırdı:
- Seni, benim elimden kim kurtarır!?
Efendimiz, sÂkin ve soğukkanlıydı.
- Beni Rabbim kurtarır! buyurdu.
Muşrik, kılıcını tam savuracaktı ki, goğsune yediği bir darbeyle yere yıkıldı.
Elindeki kılıcı fırladı oteye.
Dinleyenler merakla sordular:
- Ona vuran kimdi efendim?
- CebrÂil aleyhisselÂmdı. Efendimiz kalktılar ve o kılıcı yerden alıp, muşrikin boğazına dayadılar.
- Seni benden kim kurtarır?
Muşrik, yalvaran gozlerle baktı Efendimize:
- Sen kurtarırsın. Ben ettim, sen etme!
KÂinatın sultÂnı kılıcı indirip;
- Kalk! buyurdular. Serbestsin!
Muşrik bu merhametten cok duygulandı. Peygamber olduğuna inandı yakînen. “ŞehÂdet”i soyleyip îmanla şereflendi.

Bana ilk gelecek olan
Bir gun de şunu anlattı:
Peygamber Efendimiz;
- Ehl-i beytimden bana once FÂtıma gelir, buyurdular.
Hakîkaten altı ay sonra hazret-i FÂtıma vefat edip kavuştu babasına.
Yine;
- Benden sonra hilÂfet otuz yıldır, buyurdular. Buyurdukları gibi gercekleşti.
Ayrıca;
“Veysel KarÂnî” hazretlerini gormedikleri halde, bulunduğu yeri ve şemÂilini bildirdiler eshÂba. Sonra hırkalarını cıkarıp;
- Bunu ona veriniz! buyurdular.
Giden sahÂbîler, Onu o yerde ve belirtilen şekilde bulmuş ve hırkayı vermişlerdir.
__________________