V A K İ T S E H E R . . .
Ufukta gunun kızlı ciceği acmak uzere. Zamanın rahmine sabahın
nutfesi
duştu az once. Gecenin karasında saklı ışıktantohumlar başlarını
uzatıyor.

Şimdi hatırla ki sen de bir zamanlar yokluğun karanlığında
yitiktin.
Unutulmuşluk toprağına gomulu bir tohumdun. Kimsenin adını bilmediği,
hatrını saymadığı bir yetimdin.

Senin de varlığının şafağı soktu yıllar once . Unutulmuşluğun
dipsiz
kuyusundan cıkarıldın. Ana rahmine bir kucuk damlacık olarak tutundun.
VARLIĞINDAN HABERDAR DEĞİLDİ SEVDİKLERİN.

Hatırlanmaya değer birşey bile değildin. Hatırla ki,
unutulmuşluğun
toprağında RABBİN SENİ UNUTMADI. Rabbin seni sahipsiz de bırakmadı.
Rabbin
seni yokluk gecesinden varlığın ufkuna eriştirdi. Taze bir bahar gibi
gun
yuzune cıkardı bendenini. Ete kemiğe burudu ruhunu. Gulden tebessumler
giydirdi yuzune.

Şimdi seher vakti.. Goz kapaklarının ardından kac. Gafletin
gecesinden
uyan. Ac gozlerini sehere. Ac kalbini Rabbine. Uyan. Uyan ve an seni
hic
unutmayan Rabbini. GUNEŞ UFUKTA YUKSELMEDEN SEN DUALAR UFKUNDA YUKSEL!
Herkes unutsa bile seni unutmayan Rabbini, herkesin unuttuğu anda
ananlardan
ol. Haydi kalk! Kalk ve miracına eşlik et Sevgil'inin (s.a.v.). Şimdi
sabah! Sabah namazı vakti!..


V A K İ T O Ğ L E . . .
Gun ortası. Dunya telaşındasın. İşler yoğun. Yarım kalmış ne kadar
iş
var!Sanki sensiz yurumuyor hic birşey. Sanki sen olmasan işler yarım
kalacak, belki hic başlamayacak. Ne kadar cok vazgecilmezin var ve ne
kadar
da vazgecilmezsin!

Oysa DUNYA SENİ PEK UMURSAMIYOR. Sessizce akıp gitmekte sonsuz
uzayda.
Telaşlarına inat, uzakta bir kelebek yavaşca kozasından cıkmakta.
Otelerde
bir insan son nefesini vermekte sessizce. Bir bebek ilk kez
gulumsemekte
annesine...

Vakit oğle... guneş goğun en yuksek noktasında. Tıpkı gencliğin
gibi.
Şimdi gun de bir delikanlı. Heyecanlı ve telaşlı... Sanki hic
bitmeyecekmiş
gibi, sanki hic akşam olmayacakmış gibi...

Guneş asıl şimdi batmaya başladı. Zirveye erişen herkes gibi o da
alcalmaya başladı. Unutma ki senin omrunun zevali de gencliğinde
başlıyor.
Bilirsin ki gun akşamlıdır, bilirsin ki yazın sonu hazandır.

Vakit oğle... O kadar gurultu var ki ortalıkta... KALBİNİN SESİNİ
DUYAMIYORSUN BİLE... Ruhunun sonsuza uzanan emellerine kor olmak
uzeresin.
Telaşların arasından sıyrıl, ruhuna yer ayır. Ebedi sukunete hazırla
kendini. Kalbini sonsuzluğa bitiştir. Alnını secdeye değdir.

V A K İ T İ K İ N D İ . . .
Gun ihtiyarladı. GUneş solgun rengini bırakıyor guller ustune.
Zaman
ırmağı ikindinin cağlayanından dokuluyor şimdi. Ayrılığı soyluyor hece
hece.
Huzun renkli bulutlar sardı goğu. Guneşin saltanatı bitmek uzere.

Zevale doğru akıyor ışıklar. Hatırla ki sen de bir omrun
ikindisinde
yuruyorsun. Tenin soluyor. Gozlerinin feri cekiliyor. Yuzunu bu
dunyadan
cevirmeye hazırlanıyorsun. Obur kıyısındasın artık hayat nehrinin.
BUNDAN
SONRA VADİ YOK ARTIK SANA ZAMANIN. Yokuş aşağı akıyor kalbin. Guz
yaprakları
gibi. Hem dalındasın hayat ağacının, hem de duşmeye hazırsın.

Ruzgarı bekliyor gibisin. Hayatla bağların zayıflıyor. İnceldiği
yerden
kopmaya hazırsın. Sensizliğe alışıyor sevdiklerin. TERKETTİĞİN YERDE O
KADAR
DA BOŞLUK BIRAKMIYORSUN. Daha az yer kaplıyorsun dunyada.

Vakit ikindi... Kalbini kanatıyor kuru gul yaprakları. Tutunacak
dal
arıyor gibisin zamana karşı. Zamanın hukmu ağırlaşıyor uzerinde. Gun
daha
kısa geliyor artık. "Yemin olsun ki ikindi vaktine, husrandadır insan."
Şimdi anlıyorsun. Cunku yokuş aşağı akıyorsun. Dalından kopuyorsun.
Hoyrat
bir ruzgar artık zaman. Geriye kalan ancak iman. Şimdi ikindi vakti...
Secdeye koy alnını. Eğil zamanın sahibinin onunde. O'na konuş,
dualarını
fısılda. Sonsuzluğa tutun hece hece.

V A K İ T A K Ş A M . . .
Gun olmek uzere. Guneş ışıklarını topluyor eşyanın uzerinden.
Kızınca
kıyameti kopuyor dunyanın. Kara kefenini giyiyor gun. Gulun rengi
soluyor,
eşyanın cazibesi yitiveriyor. Hatırla ki, senin de akşamın olacak bir
gun.
Omrunun ışıkları solacak. Hayatının perdesi cekilecek. Senin de
kıyametin
kopacak. Dudaklarında donacak guluşun guneşi. Zaman ucurumun olacak;
gelen
gunun guneşi sana doğmayacak. Unutulacaksın. Ve hatta UNUTULDUĞUN BİLE
UNUTULACAK! İsmin anılmayacak orda burda. Kimse yolunu gozlemeyecek.

Şimdi akşam... "Gun akşamlıdır" unutma! Olmeden once bil oleceğini
ki,
yaşatıldığını fark edesin. Herkesin senden uzaklaşacağı olum anını
hatırla
ki, sen de şimdi herkesten ve herşeyden uzaklaşıp Rabbine yanaşasın.

SENİ SEN YOKKEN DE BİLEN RABBİN, SEN OLDUKTEN SONRA DA BİLECEK
ELBET.
HERKESİN UNUTTUĞU YERDE SENİ BİR O HATIRLAYACAK. HATRINI YAZLNIZ O
BİLECEK.
SEN DE O'NU AN ŞİMDİ.

SEN DE ONUN HATRINA VAR SECDEYE...

V A K İ T Y A T S I . . .
Gun coktan oldu. Guneş ışıklarını topladı. Gece hukmediyor aleme.
Guneşin saltanatı bitti. Işıklar tukendi ufuklarda. Renkler ellerini
cekti
eşyadan. Gul soldu, gun soldu. Goğe yoneldi gozler. Hatırla ki, sen de
unutuluşun kara gecesine yuvarlanasaksın. Bir adın kalacak geriye. Bir
mezar
taşın hatırlayacak belki seni. Belki o da unutacak! Duşun ki,
unutuluşun
koyu karanlığı cokmuş uzerine. YOKLUĞUNA COKTAN ALIŞILMIŞ. Unutuluşun
heten
kanıksanmış. KİMSENİN OZLEDİĞİ BİLE DEĞİLSİN ARTIK!.. Gece, gece,
gece...
Sabaha cok var, ışık uzaklarda.

Yokluğun gecesinde adın bile unutulmuşken, kimden medet umarsın sor
kendine? Kim sana hayat vermişse, kurumuş kemikleri de toplayıp
dirilten O
elbette! Hic akşamı olmayan bir sabaha uyanmak uzere girdin olumun
gecesine;
kendine soylesene! Soyle kendine, soyle kendine ki, coklarınseni
unuttuğu bu
gece, herkesi unutup sen de O'nu hatırla! Soyle kndine ki, coklarının
ışıklara kanıp sahte renklerin kuyularına daldığı bu gece,
Rabbini an,
Rabbine kan,
Rabbine uyan!...

Senai Dermirci
__________________