Hazret-i Osman (radıyallÂhu anh) İslÂm askerini Tebuk GazÂsı'nda techîz etti. TicÂret develerini, semerleri ve culları ile beraber verdi.

Abdurrahman bin Semura (radıyallÂhu anh) dedi ki: Ceyş-i Usret'te (Tebuk GazÂsı'nda) Hazret-i Osman, bin dinar ile gelip altınları ResûlullÂh'ın (sallallÂhu aleyhi ve sellem) kucağına doktuğunu gordum. Resûlullah mubÂrek eli ile altınları karıştırdı ve “Bundan sonra yaptıkları Osman'a zarar vermez.” buyurdu.

Abdurrahman bin Avf (r.a.), ResûlullÂh'ın (sallallÂhu aleyhi ve sellem) huzûruna dort bin dirhem getirdi ve dedi ki: “Yanımda sekiz bin dirhem vardı. Dort bin dirhemi kendime ve Âileme alıkoydum. Dort bin dirhemi Rabbime odunc verdim.”

Resûl-i Ekrem (sallallÂhu aleyhi ve sellem) ona buyurdu ki: “Evinde bıraktığına ve borc verdiğine, AllÂhu TeÂl bereket versin!”

Bu iki zat hakkında “Allah yolunda mallarını sarf eden sonra verdiklerinin arkasından başa kakmayan, gonul incitmeyenlerin Rableri katında ecirleri vardır. Onlara bir korku yoktur. Onlar mahzun olmayacaktır.” meÂlinde-ki Bakara Sûresi'nin 262. Âyet-i kerîmesi nazil oldu.

İmÂm Begavî MesÂbîh kitabında Abdurrahman bin Hab-bÂb'dan (radıyallÂhu anh) şu hadîs-i şerifi rivÂyet etti: “Abdurrahman (r.a.) şoyle dedi: Resûlullah (sallallÂhu aleyhi ve sellem) nasîhat edip, AshÂb-ı KirÂm'ı Tebuk GazÂsı'na teşvik ettiklerinde ben orada idim.

Hazret-i Osman (radıyallÂhu anh) kalkıp dedi ki: YÂ Resûlallah! Allah yolunda yuz deveyi, palan ve semerleri ile ben hazırlayayım! Sonra Fahr-i Âlem (sallallÂhu aleyhi ve sellem) yine teşvîk ettiler. Hazret-i Osman (radıyallÂhu anh) yine kalkıp “YÂ Resûlallah! Allah yolunda uc yuz deveyi, palan ve semerleri ile ben karşılayayım!” dedi.

Resûlullah (sallallÂhu aleyhi ve sellem) minberden indi ve “Bundan sonra Osman, nÂfile bir amel işlemese de, bir be'is yoktur. Zîr yaptığı bu iyilik ona butun nÂfileler yerine gecer.” buyurdular. (MenÂkıb-ı CÂryÂr-ı Guzîn
__________________