Lokman (a.s.) buyurur:



“Kucumseyerek insanlardan yuz cevirme ve yeryuzunde boburlenerek yurume. Zira Allah; kendini beğenmiş, ovunup duran kimseleri asl sevmez. Yuruyuşunde tabiî ol, sesini alcalt. Unutma ki, seslerin en cirkini merkeplerin sesidir.” (Lokman, 18-19)

[Gurur, kibir, ucub/kendini beğen*mek ve insanları hakir gormek; ko*ku Cehennem’de olan cirkin huylardır. Kib*riy sıfatı, yalnız Hak TeÂlÂ’ya mahsustur. Bunun icindir ki Rabbimiz, aslı yok*luk ve hiclik olan, ya*ni sıfır sermÂye ile in*san olarak yaratılan kulun, kendisin*de bir varlık vehmetmesine, kendisini diğer kul*lar*dan ustun gorup başkalarını hakir gormesine son derece gazaplanmış ve:

“Yeryuzunde boburlenerek dolaşma! Cunku sen (ağırlık ve azametinle) ne yeri yarabilir, ne de dağlarla ululuk yarışına girebilirsin!” (el-İsrÂ, 37) buyurmuştur.

Mufessir Bursevî, Rûhu’l-Beyan adlı tefsirinde şoyle der:

“SelÂm verdiğin, ko*nuş*tu*ğun veya kar*şı*laş*tığın zaman al*cak gonullu olarak yu**zu*nu (ve gonlunu) bu*tu*nuyle insanlara cevir. Buyukluk tas*la*yan*ların, insanları ve bilhassa fakirleri kucumseyerek yaptıkları gibi, yuzunun bir tarafını cevirme. İyi muÂmele etmek bakımından, senin nazarında butun insanlar aynı olsun.”1

İblisin, ilÂhî gazaba dûcÂr olmasının sebebi, Hazret-i Âdem’e karşı gururlanmak sûretiyle Rabbine baş kaldırması, boylece CenÂb-ı Hakk’ın kibriy sıfatına ortaklık iddiÂsına kalkışmış olmasıdır. KÂrun da, kendisine mÂnevî ilimler verilmesine rağmen, mallarının putperesti olması ve Hazret-i HÂrûn (a.s.)’ı kıskanıp hased etmesi sebebiyle, o guvenip dayandığı mallarıyla birlikte yerin dibine gecirilerek helÂke dûcÂr olmuştur.

Bu sebeple mu’min, hicbir zaman gurur, kibir ve enÂniyete kapılmamalı, nîmeti Hak’tan, hat ve kusurları ise dÂim nefsinden bilmelidir. Butun hÂl ve tavırlarında İslÂmî edep ve nezÂket kÂidelerine riÂyet etmelidir. Buna gore, yuruyuşunde mûtedil olmalı, ayak ucuna bakarak sukûnet ve vakar icinde yurumelidir. Bağırıp cağırarak konuşmaktan sa*kın*malıdır.

Âyet-i kerîmede; “seslerin en cirkininin merkep sesi”ne benzetilmesi de pek mÂnidardır. Zira kabalık ve ne*zÂ*ket*siz*liği temsil eden mer*kep sesi, luzumsuz yere ve aşırı bir şe*kil*de yukselen, nÂhoş ve cirkin bir sestir. Boyle bir hitap tarzı ise, kÂmil bir mu’minin nezÂket, za*rÂ*fet ve edebiyle asl bağdaşmaz. Kalplere diken batıran kaba sesler, ancak hantallaşmış kalp*lerden cıkar.

Hasan-ı Basrî Hazretleri şoyle buyurur:

“Muşrikler, seslerinin yuksekliği ile ovunurlerdi. Yuce Allah onlara: «Eğer sesin yuksekliği hayırlı bir şey olsaydı, bununla merkebi onlardan ustun kılardım!» diye cevap vermiş oldu.”]

Lokman (a.s.) buyurur:

“Ey oğlum! Kucukken edepli olursan, buyu*du*ğun*de faydasını gorur*sun!”

“Kucuk işleri umur*sa*maz*lık etme! Cunku kucuk, yarın buyuğe donuşur.”

[EcdÂdımız; “Ağac yaşken eğilir.” demişlerdir. Kucuk yaşta alınan terbiye cok muhimdir. Bu yaşlarda verilen eğitim, Âdeta taşa yazılan yazılar gibi kalıcı ve omurluk olur. Bu sebeple bilhassa cocukların ve genclerin mÂnevî eği*ti*mine cok ehemmiyet vermek gerekir. Bu hususta gosterilecek kucuk ih*mallerin dahî, ileride buyuk pişmanlıklara do*nu*şebileceği asl unu*tul*mamalıdır.

Cocuklara ve genclere gosterilecek şefkat ve merhamet, hayatı sadece bu dunyadan ibÂretmiş gibi gorerek onların karınlarını doyurup guzel elbiseler giydirmek, nefislerini eğlendirmek, ten rahatlarını temin etmek değildir. BilÂkis asıl şefkat ve merhamet, onların ebedî istikbÂllerini bir azap faslı olmaktan kurtarıp sonsuz bir saÂdet baharı kılacak mÂnevî değerleri gec kalmadan şahsiyetlerine kazandırmak ve oncelikle onların ruhlarını doyurmaktır. Bunun icin ciddiyetle emek sarf etmek ve fedÂkÂrlık gostermektir.

Genclik nîmetini, mÂ*ne*vî değerlerin kazandırdığı olgunlukla yaşayabilmenin ne buyuk bir bahtiyarlık olduğu, hadîs-i şerîfte şoyle beyan buyrulmuştur:

“Allah (c.c.) cocukca (lÂu**bÂl&#238 davranışları olmayan, hayra yonelip hev ve he**ve**si terk eden, vakar sahibi, olgun genci sever.” (Ahmed, IV, 151)

Boyle olgun gencler ve asil bir nesil yetiştirmek ise, en başta anne-babaların mes’ûliyetidir.

CenÂb-ı Hak huzurlu bir Âile ve huzurlu bir toplum icin, “goz nûru zevceler” ve bu goz nûru zevcelerden de “goz nûru nesiller” yetiştirmemizi istiyor. Topluma guzel ahlÂk ve takvÂda onder ve rehber olma hedefini onumuze koyuyor. Toplumlarda huzurun, ancak bu ornek şahsiyetlerin yetiştirilmesi neticesinde gercekleşeceğini bildiriyor.

Peygamber Efendimiz (s.a.) de:

“Hepiniz cobansınız ve hepiniz guttuklerinizden sorumlusunuzÉ Erkek, Âilesinin cobanıdır ve surusunden sorumludur. Kadın, kocasının evinin cobanıdır ve surusunden sorumludur.” buyurmuştur. (BuhÂrî, VesÂyÂ, 9; Muslim, İmÂre, 20)

İyi bir coban, surusunu kurak yerlere goturmez; yeşillik, bereketli, sulak arazilerde otlatır. Demek ki iyi bir anne-babanın da evlÂdını helÂl gıdÂlarla besleyip mÂnevî gıdÂsını guzelce alabileceği feyizli yerlere kucuk yaştan itibÂren sevk etmesi, ruhlarını guzelce beslemesi gerekir. Nitekim hanım sahÂbîler, evlÂtları uzun bir muddet Rasûlullah (s.a.) Efendimiz’i gormedikleri zaman onlara kızarlardı. EvlÂtlarının sÂlih kimselerden feyz almaları icin olanca gayretlerini gosterirlerdi.

Yine iyi bir coban, suruden geride kalan hasta veya zayıf koyunu kucağına alarak suruye ye*tiş*tirir. Onu kurda kuşa yem etmez. Bir anne-baba da co*cu*ğunu buyuturken onun mÂ*ne*vî inkişÃ‚fı icin bir*takım me*şak*katlere kat*lan*malıdır.

İyi bir coban, surusunu tehlikeli yerlerden korur. Bu**gun maalesef televizyon, menfî neşriyat, mustehcenlik, karanlık sokaklar, luks yaşamayı ve aşırı tuketimi kamcılayan reklÂmlar ve in*ternetin yanlış adresleri, neslin rûhuna zehir sacan canavarlara donuştu. Genc dimağlar, bu menfî odakların tesir bombardımanı altında şahsiyet ve kimliğini kaybetmekte ve zamanla bu telkinlerin şekline, bicimine ve kalıbına girmektedir. Boylece gencler, rû*hen televizyonun, internetin ve sokakların co*cuk*ları hÂline gelmekte, gercek anne-ba*ba*larıyla yakınlıkları, biyolojik bir bağdan oteye gec*me*mektedir.

Bu bakımdan, bilhassa gunumuzde anne-babaların cocuklarını korumak icin onlara cok daha buyuk bir dikkatle kol-kanat germeleri şarttır.

Zira iyi bir coban da buyuk bir dikkatle surusunun kÂh onunden yurur, kÂh ardından yurur, varılmak istenen yere sağ sÂlim goturebilmek icin onlara yon verir. Bir anne-baba da evlÂtlarını dÂim hakka ve hayra yonlendirip doğru bir istikÂmet kazandırmak zorundadır. Bu sebeple kendilerine ihsÂn edilmiş ilÂhî bir emÂnet olan cocukları, ibÂdet vecdi icinde yetiştirerek onlara İslÂm kimliği kazandırmak, anne-babaların en başta gelen vazifeleridir.

CenÂb-ı Hak hemen hemen butun peygamberlerine cobanlık yaptırmıştır. Zira bunda, hem mahlûkÂtın hissiyÂtına Âşin olarak şefkat ve merhameti oğrenmek, hem de insanlığı sevk ve idÂrenin ipuclarını kavrama tÂlimi vardır. Bu bakımdan anne-babaların evlÂtlarına iyi bir coban olmaları, bir bakıma peygamber mesleği gibi ulvî bir hizmettir. Bu hizmette muvaffak olabilmekse, kÂmil ruhların sanatıdır.

Hakîkaten, İslÂm fıtratıyla doğan evlÂtların kalpleri, tertemiz bir toprak gibidir. İşlenmeye muhtac, ham bir cevherdir. İstikbÂlde onların gul veya diken olması, acı veya tatlı meyveler vermesi, uzerlerine atılan tohumların, bilhassa da anne-babaların yaptıkları telkinlerin keyfiyetine bağlıdır.

Bu bakımdan, evvel an*ne-babanın evlÂdına iyi bir ornek olması elzemdir. Co*cu*ğun eğitimi, once ana ku*ca*ğında ve baba oca*ğın*da başlar. Anne-ba*ba*nın ağ*zın*dan cıkan her ke*li*me, co*cuğun şahsiyet in*şÃ‚*sında kul*landığı bir tuğla me*sÂ*be*sindedir.

Bilhassa global kulturun işgÂli altında kirlenen gunumuz dunyasında, butun bu hususlar uzerinde anne-babalar olarak ciddiyetle duşunmeliyiz. “Bir anne-baba olarak evlÂdıma ben ne verdim ki ondan ne bekliyorum?” suÂlini sık sık kendimize sormalıyız. Kusursuz evlÂt istiyorsak, oncelikle kusursuz bir anne-baba olmaya calışmalıyız. Zira unutmamalıyız ki, bedeli odenmeyen bir şeye sahiplik iddiÂsına kalkışmak, abesle iştigaldir.

EvlÂdını guzelce yetiştiren bir anne-babanın hakkı odenemez. Fakat anne-baba, evlÂdının mÂnevî terbiyesini ihmÂl edip onu Allah yolunda ve rûhÂnî bir iklimde yetiştirmezse, kıyÂmet gunu o anne-babadan evlÂdı dÂvÂcı olacaktır.]

Lokman (a.s.) buyurur:

“Ey oğlum! İnsanlar her gun ibÂdet ve tÂati ihmÂl ettikleri hÂlde nasıl olur da vaad olundukları azaptan korkmazlar!”

[Gaflet, iki gozunun onune iki parmağını koyarak kişinin kendi kendisini Âm kılması gibidir. Gaflet, hakîkatlere karşı kalbe bir perde cekilmesidir. Mayın tarlasında pervÂsızca koşmak, ucurumların kenarında dikkatsizce dolaşmaktır. Gaflet, kuzunun kurda sevdÂlanmasıdır.

İnsanın iki buyuk duşmanı olan nefs-i emmÂre ve şeytan -aleyhill‘ne-, insanı binbir hile ve desise ile kulluk vazifelerinden uzaklaştırmak, mes’ûliyetlerini ihmÂl ettirmek icin sayısız bahaneler uretir. Boylece aklı, kalbi, idrÂki, iz’Ânı ve vicdÂnı Âdeta uyuşturur. Bu şuursuzluk ve sarhoşluk hÂli icinde, insanı kolayca azÂba surukler.

İşte bu gafletin en buyuk*le*rinden biri de, AllÂh’ın rahmet, mağfiret, lûtuf ve kereminin sonsuzluğuna guve*ne*rek; “Nasıl olsa hep*si affedilir.” zannıyla ilÂhî emir ve nehiylere lÂyıkıyla riÂyet et*me*mek, ha*ram*ların dehşetli Âkı*be*tini umur*sa*ma*maktır. AllÂh’ın Gafûr ve Rahîm ol*du*ğunu duşunup, O’nun aynı zaman*da Azî*zun zu’ntikām ve Kah*hÂr olduğunu goz ardı etmektir.

Bunun icindir ki yuce Rab*bi*miz Âyet-i kerî*me*de biz kul*larını şoyle îkaz bu*yur*maktadır:

“Ey insanlar! Rabbinize karşı gelmekten sakının! Ne babanın evlÂdı, ne de evlÂdın babası nÂmına bir şey odeyemeyeceği gunden cekinin! Bilin ki, AllÂh’ın vaadi gercektir. Sakın ola ki dunya hayatı sizi aldatmasın ve şeytan, AllÂh’ın affına guvendirerek sizi kandırmasın!” (Lokman, 33)

Bu sebeple kula duşen; Âhireti icin tedbirli, olculu, dikkatli ve gayretli olmaktır. CenÂb-ı Hakk’ın GaffÂr ve SettÂr olduğu gibi KahhÂr olduğunu da unutmamaktır. Aksi hÂl, buyuk bir husran sebebidir. Bu husrÂna dûcÂr olmadan once, vakit kaybetmeden, pişmanlık ve sÂlih amellerle te’yid edilen candan bir tevbe ile hÂlimizi ıslÂha yonelmemiz şarttır.

Nitekim Lokman (a.s.) da evlÂdına:

“Yavrucuğum! Tevbeyi tehir etme, zira olum Âniden geliverir!” nasihatinde bulunmuştur. (Beyhakî, ez-Zuhdu’l-Kebîr, s. 227, no: 590)

Mansûr bin AmmÂr (r.a.) şoyle anlatır:

Bir gece sabah oldu zannıyla dışarı cıktım. Ancak henuz sabah olmadığını gordum. Bir evin onunden gecerken iceride birisinin dertli dertli ağlayarak şu duÂyı yaptığını işittim:

“–İlÂhî, cok gunah iş*le*dim. Kendime yazık ettim. Mak*sadım Sana muhÂlefet etmek değildi. Ben nefsime yenik duştum. Hem gor*dum ki, ne kusur işlesem Sen (bu dunyada cez vermeyip) bir şey yapmıyorsun, Sen’in SettÂr (ku*sur*ları orten) sıfatına aldandım. İşlediğim gunahları cÂ**hil**li*ğim*den işledim. Hata ettiğimi şimdi anladım. Bana azÂb edersen hÂlim nice olur?! Vah bana ki omrum uzadıkca gunahlarım coğalıyor! Y Rabbî! Kul*larına SırÂt’ı gecmelerini em*ret*tiğin gun, ki*mi*si Cehennem’e du*şecek, ki*mi*si Cennet’e gi*decek. Aca*b bu miskin kulun hangi gruptan olacak?!”

Bu arada Cehennem’den bahseden bir Âyet işitildi. İce*ride munÂcÂtta bulunan genc, bir kez “Âh!” etti ve iniltisi kesildi.

“–Acab ne oldu ki sesi kesildi?” diye merak ettim. Evin yerini iyice tespit ettikten sonra evime gittim. Sabah geldiğimde o kapı onunde bir cenÂze vardı. HÂlinden sorduğumda annesi bana şunları anlattı:

“–Bu olen, oğlumdur. Peygamber Efen*dimiz’in soyundandır. Gece olunca na*maz*gÂ*hında sabaha kadar ağlardı. Gunduz kazandıklarını fakirlere infÂk eder*di. Cehennem Âyet*le*rinden birini işitince dayanamadı, ağlaya ağlaya duştu ve rû*hu*nu Hakk’a teslîm eyledi.”

Ben de kendisine:

“–Ey hanım, oğlun -inşÃ‚allah- Cennet’e girer. Cunku Allah korkusundan ağlayan, Cehennem’e girmez. Canını bu hÂlde teslîm eden bir mu’min, hic Cehen*nem’e girer mi? AllÂh’a şukret!” dedim.2

Nitekim gunahlarından boylesine nedÂmet duyup Allah korkusundan gozyaşı dokenler hakkında, Rasûlullah (s.a.) Efendimiz şoyle buyurmuşlardır:

“Sinek başı kadar bile olsa, gozunden Allah korkusuyla yaş cıkan ve bu yaşı yanaklarına değecek kadar akan hicbir mu’min yoktur ki, Allah onu ateşe haram etmesin!” (İbn-i MÂce, Zuhd, 19)

“Allah korkusu sebebiyle ağlayan kişi, (sağılan) sut memeye donmedikce Ce*hen*nem’e girmeyecektirÉ” (Tir*mi*zî, Zuhd, 8/2311)

Fakat bu nebevî be*yan*lar*daki muj**de**nin mÂnÂsını da yan*lış anlamamak gerekir. Zira hadîs-i şe*rîf*lerde verilen mujdeler, Kitap ve Sunnet muh*te*vÂ*sında bir hayat yaşamaya ilÂ*ve*ten, yine de Âkı*be*ti hakkında emin ol*ma*yıp Allah kor*ku*suyla gozyaşı dokme*nin fazîletini ifÂde etmektedir. Yoksa ilÂhî emir ve nehiylere riÂyet etmediği hÂlde; felÂketler, olumler veya ben*zeri hÂdiseler uzerine gecici bir an icin Allah kor*ku*sundan dolayı doktuğu gozyaşlarıyla ebedî kurtuluşa ereceğini duşunmek -daha once de ifÂde edildiği uzere- şeytanın, ilÂhî affa gu*ven*direrek insanı kandırmasına benzer. Bu ise deh*şetli bir gaflet ve hazin bir aldanış olur.

Tabiî ki Allah TeÂlÂ, dilediği kulunu bir sebeple veya sebepsiz olarak da affedebilir. Bununla birlikte mu’mine duşen, butun kulluk vazifelerini elinden geldiği kadar yaptıktan sonra, sÂlih amellerine de doktuğu gozyaşlarına da guvenmeyip dÂim tevbe-istiğfÂr ederek AllÂh’ın af ve mağfiretini umîd etmektir. Bu hususta evliyÂullÂh’ın havf ve recÂ, yani korku ve umit hÂli, bizlere en guzel ornektir.]

Lokman (a.s.) buyurur:

“EvlÂdım! Bilerek veya bilmeyerek bir gunah işlediğinde, hemen tevbe edip tasaddukta bulun!”

[Tevbe, gunahtan gercek bir pişmanlık duymak ve ondan kat’î sûrette vazgecmek de*mek*tir. Ayrıca işlenen gunahlara kefÂret sadedinde, hayır-hasenatta bulunup sÂlih amellerle meş*gul olmak da guzel bir telÂfî vesîlesidir.

Rasûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz şoyle buyurmuştur:

“Her nerede olursan ol, Allah’tan ittikāÊet (Allah korkusuyla gunahlardan sakın) ve kotuluğun arkasından hemen bir iyilik yap ki, bu onu yok etsin. İnsanlara da guzel ahlÂk ile muÂmele et!” (Tirmizî, Birr, 55/1987)]

Lokman (a.s.) buyurur:

“Ey oğlum! Ce*na**ze*de hazır bulun! Cunku cenaze, sana Âhireti hatırlatır. Ha*ram ve gunahlar ise, senin dunyaya karşı mey*lini artırır.”

[Bir Âhiret yolcusu olan insana en buyuk nasihat, olum*dur. İn*sa*nın en muhim meselesi de, hayat ve olum mu*am*mÂ*sını ilÂhî ha*kî*katler ışığında coze*bil*mektir. Zira hayat, beşikle tabut arasındaki mesafeye sığ*mayacak kadar ulvî bir hakîkattir. İnsanların idraklerinde zuhûr eden “Hayat nedir?” suÂline, sadece toprağın rutubeti ve mezar taşlarının katılığı cevap olarak yukselecekse, boyle bir hayattan daha acı ne olabilir?

Asıl hayat, Kur’Ân ve Sunnet hakîkatlerinin feyz, huzur ve surur cennetinde yaşayıp ebedî saÂdete nÂil olabilmektir. ŞÃ‚ir, bu şuurla yaşanan bir hayatı şoyle hulÂsa eder:

Seni annen doğurup attığı gun dunyaya,

Ağlıyordun; butun Âlem guluyordu bir yanda,

Şimdi oyle bir omur sur ki olurken gulesin;

Cağlasın gozyaşı hÂlinde cihÂn arkandaÉ

Bu şuuru surekli canlı tutabilmek icin; ce*nÂ*zelere iştirÂk etmek, o tabutun icinde bir gun kendisinin olacağını farz edip hÂlini muhÂsebe etmek, kabristanları ziyaret etmek, dunyanın fÂnî, hayatın kısa olduğunu sık sık tefekkur etmek gerekir.]

Lokman (a.s.) buyurur:

“Ey oğlum! Eğer hayır işlediysen sen de hayır umabilirsin! Yok, şer işlediysen sana karşı da şer işleneceğinden hic şuphen olmasın!”3

[Arapcada bir deyim vardır: «مَنْ دَقَّ دُقَّ » Yani kişi ettiğini bulur, kim ne ekerse onu bicer, ancak yaptığının karşılığını gorur.

İnsan, Âhiretin tarlası olan dunya hayatında hayır veya şer adına ne eker*se; kabir, kıyÂmet ve Âhirette de onun mahsûlunu hasat eder.

MevlÂn Hazretleri de, kişinin ancak yaptıklarının mu*kÂfÂtını veya cezÂsını bu*la*bi*leceğini ifÂde sadedinde:

“Sen hic buğday ektin de arpa bittiğini gordun mu?” buyurur.

FirÂsetli bir mu’min, amel defterine gunahların gol*ge*sini dahî duşurme*mek ve onu hayırlarla do*na*ta*bilmek icin, hayat ser*mÂyesini en bereketli bir şekilde kullanıp karşısına cıkan her turlu sevap fır*sa*tını değerlendirme gayreti icinde olur. Zira Haz*ret-i Ebû Bekir (r.a.)’ın bu*yur*du*ğu gibi:

“Dunya mu’minlerin pazarı, gece ile gunduz sermÂyeleri, sÂlih ameller ticÂret malları, Cennet kazancları, Cehennem de zararlarıdır.”

Maddî mevzularda en basit idrak bile, dÂim bir kÂr-zarar hesÂbı yapar, kendi durumunu sık sık gozden gecirir. KÂrını artırıp zararını telÂfî etmenin yollarını arar. HÂl boyleyken, ebediyet yurdunun saÂdet veya felÂket sermÂyesi olan fÂnî dunya gunlerini hayırda mı şerde mi tukettiğini duşunmemek, Âhiret yolcusu olan insanoğlu icin ne hazin bir hamÂkattir!]

Lokman (a.s.) buyurur:

“Ey oğlum! Dunya hayatı kısadır. Senin oradaki omrun ise daha da kısadır. Bu kısa omrun de az bir kısmı kalmıştır.”

[Her gun, omur takvimimizden bir yaprak daha kopuyor. Hayat ırmağımız hic durmadan sur’atle akıp gidiyor. GÂfil insana hic bitmeyecekmiş gibi uzun gelen dunya hayatı, hakîkatte kısacık bir muhletten ibÂret. Nitekim CenÂb-ı Hak, bu gerceği Âyet-i kerîmede şoyle haber veriyor:

“KıyÂmet gununu gorduklerinde (dunyada) sadece bir akşam vakti ya da kuşluk zamanı kadar kaldıklarını sanırlar.” (en-NÂziÂt, 46)

İşte fÂnî dunya hayatı, ebedî Âhiret hayatı karşısın*da bir sabun kopuğunden fark*sızdır. Bu kısacık omurde de olumun, kapımızı ne zaman calacağı derin bir mec*hûl*dur. Hayat sanki, met**rajı belli olmayan bir makara gibidir ki nerede kopacağı veya ne zaman biteceği belir*sizdir. Her doğan canlı, olume namzettir; her insan, olecek yaştadır!..

Bu sebeple İmÂm GazÂlî Hazretleri şoyle nasihat eder:

“Ey oğul! Şim*di duşun ki vefÂt ettin ve dunyaya geri gonderildin. O heyecan hÂlini bir duşun! O hÂl*de bu*gun, gu*nah ve mÂ*sı*ye*te kat’iyyen yak*laş*ma ve sa*kın ola ki, bugu*nun bir Ânı*nı bi*le bo*şa ge*cir*me! Zira her ne*fes, pa*ha bi*ci*le*me*yen bir nî*met*tir.”]

CenÂb-ı Hak cumlemize omur sermayesinin kıymetini bilip, rızÂ*sına muvÂfık bir amel-i sÂlih hayatı yaşamayı nasip ve muyesser eylesin.

Âmîn!..

Dipnotlar: 1. Rûhu’l-BeyÂn, c. 15, sf. 213. 2. Bkz. Tezkiretu’l-EvliyÂ; İhyÂu Ulûmiddîn, Turkiye Gazetesi EvliyÂlar Ansiklopedisi. 3. Beyhakî, ez-Zuhdu’l-Kebîr, s. 284, no: 737.
__________________