KÂinatta; zerreden kurreye, habbeden kubbeye, "mikro" ve "makro" Âlem*den istikbÂldeki "normo" Âleme kadar, butun hÂdiselere zaman, mekÂn, şe*kil ve sebep tÂyin oluna*rak en ince teferruatı ile tesbît edilen kader ve vakti gelince icr olunan kaz prog*ramı, ilÂhî ihtişÃ‚ma lÂyık bir azametle hukmunu surdurmek*tedir.

AllÂh TeÂlÂ, varlıkları bir kaderle yaratır ve o kaderle yurutur. Hayat yolla*rında*ki hÂdiselerin izleri, hakîkatte kader cizgileridir. Ay, guneş, yıldızlar, nebÂt*lar, in*sanlar, hayvanlar vs. butun varlıkların sey*ri, bu kader programı muhte*vÂsın*da*dır. Dalından duşen bir yaprak dahî bu prog*ramdan hÂric değildir. ŞÃ‚yet var*lık*lar kader programına tÂbî olma*saydı, kÂi*nÂtta buyuk bir anarşi meydana ge*lir*di.

Her sanat eseri, sanatkÂrının kudret ve imkÂnına gore vucûd bulur. Mesel bir ressam tablosunu, bir hattat hat eserini, kendi irÂde ve kÂbiliyetine go*re oluştu*rur. AllÂh -celle celÂluhû- da, kÂinÂtın yaratılışından yok oluşuna kadar ora*da ser*gileyeceği kudret akışlarını, bir san'at hÂrikası olan insandaki sır ve hik*met*leri, diğer canlıların doğumundan olumune kadar sÂhib olacağı husûsi*yetleri ilÂhî irÂ*desiyle ezelde takdîr ve tesbît eylemiştir.

İşte kader, ilÂhî irÂdenin mahsûlu olan bu tanzim keyfiyetinin adıdır. Bu hakîkati CenÂb-ı Hak Âyet-i kerîmelerde şoyle ifÂde buyurur:

"Biz her şeyi bir olcuye gore (kader ile) yarattık!" (el-Kamer, 49)

"Yeryuzunde vukû bulan ve sizin başınıza gelen herhangi bir musibet yoktur ki, biz onu yaratmadan once, bir kitapta yazılmış olmasın. Şuphesiz bu, AllÂh'a gore kolaydır." (el-Hadîd, 22)

Kısaca AllÂh TeÂlÂ'nın, henuz olmamış hÂdiseleri evvelden bilip tertip*lemesi ve levh-i mahfuzda tesbît etmesi "kader"; tesbit ettiği şekilde sırası gel*dikce tahakkuk ettirmesi de "kazÂ"*dır.

CenÂb-ı Hakk'ın, meydana gelecek hÂdiseleri daha gercek*leşmeden "ilim" sıfatıyla bilmesi, ulûhiyyetinin muktezÂsıdır. Zaman ve mekÂndan munezzeh ol*ması cihetiyle AllÂh'ın, bu bilgiye sahip olması pek tabiîdir. Zîra bizim icin kader ve kazÂnın kavranmasını gucleştiren şartlar, O'nun icin mevzuba*his değildir.

KÂinÂtta her şe*yin ilÂhî bir kalemin cizgisine gore meydana geldiğine inan*mak zarûrîdir. Kader, îmanın altı şartından en mu*cerredi olmasına rağmen, aslında herkesin ittifakla kabullendiği bir gercektir. Bu hususta inancsız insanlar bile, dÂi*m kendi guclerinin uzerinde bir kudretin te'sîrini "alın yazım" diyerek itirazsız kabul ederler. Hatta inkarcıların "şansım yÂver gitti" yahut "tÂlihim kustu" şek*lindeki ifÂdeleri, her insanın dolaylı da olsa, şuuraltında kader gerceğini tasdik et*tiğini goster*mektedir.

Ancak nasıl ki gormeyen bir insana renk tÂrif edilemezse, duny Âlemin*den aldığı intibÂlarla duşunen, zaman ve mekan kaydına tÂbî bulunan beşerî idrÂk*le de, kaz ve kader gibi yuksek key*fiyetlerin sırrına lÂyıkıyla erilemez. Bu du*rum, insan*ların tahammul edemeyecekleri sırlara vÂkıf olarak huzursuz*luğa duş*melerini engellemek gibi bir hikmete mebnîdir.

Hakîkaten CenÂb-ı Hak, kaderi butun mahlukÂtı icin mechul kılmış, onun kaz hÂline gelmeden once bilinmesini -ÂdetÂ- imkansızlaştırmıştır. Bu sahada an*cak CenÂb-ı Hakk'ın ledunnî ilim verdiklerinin bir nebze nasîbi o*labilir.

AllÂh'ın sonsuz merhameti îcabı, kaderin mechul kılınması ve biline*me*mesi, insan mufekkiresinin onunde aşılmaz bir duvar gibi durmaktadır. Ancak yine de O'nun lutfu sÂyesinde bu engelin aşılıp duvarın ardının seyredildi*ği bÂzı mustesna durumlar da vardır ki, bunlar*dan biri sÂdık ruyÂlardır. Gercek*ten sÂlih kişilerin ru'yÂlarında gordukleri geleceğe dÂir haberlerin doğru*landığı cok gorul*muş*tur. Bunlar "levh-i mahfûz"dan onların kalblerine ak*seden pırıltı*lardır.

İnsanoğlunun musbet veya menfîye, hayır veya şerre yonelik işleri yapıp yapmamaya dÂir tercih kullanma salÂhiyetine "cuz'î irÂde" denir. "Kullî irÂde" ise, yalnız Hak TeÂlÂ'ya mahsustur. Bu sebeple kul icin mutlak hurriyet imkÂnsız*dır. Doğmak, olmek, omur suresi, cinsiyet, milliyet, kÂbiliyet gibi insanın mudÂ*hale edemediği hususlar, kader-i mutlak muhtevÂsına dahildir. İnsanoğlu, zarûre*ten tÂbî olduğu bu fiillerden mes'ûl değildir.

CenÂb-ı Hak, kuluna verdiği imkÂnlar nisbetinde onu mes'ûl kılar. Bundan dola*yı insanın irÂdesi dışında meydana gelen fiillerde, ne mukÂfÂt ne de mucÂzÂt var*dır. Nitekim oruclu bir kimsenin irÂdesi dışında, unutarak yeyip ic*mesi orucu bozmaz ve bu sebeple herhangi bir cez tahakkuk etmez.

AllÂh TeÂlÂ, imtihana tÂbî ve mes'ûl bir varlık olması se*bebiyle insan nef*sine, fısk ve takv esaslarını koymuş; irÂdesini her iki tarafa da serbestce kullana*bilmesi husûsunda, kendisine tercih hakkı tanımıştır. CenÂb-ı Hak, Âyet-i kerîme*de; "AllÂh her şahsı, ancak gucunun yettiği olcude mukellef kılar..." (el-Bakara, 286) buyurduğu vechile, insanoğluna tÂkatinden fazlasını yuklememiştir. LÂkin her insanı tÂkati kadarından da mes'ûl kılmıştır. TÂkati olduğu hÂlde îcÂbını yeri*ne getirmeyip sucu kadere yuklemek, kişinin gaflet ve cehÂletinin eseridir.

CenÂb-ı Hakk'ın her oluşta irÂdesi bulunmakla birlikte, rızÂsı sadece hayır*dadır. Bir hocanın gayesi, talebesinin başarılı olup sınıf gecmesidir. Talebe calış*maz ise hocanın yapacağı bir şey yoktur. Yine bir doktorun vazîfesi de, hastasını şifÂya kavuşturmaktır. Hasta, verilen receteyi tatbîk etmez ise, gelişen menfî neti*ceden kendisi mes'ul olur. Doktora herhangi bir curum isnad edilemez.

Bir kimsenin kotu bir yola duşup de: "−Ne yapayım, kaderim boyle imiş!" demesi, ancak gafletinin muktezÂsıdır. Namaz kılmak isteyen bir kimseye Cenab-ı Hak, kılma sebeplerini ihsÂn eder; kılmak istemeyenlere de mÂnî sebepler vererek kıldırtmama tecellîsinde bulunur. Dolayısıyla insanın kadere buhtÂn ederek ken*disini mÂzur gostermek istemesi, hak ve hakîkate karşı işlenen bir haksızlıktır.

Âyet-i kerîmelerde CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:

"Şuphe yok ki AllÂh zerre kadar haksızlık etmez..." (en-NisÂ, 40)

"Başınıza gelen herhangi bir musîbet, kendi ellerinizle işledikleriniz yuzundendir. (Bununla beraber) AllÂh bircoğunu da afveder." (eş-ŞûrÂ, 30)


Hazret-i MevlÂn -kuddise sirruh- da, Âdet bu Âyetlerin tefsîri sadedinde, irÂde-i cuz'iyye*leri nispetinde insanların mes'ûl olduklarını ve sucu kadere yıkma*mak gerektiğini Mesnevî'*sinde şoyle ifÂde eder:

"Eğer sana bir diken batmış ise, bil ki o dikeni sen dikmişsindir! Şayet yumuşak ve latîf kumaşlar icinde isen, o kumaşı da sen dokumuşsundur!"

Gozun gorme, kulağın da işitme tÂkati belli bir mesÂfeye kadardır. O me*sÂfeden uzak olanı gormek ve işitmek imkÂnsızdır. Bunun gibi kaz ve ka*derin de lÂyıkıyla idrÂki, beşerî tÂkatin uzerindedir. Cunku bizler hÂdiseleri se*bep* ve ba*hÂ*nelerle bilip cozmeye calışırız. Onun ardındaki hikmeti ekseri*yetle id*rak ede*me*yiz. Nitekim kaz ve kaderin sırrını soran birine Haz*ret-i Alî -radıyallÂ*hu anh:

"O mevzu, derin bir deryÂdır!" buyurmuştur.

ZekÂsına guvenip o denizde yuzmeye calışanların pek coğu, ya kulun hic*bir irÂdesi olmadığını savunan "cebrîler", ya da her hususta mutlak bir irÂde sÂhi*bi olduğunu iddi eden "kaderciler" gibi, bÂtıl girdaplarda doner dururlar. Niha*yet o dipsiz ve sahilsiz denizde boğulurlar. Akıl ve idrÂkin tukendiği boyle bir noktada, teslîmiyetle gonul Âleminde bir miktar mesÂfe daha kat etmek mum*kunse de, bu işin sırrını mutlak mÂnÂda cozebilmek mumkun değildir. Bunu kav*rayıp haddini bilmek ve otesini zorlamamak, kÂmil bir kulluğun îcabındandır.

Hazret-i MevlÂnÂ, kader sırrının akılla îzÂh ve idrÂkinin imkÂnsızlığını ve bu gizliliğin aslında buyuk bir nîmet olduğunu şu kıssasıyla ne guzel ifÂde eder:

"Bir adam Mûs -aleyhisselam-'a gelerek: «−Ey KelîmullÂh! Bana hay*vanların dillerini oğret! Onların sozlerini anlayayım da hÂllerinden ibret alayım; azamet-i ilÂhiyyeyi idrÂk edeyim!..» dedi."

"Hazret-i Mûs ona dedi ki:

«−Sen bu hevesten vazgec; gucunun uzerindekileri oğrenmeye kalkma! Bir karınca, golden, hacminin uzerinde su icmeye kalkarsa, boğulup helÂk olur. Yani sana takdîr edilen bilginin otesini zorlama! Zîr bunun bircok tehlikeleri vardır! Sen kÂinattaki ilÂhî saltanattan aklının yettiği kadar ibret almaya bak! Kalbini AllÂh'a yonelt! Bil ki ilÂhî tecellîlerin sırları selim bir kalbe ÂşikÂr olur!»"

"Bunun uzerine adam:

«−Hic olmazsa kapı onunde yatıp duran ev bekciliği yapan kopek ile ku*mes hayvanlarının dillerini oğret!» dedi."

"Ne yapsa, adamı istediğinden vazgeciremeyeceğini anlayan Mûs -aley*hisselÂm-, onun son talebini kabul etti. Ancak:

«−Aklını başına al; bu sır okyanusunda boğulma!» diye îkazda bulundu."

"Adam sabahleyin: «Bakalım sÂhiden şu hayvanların dillerini oğrendim mi?» diye denemek icin kapı eşiğinde durup bekledi."

"O sırada hizmetci kadın, sofra ortusunu silkelerken bir parca bayat ekmek yere duştu."

"Orada bulunun horoz, bu ekmek parcasını hemen kaptı. Kopek ona:

«−Sen bize zulmettin! Cunku sen buğday tanesi de yiyebilirsin. Halbuki ben yiyemem! Nicin benim nasibim olan şu parca ekmeği kapıyorsun?» dedi."

"Horoz ise kopeğe:

«−Dert etme! Yarın ev sahibinin atı olecek, sen de doya doya et yersin!» dedi."

"Horozun, gÂibden bir haber verdiğini zanneden ev sahibi bu sozleri duyunca, hemen atını sattı. Horoz da, kopeğe karşı mahcub oldu."


Horozla kopeğin bu menfaat catışması ardarda uc gun devÂm etti. Birinci gun at, ikinci gun katır ve ucuncu gun kolesinin oleceğini horozun konuşmasından oğrenen efendi, olmeden evvel atını sattığı gibi, katırını ve kolesini de -uyanıklık yaptığını duşunerek- satıp elinden cıkardı. Boylece kopek, hicbirinden umduğu menfaate kavuşamadı. Horoz her seferinde kopeği kandırmış oldu. Olanlar yuzun*den uc def mahcup hÂle duşen horoz, nihÂyet dorduncu gun kopeğe dedi ki:

«-Gercek şu ki, o acıkgoz efendi guya malını kacırdı. Fakat bu davranışı ile kendi kanına girdi. Artık yarın kendisi olecek! Mirascıları da feryad u figÂn edecekler. Bir okuz kesilecek, bundan herkes istifade edecek; biz de, sen de!.."

"Atın, katırın ve kolenin olumleri, bu ham adamın başına gelecek kotu kaza*nın siper ve kalkanı idi. Fakat o, malın ziyanından ve zarara uğramak der*dinden kactı da kendi kanına girdi.»"

"Ahmak adam, horozun bu laflarına kulak kabarttı. Duyduğu hakikat kar*şısında beti benzi sarardı. İcine muthiş bir kor duştu. Soluğu Hazret-i MûsÂ'nın yanında aldı ve ona:

«−Ey KelîmullÂh! Feryadıma yetiş ve ızdırabımı dindir!» diye yalvarmaya baş*ladı."

"Mûs -aleyhisselÂm- dedi ki:

«−Sen boyunu aşan işlere girdin. Şimdi de cıkmazlarda dolaşıyorsun. Sen o hayvanları satmakla kazanclı cıkacağını mı sanıyordun? Sana kader ve kazÂnın sırrını zorlamamanı ısrarla soylemiştim. Akıllı ki*şiye, sonda gorulecek şey once*den gorunur; ahmağa da sonunda!.. Lakin iş iş*ten gecmiş olur. Madem ticaret ve satış işinde usta oldun; şimdi de canını sat da kurtul!»"

"Adamın buyuk bir pişmanlıkla yalvarması uzerine Hazret-i MûsÂ:

«−Ok yaydan fırlamış artık! Onun geriye donmesine imkan yoktur. Ancak lutuf sahibi Hak'tan dilerim ki, olurken îmanlı gidesin!» dedi."

"Mûs -aleyhisselam-, Cenab-ı Hakk'a iltic etti. Boylece adamın canı mukabilinde îmanla gocmesi, KelîmullÂh'ın duÂsı bereketiyle muyesser oldu. Ay*rıca AllÂh TeÂlÂ, Hazret-i MûsÂ'ya:

«−YÂ MûsÂ! Dilersen onu dirilteyim...» buyurunca Hazret-i MûsÂ:

«-Y Rab! Sana sonsuz hamd u senÂlar olsun! Sen onu obur dunyada, o aydınlık ve yuce Âlemde dirilt! Cunku orası ebedîdir, kaz ve kade*rin esrarının ortaya cıktığı bir yerdir!» dedi." (Mesnev&#238

HikÂyeden de anlaşıldığı gibi insan, bazen kendisi icin hayırlı olma*yan şeyleri de hırsla ister durur. Halbuki arzuladığı şey, belki de kendisini helÂke go*turecektir. Nitekim boyle bir Âkıbete duşen insan, onu gafleten şid*detle istemiş bu*lunmasına rağmen pişman olmaktan kendini alamayıp feryÂd u figan eyler. Bunun icindir ki, dun*yÂda gonul huzuru ve Âhirette ebedî saÂdet icin en uygun olan, bu ilÂhî azameti idrak edip tevekkul ve teslî*miyyet gosterebilmektir. Lakin bu da her*ke*sin harcı değildir. Kulun kendi hicliğini kavra*yabilmesi, sonsuzluk sermÂyesi*dir. Yani kaz ve kader karşısında yegÂne cÂre Hakk'a teslîm olmaktır. Cunku te*vekkul ve teslîmi*yet, kaderi saf hÂline ge*tiren bir rahmet kapısıdır.

Nitekim RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

"Kadere îmÂn eden, her turlu kederden emîn olur." buyurmuşlardır.

Ancak rızÂ, teslîmiyet ve tevekkulu, hicbir tedbîre başvurmamak, gelebile*cek belÂları onlemek icin herhangi bir gayret gostermemek şeklinde bir pasiflik ve tembellik telakkî etmek de yanlıştır. Tevekkul, hayrın celbi, şerrin defi icin her turlu tedbiri aldıktan sonra, netîce hakkında Ce*nÂb-ı Hakk'a teslîm olup O'na sığınmaktır. Yoksa sebeplere tevessul etmeden ku*ru bir tevekkul makbûl ol*madığı gibi, bu durum gercek tevekkulun rûhuna da zıd bir keyfi*yettir.

Nitekim Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- bir yolculuktayken, gitmek uzere oldukları Şam'da salgın hastalık zuhûr ettiğini haber alınca gerekli istişÃ‚reler netîcesinde Şam'a gitmekten vaz gecmiştir. Aslında CenÂb-ı Hakk'ın ve Hazret-i Peygamberin emrine daha muvÂfık olan bu ihtiyat ve tedbîr karşısında sahÂbeden Ebû Ubeyde bin Cerrah -radıyallÂhu anh-, Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh-'a:

"AllÂh'ın kaderinden mi kacıyorsun?" diye sormuş, Hazret-i Omer -radı*yallÂhu anh- ise, o Âlim ve fÂzıl sahÂbîden boyle bir suÂli beklemediği icin:

"-Keşke bunu senden başkası soyleseydi ey Ebû Ubeyde! Evet, AllÂh'ın ka*derinden, yine AllÂh'ın kaderine kacıyoruz. Ne dersin, senin develerin olsa da bir tarafı verimli, diğer tarafı corak bir vÂdiye inseler ve sen verimli yerde otlatsan AllÂh'ın kaderiyle otlatmış; corak yerde otlatsan yine Al*lÂh'ın kaderiyle otlatmış olmaz mıydın?" (BuhÂrî, Tıb, 30) sozleriyle mukÂbele etmiştir.

Gorulduğu uzere kaderin dışına cıkılamaz. Bu yuzden kula du*şen, tedbîr ve gayretten ibÂrettir. Sonra da AllÂh'ın takdîr ettiği netîceye rÂzı ol*maktır.

Hikmet penceresinden bakanlar icin kaderdeki gizli*lik ve kulun onu lÂyıkıyla idrÂk edememe keyfi*yeti, bir kahır sebebi değil, bilakis son derece buyuk bir lutuf vesîlesidir. Cunku beşerin kaderi bilmesi hÂlinde, icinden cıkılmaz bircok tehlike ve felÂketlere duşeceği, inkÂr edilemeyecek bir hakîkattir.

Mesel şifÂsı olmayan bir hastalığa dûcÂr olup can verecek bir şahsın, ole*ceği Âna kadar endişeden uzak kalabilmesi, kaderin bu mec*hûliyyeti sÂyesindedir. Fakat herhangi bir kimse oleceği zamanı bilseydi, olumun kendisine yaklaştığı yıllarda, kederden eli ayağı tutulur, iş yapamaz hÂle gelir, defÂlarca olur olur diri*lirdi. Yavrusunun kendinden evvel oleceğini bilen bir anne de, seneler once*sinden o hÂlin mÂtemine girerdi. Netîcede bu durum, hayattaki Âhengin îcÂbıyla tezad teşkîl eder ve muvÂzene kaybolurdu.

Son zamanlarda artan stres, bunalım ve intiharlar, cuz'î irÂdenin zaafa uğ*ramasının tabiî bir netîcesidir. Ayrıca mÂneviyat mahrumluğunun getirdiği hazîn bir Âkı*bettir. Cunku mÂnevî eğitimden uzak bir kalbin, nefsÂnî arzu ve ihtiraslara esîr olması pek tabiîdir. İnsanı "gayba" yonlendiren kadere îmÂn ise, hayatın surp*rizlerini sukûnet ile karşılayan bir teslîmiyet ve huzur hÂlinin yaşanmasıdır.

SaÂdetin şaşmaz kÂidesi; aklı vahye tÂbî kılmak, kalbi guzel ahlÂk ile tez*yîn etmek ve bu sÂyede hayÂtın surprizlerine karşı rız goster*mektir. Yine gercek saÂdet, hayatın med ve cezirlerini kabullenmek, meşakkatlerine tahammul goster*mek, her şeyin guzel tarafını gorup, Âlemlerin Rabbine teslîm olmaktır.

CenÂb-ı Hak, bÂzen bir lutfu zÂhiren kahır sûretinde, bir kahrı da lutuf sû*retinde tecellî ettirebilir. Butun bu keyfi*yetlerin insana mechûl kı*lınması, bu dun*yanın bir imtihan mekÂnı olmasından kaynaklanmaktadır.

AllÂh TeÂl buyurur:

"Umulur ki hoşunuza gitmeyen bir şey sizin icin hayır; sevip beğendi*ğiniz bir şey de sizin icin şer olur. AllÂh bilir, siz bilmezsiniz." (el-Bakara, 216)

Hakîkaten, dunya hayatı bakımından mesel Âm olmak, buyuk bir ka*yıp gibi gorunur. Hicbir nîmetin, goren bir gozun yerini tutmayacağı duşu*nulur. Fakat dunyaya Âm gelen bir kimse, bu ozrunun mÂnî olmasıyla gunah ba*taklıklarına duşmekten sÂlim kalabilirse, zÂhiren bir keder vesîlesi gibi gorunen bu hÂl, hakî*katte surûra inkılÂb edecektir. Fakirlik ve zenginlik de boyledir. Bir fakir, hÂlin*den şikÂyet etmeyip, AllÂh'ın takdî*rine rız gosterirse, bu onun icin belki ebediy*yet zenginliğine vesîle olacaktır. Halbuki o fakir, bu dunyada zengin olsa, ihtimal ki sÂhip ol*duğu imkÂnlar benliğini tahrîk edip nefsinde bir kudret vehmi doğura*cak ve yine belki gaflet icinde sefahat ve rehÂvete dalarak ebedî seÂdeti heb ede*cektir. Tabî ki bunun zıddı da mumkundur. VelhÂsıl mu'min, icinde bulunduğu her hÂli guzel gorup ilÂhî takdir ve tanzîme rÂzı olarak, onu ebediyyet kazancına bir fırsat bilme*li; sabır, şukur ve teslîmiyet uzere yaşamaya gayret etmelidir.

Bir hadîs-i şerîfte buyurulur:

"Mu'minin durumu gercekten gıbta ve hayranlığa değer. Cunku her hÂli kendisi icin bir hayır vesîlesidir. Boylesi bir haslet sÂdece mu'minde vardır: Sevi*necek olsa, şukreder; bu onun icin hayır olur. Başına bir bel gelecek olsa, sabre*der; bu da onun icin hayır olur." (Muslim, Zuhd, 64)

Bu sebeple AllÂh Rasûlu -sal*lallÂhu aleyhi ve sellem-, kadere îman etmek*le iktif etmemizi emir buyurmuş ve bu hususta yersiz munakaşalardan menetmiş*tir. Oyle ki, kader hakkında tartışan bir gruba rastladıklarında onlara:

"Siz bununla mı emrolundunuz? Yoksa ben size bunun icin mi gonderil*dim? Sizden oncekiler bu mes'elede munÂzara ettiklerinden dolayı helÂk oldular. Sakın bu mes'eleyi munÂkaşa etmeyiniz!" buyurmuşlardır.

ŞÃ‚ir Ziy Paşa da, beşer tÂkatinin ustundeki hakîkatlere dÂir şoyle der:

İdrak-i meÂlî bu kucuk akla gerekmez,

Zîr bu terÂzî bu kadar sıkleti cekmez!

Ey Rabbimiz! Bizleri gercek mÂnÂda tevekkul ehli kullarından eyleyip rızÂna muvÂfık ameller işlemeyi nasîb buyur. Kaz ve kadere rızÂnın sa*fÂsı*na nÂiliyyeti muyesser eyle!

Amîn!..
__________________