necip fazıl kısakurek ten...


Efendimin en guzel ve en carpıcı takdirleri izdivacımda oldu.

«— Evlen, evlen, evlen!»

Namaz emrinden sonra daima ihtarları…

— Evime ne zaman şeref vereceksiniz?

«— Sen evlenmeden gelmem!»

Bir gun dayanamadım:

— Efendim, ben munasibimi bulamıyorum. Siz bana muhitinizden, yakınlarınızdan birini bulun ve emredin… İsterse o hizmetciniz olsun, hemen evleneyim!

«— Yok, olmaz, dediler; sen bulacaksın ve kendi muhitinden bulacaksın!..»

•

Nihayet yoluma, otuzyedi yıldır cile ortağım, Neslihan cıktı. Bana nur topu gibi beş cocuk hediye eden sevgili zevcem… Sırasiyle, Mehmet, Omer, Ayşe, Osman ve Zeynep…

Dış yuzun dış yuzunde başlayan munasebet en kısa zamanda koklere kadar indi. Kendisini aldım, Eyub'e goturdum, evin onunden gecirdim ve biraz ilerideki (Piyer Loti) kahvehanesinde oturttum:

— Bekle biraz dedim; kendilerine haber vereyim… Cağırırlarsa koşar, gelir seni gotururum. İzinsiz cıkaramam huzurlarına…

Kızcağız derin bir tevekkul icinde, oturdu, nasibini bekledi.

Huzurlarındayım:

— Efendim; bir kızla tanıştım, ismi Neslihan… Bildiğiniz modern kızlardan; BÂban'lardan, BÂbanzadelerden… Buraya kadar da getirdim. Şu anda ilerideki kahvehanede oturuyor. Takdir buyurursunuz ki, zamane kızlarına guven zor… Şupheliyim… Ne emredersiniz?

Bir Ânda şimşek gibi bir hareketle sordular:

«— Uzerinde ne var?..»

— Yeşil bir manto, efendim!

Yine bir anda, şimşek gibi bir hız icinde, Âni bir dalış ve uyanış:

«— Sen, ondan değil, kendinden şuphe et!»

Suratımda şaklayan takdir tokatının zevkiyle, Neslihan'ın bu kadar guzel kabul edilişindeki zevk, icimde birbirine karışmış, koştum; (Piyer Loti) kahvehanesinden zevcemi aldım ve evlerine getirdim.

Şadırvan başında yalnız Şakir ve yakınlarından bir delikanlı, Mehmet… Kendileri iceriye gecmişler, belki birdenbire gorunmek istememişlerdi.

Neslihan, ben, Şakir ve o delikanlı, bir arada oturduk.

Akit temellendirildikten ve iş belediye dairesindeki tescile kaldıktan sonra, birdenbire Efendi Hazretleri, evden cıktılar ve yanımıza gelmeden bahce kapısına doğru yurumeğe başladılar. Arkalarından ilerledik ve ellerinden optuk…

Ayni şimşek edasiyle, yivleri ebediyen kulaklarımdan silinmeyecek bir hitapta bulundular:

«— Allah zÂmin (borclu) ve kefil; unutma!..»

Ve durmadan cıkıp gittiler.

İleride, vasıtamla Neslihan'a gonderecekleri mektuplarda kendisine «kızım» diye hitap edecekler ve benden «damadım» diye bahis buyuracaklardır.
__________________