(Beyhakî, Şuabu-l-ÎmÂn)
ResûlullÂh Efendimiz (sallallÂhu aleyhi ve sellem) “SÂdece lisÂnıyla vaaz eden kimse boşa soz soylemiş olur. Kalpten vaaz eden kimsenin sozleri ise ok gibi hedefine ulaşır.” buyurmuşlardır. Hadîs-i şerîfte buyrulan birinci kişi, ilmiyle ve sozleriyle amel etmeyen Âlimler, ikinci kişi sozleri kalplerde tesir bırakan, konuşması hikmet, ibret ve duşunmeye sevk eden ve ilmiyle amel eden Âlimlerdir.
Akıllı kimse AllÂhu TeÂlÂ-nın kendisini hesÂba cekmesinden korkarak onun emirlerine yapışmakta ve amel etmekte acele etmelidir.
Pişmanlık dort turludur:
Birincisi: Bir gunluk pişmanlıktır ki kişinin evinden kahvaltı yapmadan cıkması gibi.
İkincisi: Bir senelik pişmanlıktır ki zirÂati vaktinde yapmayıp terk etmesi gibi.
Ucuncusu: Omur boyu pişmanlıktır ki kendine munÂsib olmayan kimseyle evlenmesi gibi.
Dorduncusu: Ebedî pişmanlıktır ki AllÂhu TeÂlÂ-nın emirlerini terk etmesidir.
Kur-Ân-ı Kerîm-i (sÂdece okumak) bÂtındaki (kalpteki) zehirlere fayda vermez. Elbette amel etmek de lÂzımdır. Nitekim hasta olduğu hÂlde sÂdece tıp kitaplarına bakıp onda yazılanları okuyan kimse, yazılı olan ilÂcları kullanmadığı muddetce fayda gormez.
Resûlullah Efendimizin (sallallÂhu aleyhi ve sellem) ahlÂkı Kur-Ân-ı Kerîm idi yÂni onun emirlerini yapar nehyettiklerini terk ederdi.
Bir insan her ne kadar ilim sÂhibi olsa da nefsini tezkiye ve kalbini tasfiye hususunda, sÂlih ameller işleyerek hÂlini duzeltmezse, o kişinin ilmine îtibÂr edilmez.
(Tefsîr-i Rûhu-l-Beyan)
HUZUN İKİ KISIMDIR
İbrahim bin Edhem Hazretleri şoyle buyurdu:
Huzun iki kısımdır. Biri lehine olur, diğeri de aleyhine olur.
Lehine olan huzun, Âhiret icin huzunlenmektir.
Aleyhine olan huzun de, dunya ve dunya ziyneti icin huzunlenmektir.
(Hilyetu-l-Evliya)
______________
__________________