Umar mıydın ki mabedler,ibadetler yetim olsun? Ezanlar arkasından ağlasın umitsiz bir neslin? Umar mıydın cemaat bekleyip durdukca minberler,
Umar mıydın catlayarak gucten duşen tavanlar yere serilsin,Eşiklerden yosun bitsin,mihrab orumcek bağlasın?




Gunlerden cuma.İmam ağır ağır cıkıyor minbere. Hutbesine şu sozlerle başlıyordu:

- Bugun sizlere ismini duyup da "Kimdir o?" denildiğinde adından başka bir şey bilmediğiniz bir kahramanın diliyle sesleneceğim.Onun samimiyetini, ızdırabını,hissiyatını icinizde hissedeceksiniz. Bu yaralı insan yıllar oncede olsa bugun bize, uyuşup kalmış gonullerimize,kararsız ve boş zihinlerimize sesleniyor.
İmam efendiin bahsettiği kişi merhum şairimiz Mehmed Akif'ten başkası değildi. Nitekim bizlerin Mehmed Akif'i İstiklal Marşı'mızın şairi olmaktan ote tanımadığımız doğruydu.

Yuzlerde bir şaşkınlık olduğu seziliyordu. "Bir şiir hutbede okunurmu?" diye zihinlerde soru işareti vardı. Ama sozler o kadar can alıcı bizlerin kalbine o kadar derinden vuruyordu ki; namazın sonrasında bile bazı mısralar yankılanıyordu tekrar tekrar:

Sen ey caresiz dindaş,sanki, bizden hayır umid ettin;

Sonunda, umitsizliğe duştun, ağladın, ağlattın, inlettin;

İcten gozyaşlarınla coştu ruhum, altust oldu;

Fakat matem kurtarmaz,cehennemler saran yurdu.

Toplumun uyanması şart,fakat uyanması mumkun değilgizli yaşlarla!

Calışmak!.. Başka yol yok, hem nasıl? Canlarla, başlarla.

Alınlar terlesin,derhal iner Allah'ın vadettiği rahmet,

Hic hakkını almaz mı " Allah'ın yardımını hak ettiğim" diyen millet?



"Son bir soz" dedi, imam. Mehmed Akif'in bu şiirinin başına aldığı Kuzey Muslumanlarından Ataullah Bahadin'in sozunu aktardı:

"Odama girdim;kapıyı kapadım;ağlamaya başladım; O gun akşama kadar İslamın garipliğine, Muslumanların cokuşune ağladım, ağladım..."




Zaman Gazetesi Ailem Dergisi'nden Alınmıştır
__________________