Bize Rububiyet sıfatıyla tecelli eden Allah TeÂlÂ'ya sonsuz hamd ve senÂlar ederiz.

Mahlukundan secip gonderdiği Muhammed sallallÂhu aleyhi ve sellem'e, Âline, ashabına ve ardınca gidenlere sonsuz rahmetler dileriz. Hepsini hayrla yad ederiz. Onlara selÂm olsun.

Allah TeÂl mahlukunu yaratırken, iclerinden insana ruh, akıl fikir ve idraki bağışlamıştır. Bu sayede onlar da ustun şerefe ulaşmışlardır.

Her mahlukunu Sunnetullah diye adlandırılan zarûrî ve tabiî kanuna tÂbi' tuttuğu halde, insan ve cinleri iradesine sahib, şuuruna mÂlik olarak ikinci bir kanuna da tÂbi' tutmuştur. Ve binaenaleyh bu imtihan diyarına gondermiştir.

Hak ve bÂtıl yolunu insan ve cinlere gostermek icin zaman zaman peygamberleri de gondermiştir. En son, en ekmel, en ustun,en seckin Hazreti Mustafa sallallÂhu aleyhi ve sellem'i hukmu ebedî kalacak bir kanun yani şeriatle gondermiştir. O da onceki nebî ve rasuller gibi Rab TeÂlÂ'nın buyruklarını bildirmiştir. Emrleri yerine getirenlerin cennete, inkar edenlerin cehenneme gideceklerini haber vermiştir.

İnsan, iman şartıyla İlÂhî yasaklardan sakınıp emrleri yerine getirirse, şubhesiz diğer cinslerden ayrılıp yukselir. Yukseldikce şeref kazanır; Rabb'inin rızasına mazhar olur; ebed'i hayatta saadet zaferine ulaşır. İşte onun kazanc ve ulaşmasına olgunluk deriz.

Allah TeÂl kudretini izhar ve sıfatlarını icra etmek hikmetine mebn'i kainatı yartmıştır. Hepsini belli bir olcude, tek bir kanuna tÂbi' tutmuştur. Zerreden kurreye kadar hepsi,aynı kanunla devam eder. Ancak bu iki kanunla birlikte şeriat denilir, Sunnetullah denilir. Demek bir umum mahluka, birde ins ve cinlere has olmak uzere iki kanun vardır:

a- Allah TeÂlÂ'nın butun mahluku ona tÂbi' tuttuğu şeriattir. Buna sunnetullah denilir. Zerreden kurreye kadar her mahluk ister istemez bu kanuna boyun eğer.

İmandan mahrum ehli ilim buna tabiî kanun ismini verir. Ne fayda ki bunlar, kervan gibi Âlemi gorur, lÂkin bunca Âlemin yurutucusunu gormez. İşte onun bu gorgusuzluğune kufur, kendilerinede kafir denilir.

b-İrÂdî şeriat yani kanundur. Bu sadece mukellef olan insan ve cinler hakkındadır. Binaenaleyh her ne hikmete mebnî ise, insan ve cinler her iki kanuna da tÂbi' tutulmuştur.

Mesela akciğer, kalb ve ic cihazlar, tabiî ve zarûrî kanuna tÂbi'dirler. Bundan boyle nefs, nefes alıp vermekle rızkını alır. Allah TeÂl bunları rızka, rızkı da bunlara iletir. Bu iletmekle birlikte rızklarını onlara aldırır. Ruhlular ile nebat arasında, istekli olsun olmasın, zÂhirî sûrette muayyen bir alış veriş yani muamele devam eder.

Bir de beden ve ruhun beraberliğini temin etmek ve berhayat olmak icin bir kanun yaratmıştır. Bu kanunla ruhlulara rızkı yaratmıştır; rızka koşmayı emretmiştir. Tabiî ki bu rızk maddî veya manevi olabilir. Cunku insan bir cihetle maddî, bir cihetle manevidir. Her iki rızkı almak ve hemcisleriyle alış veriş etmek icin, insan ve cinler kendi iradeleriyle yani istekli olarak bunu tatbik ve icra eder. Bu kanunu dahi gorene Mu'min, gorgusune iman denilir.

İşte birinci kanunu yratıp yuruten ve ikinci kanunu da tyin eden, insanlara istekleriyle icrasını emreden Allah TeÂlÂ'dır.

Ve her iki kanunu Allah'tan olduğuna inanıp goren kimseMu'mindir. İkincisini hak gorduğu halde icra etmeyen gunÂhkardır. İşte olgunluk,gunahtan sakınmaktır.

Olgunluk, iki kanunun da Allah'tan olduğuna inanmak ve ikinciyi de tatbik etmektir.

Bu noktadan hareketle bir insan Rabb'inin her iki kanuna gonul verip, buyruklarınada teslim olur, gonul isteğiyle buyruklarını bilfiil zamanında yaparsa, kendisi Âbid, yaptığı işi ibadettir. Buyruklarını terk etmeye fısk, işleyene fÂsık; yasaklarını hemen bırakmaya itaat yani boyun eğmek, işlemesine isyan yani baş kaldırmak, işleyene Âsi denilir. Bunları gizli de inkar, acıkta ispat etmeğe nifak; fÂiline munafık denilir.

Rabb'ine ibadet ve itaate inandığı halde emrini terk edene gunahkÂr denilir. Yani gunahkÂr, ya asi ya fÂsıktır. Doğrusu gunahın manası; Rabb'ininemrini kırmak, yasağına baş kaldırmaktır. Bundan pişmanlık tevbedir. Binaenaleyh Âmirinin emrini terk etmeyen ve yasaklarına karşı başkaldırmayana velî yani evliya denilir; en olgun demektir. Gunah işleyip sonra pişman olan yani tevbekÂr sadece olgundur.

Şu halde olgunluk, Âmirinin emrini kırmamaktan ibarettir. Allah'tan daha ustun bir Âmir yoktur. Olmadığından, emirlerini kabul ederek yerine getiren, yasaklarından da sakınan, takv sahibidir; Turkcesi olgun... Elbette bu olgunluğun alametleri vardır; kuru dava olmaz. AlÂmeti, Âmirine karşı Rabb'inin emrinin, yasağına karşı Rabb'inin yasağının icrasını tercih etmektir. HavÂriciler, bu tercihi imanın kemal şartından saydılar.

Her Mu'min, imanın icabı olarak nefsinden, anasından, babasından ve Âmirinden daha fazla Rabb'inin emr ve yasaklarını tercih etmek mecburiyetindedir.

Artık olgunluğu nisbetinde Mu'min, Rabb'inin rızasını kazanır ve ona gore mukafatlanır.


KAYNAK: DİLARA YAYINLARI- İSMAİL CETİN kuddisesırruh
__________________