İslÂm topraklarında “yuzleri insan, kalpleri şeytandan” bir nesle yenik duşmuşuz. Allah’ın mulkunde Allah’ın hukumleri mahkûm edilmiş, Allah’ın hukumlerine tutunanlar ise, birer şaki gibi takibe tabi tutulmuştur.


Kutsal sınırlara erememe yangınları tuter kalbimizde. Zirveler bir sevdadır gonlumuzde. Biz mucadelesiz ve vuslata ozlemsiz gecen bir gunu yaşanmamış kabul edip, doğarken nişanlandığımız olumle, cihad masasında, ittekullah nakışlı şehadet gomleğini giyerek nikÂhlanacağımız gunun hasretiyle yanıp tutuşan bir ummetiz.
Zalimlerin duzeninde kaldıracak ne bir beli, ne de bir başı kalmayanlar, şehadet mektebinde ummet dersinde sınıfta kalanlardır. Bir tek olan İslÂm ummetinden olduğunu idrak edenlerin sevdası, şehadettir. Şehdat, kufrun şiddetine, zalimin zulmune imanın verdiği cevaptır. Asırlar once, Mekke'nin tozlu-topraklı sokaklarında Habeşli Bilal'in "Ahad" sesinde gizliydi şehadet sevdası. Derken Sumeyye'nin şehit edilmesiyle vuruluyordu yeryuzunun gobeğine şehadetin damgası. Ardından aynı yollara Yasir'ler, Hamza'lar, Mus'ab ibnu Umeyr'ler duştuler şehadet aşkıyla birer birer. Cemuh'un oğlu Amr'ın sesi yukseliyordu Uhud eteklerinde: "Ben şehadeti istiyorum, ben şehadeti istiyorum" diyor ve en yuce sevgiliye boyle kavuşmak istiyordu. Durduramamıştı kimse onları. Ne Hamza'yı, ne de Sumeyye'yi. Nice şehidler duştu cennetin ta ortasına. Durur muydu bu kervan, durur muydu yeryuzunun cağdaş Ebu Cehil'lerine, Ebu Leheb'lerine karşı acılan direnişin dalgası? Bilmiyor muydu kara toprak Ebu Cehil'ler var oldukca, Sumeyye'ler de olacak.
Bil ki; bir Musluman'a iki haslet yakışmaz: Korkaklık ve cimrilik. Savaşa katılan bir insanı bekleyen muhtemel iki sonuctan biri şehadet, diğeri gaziliktir. Her ikisi de guzeldir, buna "iki guzellik" denir. (9/Tevbe, 52) "Şehadet", kişinin dini, canı, namusu, toprağı ve malı uğruna savaşırken hayatını kaybetmesidir ki, Allah katında buyuk mertebelerden biridir. Bunun değerini bilen Muslumanlar şehitlere imrenirler; cunku şehitler "olu" sayılmazlar, biz bunun farkında değilsek bile "diridirler" (2/Bakara, 154), Allah katında rızıklanmaktadırlar. (3/Âl-i İmran, 169)
Şehadet, "olum sevicilik" değildir. Ahiret inancının zayıfladığı modern kulturde "olum sevicilik" bir hastalıktır. Şehadetin bununla yakından uzaktan ilgisi yoktur. Muslumanlar da hic kuşkusuz hayatı sever. Yaşama sevinci bizim onemli motivasyonlarımızdan biridir. Dunyada sayısız guzellik, zevk ve nimet vardır. Bunlar mu'minlere yasak kılınmamıştır. Muslumanlardan istenen, hayatın meşru cercevede yurutulmesidir. Zevkler gecicidir, dunya fanidir ve insan olumludur. Bu bizim buyuk gerceğimizdir. Allah'a ve ahirete inanan da, inanmayan da olecek ve hic şuphesiz yapıp ettiklerinin hesabını vermek uzere Buyuk Gun'de Rabb'inin huzuruna cıkacaktır. Muslumanlar o Buyuk Gun'de cıkacakları "Huzur"a "hazır" olmak uzere bu dunyada "hazırlanır"lar; bu, dunya ve ahiretteki hakiki "huzur"larının teminatıdır. Mademki zevkler gecici, dunya fani ve insan olumludur, bu durumda zevklerin tukenmediği, hayatın bekasını koruduğu ebedi Âleme talip olmalı. Akıllı insanın işi budur. Bu yuzden dunya hayatı terk edilmez; ama her şeyi buna sığdırma gafletinden uzak durulur. Yani bu dunya hayatını seven Muslumanlar ebedi hayatı da sever ve hatta daha cok değer verir. Doğru olan, "dunya ve Âhiretteki guzellikler"i istemektir. (2/Bakara, 201) Bu bakış acısı ve telakkinin gundelik işlerimize, yapıp ettiklerimize derinden etkisi vardır. Savaşlarda neticeyi tayin eden "gorunmez faktorler"den biri budur. Bunu İslÂm'ın buyuk komutanlarından Halid bin Velid veciz bir şekilde ifade etmiştir. Duşman ordusuna gonderdiği haberde şoyle demiştir:
"Andolsun, uzerinize oyle bir ordu ile gelirim ki, sizin hayatı istediğiniz kadar onlar olmeyi isterler." Halid "olum sevicilik"i değil, ebedi mutluluğu vaat eden "olme isteği"ne işaret etmiştir ki, bunun diğer adı "Şehadet mertebesi"ne nail olmaktır. Şehadet, bu dunyada olurken saadete ermektir.
__________________