Mutluluk Daha Ne Olabilirdi ki?

Mutlu olmak icin o kadar cok, ama o kadar cok sebebimiz var ki..! Peki neden mutsuz olmayı tercih eder insanlar?
Neden tercih ederiz?
Mutlu olmak icin, ille de yaşamımızda farklı bir şeylerin olması mı gerekli?
HÂli hazırda yaşadığımız şu hayatın icinde bizi mutlu kılmaya yetecek onca şey varken...
Sanki mutluluklarımızı, ilerde bir zamanlara ertelemişiz...
O zamanın gelmesini bekliyoruz.
Elimizin altındakilerin, elimizin altında dururlarken kıymetini bilmediğimizden mutlu olamıyoruz.
Bir zaman gelip de onlar da fani olup, yanımızdan golge gibi kayıp giderken, bu kez de onları yitirmenin ve zamanında onlarla mutlu olamamanın mutsuzluğu kaplıyor icimizi..
Once uzuluyoruz...
Sonra uzulduğumuze uzuluyoruz...
Ne garip...
.....
Mutluluk sebeplerimiz bize ozel şeylerdir...
Kimimiz bir aileye sahip olduğu icin şukredip, mutlu olur; bir diğerimiz sıhhatini şukre vesile ederek, mutlu kılar hayatını..
Ve sayılamıyacak kadar cok neden...
En mutsuz insanın bile, mutlu olmak icin birden cok sebebi vardır.
Sanırım onemli olan, bunun farkında olabilmek..
Bu farkında oluş da başlı başına bir mutluluktur...
Bir duşunsek,
biz hiclik karanlıklarındayken, bu Âlemde yokken, yaratıldık...
bize bir varoluş nimeti lutfedildi...
Ve bize bir kimlik verildi:
İnsan...

Dağ olmadık yaratılırken, taş olmadık, sinek olmadık, koyun olmadık, bir bahcede ot olmadık... insan kimliğiyle yarattı bizi yaratan...
Bir hayat verdi ki, bu kimlikle biziz hayattan en mukemmel istifade eden...
...
Sonra bize bir kalp verdi ki, tum kainatı, tum Âlemleri icine alabilen.. herşeyi sevebilen.. bu kalbi kendi sevgisini, muhabbetini tanıtmak icin verdi.. ve kendini bize sevdirdi yaratan.. yeryuzunu bir sofra yapıp onumuze serdi. İcinde binbir turlu hazineler...
Ya bunları anlayabilmemiz, onu tanıyabilmemiz icin verdiği akıl nimeti..?
...
Ve insanı, yani bizi kendisine muhatap aldı Âlemlerin Rabbi... Âlemleri yaratan...
Ve binbir turlu duygularla, hislerle doldurdu sinemizi... herşeyden, ayrı bir tad alabilmemiz icin.. O'nu butun isimleriyle tanıyabilmemiz icin...

Ve... İman nimetiyle bizi nurlandırdı...
Evet.. bizler Allah'ı tanımasaydık eğer, imanımız olmasaydı, yakıcı ve boğucu nasıl bir ızdırabın, azabın, karanlığında kalırdık?
İman nimetini oyle bir Rahmetle, oyle ozel bir ikramla bizlere nasip etti ki,
İslÂmiyetle bizi şereflendirdi...
Habibi olan, Âlemlere rahmet olan, Rasul-u Ekrem (a.s.m) 'a ummet eyledi...
Daha ne olsundu ki..?

Sanırım mutlluluğu uzaklarda aradıkca, omurlerimiz hic tukenmese bile, asla onu bulamayacağız...


Mutsuz olalım diye yaratılmadığımızı anladığımız an...
ve
60-70 senelik bir omrun imtihanlarının, sıkıntılarının gecici olduğunu ve bize ebedi mukafatlar bırakacağını duşunduğumuzde..
ve
Gecici olmayan, olumsuz bir Âlemde bizlere ikrÂm etmek isteyen, şu misafirhÂnenin sahibi olan Zatın, o ebedî Âlemin mutluluğunu, numune nev'inden bu Âlemde bahşettiğini farketiğimizde....

Mutluluk daha ne olabilir ki?
__________________