TEROR (tedhîş) etrafa korku salmak, oldurmek, yaralamak, tahrip etmek suretiyle insanları mal, can, namus gibi maddî ve mÂnevî değerlerinin tehlike icinde olduğuna inandırmak, guvenliği ortadan kaldırmaktır.
Anarşi ise kamu duzen ve disiplininin ortadan kalkması, toplumda orman kanununun hÂkim hÂle gelmesidir.

İslÂm’ın teror ve anarşiye nasıl baktığını Kur’Ân-ı Kerîm ve sahih hadîslere başvurmak suretiyle oğrenmek kolaylıkla mumkundur:

“.... Kim bir cana veya yeryuzunde bozgunculuk cıkarmaya karşılık (bu sucların cezÂsı) olmaksızın bir cana kıyarsa butun insanları oldurmuş gibi olur. Her kim de bir canı kurtarırsa butun insanları kurtarmış gibi olur...”1

“Allah ve Rasûlune karşı savaşanların ve yeryuzunde duzeni bozmaya calışanların cezÂsı ancak ya oldurulmeleri, ya asılmaları, yahut el ve ayaklarının caprazlama kesilmesi, yahut da bulundukları yerden surulmeleridir. Bu onların dunyadaki rusvaylığıdır. Onlar icin Âhirette de buyuk azap vardır.”2

“Dunyanın yok olması, Allah nezdinde, bir Muslumanın oldurulmesinden daha onemsizdir.”3

“Bize karşı silÂh taşıyan (veya silÂh ceken) bizden değildir.”4

“Hicbiriniz kardeşine silÂh ile işaret etmesin; cunku o farkında olmadan şeytan elinden cıkarır da (istemeden bir Muslumanı yaralama veya oldurmesi sebebiyle) cehennemin bir cukuruna yuvarlanır.”5

“Şuphe yok ki, kanlarınız, mallarınız, namuslarınız, vucutlarınız birbirinize Mukaddes Şehir’de, mukaddes aydaki mukaddes gun kadar haramdır, dokunulmazlıkları vardır... Benden sonra, birbirinizin boynunu vuran (canına kıyan) kÂfirler (gibi) olmayın.”6

Bu bağlayıcı metinlerin sayısını daha da coğaltmak mumkundur. Ortaya cıkan kesin ve acık sonuc İslÂm’da, ister Musluman olsun, ister Muslumanlara karşı savaşmayan (andlaşmalı) gayr-i muslim olsun her insanın canı, malı, namusu ve vucûdunun dokunulmaz olduğudur. Bunlara dokunabilmek icin kişinin cez gerektiren bir suc işlemesi ve selÂhiyetli mahkemenin hukum vermesi şarttır. Ortada kişinin işlediği suc ve bu suca uygulanacak cez hakkında mahkemenin hukmu bulunmaksızın bir kimsenin canına, malına, hurriyetine.... tecavuz etmek, duzeni bozmak, yeryuzunde fesat cıkarmak cinayettir; bunun dunya ve Âhirette ağır cezÂları vardır.

İSLÂM TARİHİNDE HİC ANARŞİ VE TERORDEN MEDET UMULDUĞU OLMUŞ MUDUR?


Muslumanları bağlayan İslÂmî tatbikat Rasûlullah (s.a.v.) ile RÂşid Halîfeleri (Hz. Ebû Bekir, Omer, Osman, Alî ve Hasen) zamanlarında vaki tatbikattır. Bu ornek devirlerde anarşi ve terorden medet umulduğu olmamıştır. Bilhassa Hz. Osman zamanından itibÂren Muslumanlar arasına fitne (kargaşa, ihtilÂf, tefrika, fesat) girmiş, fakat bu davranışlar sahÂbe tarafından asla tasvip gormemiş, fitnenin ortadan kalkması icin meşrû duzen ve başkan ile işbirliği yapılmıştır. Hz. Alî’nin hilÂfetinde ona başkaldıran, bey’at etmeyen, bunun icin haklı olmayan şartlar ileri surenler arasında bazı sahÂbilerin bulunduğu da olmuştur. Ancak bunlar terore başvurmadıkları gibi, Hz. Alî de duzeni bozan davranışlarını tasvip etmemiş, bunu suc saymış ve uzerlerine asker sevkederek yola getirmeye calışmıştır. Bu devirde anarşi ve terore ilk başvuran fırka Haricîler olmuş, bunlar kendilerine gore bir duzen kurmak uzere suikastler tertip etmişler ve bu arada Hz. Alî’yi de şehit etmişlerdir. HÂricîlerin bu davranışları ummet tarafından hicbir zaman kabûl gormemiş, kendileri daima sapık fırkalardan biri olarak nitelendirilmişlerdir.

Nasslardan ve ornek uygulamalardan hareket eden İslÂm ulemÂsı, “şahsî hayatında veya yonetimde İslÂm’dan sapan yoneticiye karşı alınacak tedbir” konusunu tartışmışlar, fitnesiz olarak değiştirilmesi mumkun ise derhal harekete gecilmesi, aksi hÂlde uygun zamanın beklenmesi gerektiği sonucuna varmışlardır. Yonetimi, duzeni İslÂmî cizgiye getirmek uzere harekete gecmeyi onleyen husus “fitne”dir. Fitne ise Muslumanların birbirine silÂh cekmesi, asayiş ve emniyetin ortadan kalkması, can, mal ve namus... dokunulmazlıklarının tehlikeye duşmesidir.
Ehl-i Sunnet denilen ummet coğunluğunun; İslÂm’ı, Kitab, Sunnet ve RÂşid Halîfeler cizgisinde yaşayanların goruşu budur. Aksini duşunen, fitneye rağmen zÂlim sultana karşı cıkılır diyenler de “masum insanlar oldurulur, cana, mala, namusa tecavuz edilir” dememişlerdir. Şu hÂlde teror ve anarşi, hemen butun mezhebleri ile İslÂm’a aykırı bir davranış bicimidir, meşrû olmayan bir olgudur.

1. MÂide: 5/32.
2. MÂide: 5/33.
3. Tirmizi, DiyÂt, 7.
4. BuhÂri, Fiten, 7.
5. BuhÂri, Fiten, 7.
6. BuhÂri, Fiten, 8.

* Bu yazı, Prof. Dr. Hayrettin Karaman’ın sitesinde yer alan sorular cevaplar bolumunden alınmıştır.



Selam ve Dua ile dostlar.
__________________