Zulum, bir hakkın ciğnenmesidir. Kulun ise, Allah'ta hicbir hakkı yoktur. O, ne vermişse sırf lutfundan dolayıdır.

Bize duşen, verilmeyen nimetleri duşunup isyana yeltenmek değil, verileni hatırlayıp şukretmektir. Eksiklikler, kulun denenmesi icindir. Dunyayı bir imtihan salonuna benzetirsek, hoşa gitmeyen durumlar birer imtihan sorusudur. Kul isyan mı edecek, yoksa verilen nimetlere şukurle, mahrum kaldığına sabırla mı karşılık verecek?

Zengin bir tuccar duşunelim. Dukkanına gelen iki fakire, sırf merhametinden dolayı iyilik etmek istiyor. Birine gomlek ve pantolon giydirdi, diğerine ise, bunlara ilaveten ceket ile palto hediye etti. Sadece gomlek ve pantolon alan adam, “Tuccar bana zulmetti, obur adama fazla verdi...” diyebilir mi?

Biz insanlar da bu fakirlere benziyoruz. Allah, sonsuz merhameti sebebiyle, tukenmez hazinesinden hepimize nimetler veriyor. Vucudumuzu, aklımızı, hayalimizi, soluduğumuz havayı, ictiğimiz suyu, yediğimiz gıdayı yaratan hep o. Bunları biz calışarak kazanmadık, hak etmedik. O, sırf lutfundan dolayı ikram etti.

Dunya hayatı kısa bir imtihandan ibaret... Az nimetlenen kul, birinci adam gibi isyan yolunu tutarak kendisine zulmedildiğini iddia ederse, edepsizlik etmiş olur ve ceza gorur. Onun vazifesi, verilene şukretmektir.

Allah, her işinde adildir, asla zulmetmez. Musibetlere de bu acıdan bakmak gerekir. Belalar ya işlediğimiz bir hatanın sonucudur veya bizim icin bir imtihan sorusudur. Bu soruya sabırla karşılık verdiğimiz taktirde derecemiz yukselecektir.
__________________