Ebu Muhammed Sehl’e, bir gunahtan tovbe edip onu terkeden, sonra kalbiyle onu hatırlayıp veya gorup veyahut işitip icinde ona karşı bir tat bulan kimsenin durumu sorulunca Sehl şoyle demiştir:
“Tat almak insanın tabiatıdır. Bu tabiatın bulunması gerekir. Boyle bir durumda care olarak kulun yapabileceği ancak şudur:

Kalbiyle şikayetini MevlÂ’sına arzeder, gelen duşunceyi kotu gorur ve nefsini de devamlı onu kotu gormeye zorlar ve onu hep bu halde tutar. Ayrıca, Allah Teala’ya, gunahı kendisine unutturup, zikir ve taatıyla meşgul etmesi icin dua eder. Eğer kalbe gelen gunah arzusunu bir an inkardan gafil olsa, ondan kurtulamamasından ve gunah tadının kalbinde yer etmesinden korkulur. Fakat bu tadı bulmakla birlikte kalbiyle onu reddederek devamlı uzuntu icinde olsa bu ona zarar vermez.”
Bence de durum (ve hukum) boyledir. Cunku, kalpte şehevî arzular kaldığı muddetce tovbe sahih (ve sağlam) olmaz ve kuldan onları temizlemek ve kalbinden gidermek icin mucahede istenir.
Bu, muridlerin hÂlidir. Şehvetlerin kalpten silinmesi ariflerin hÂl ve ahlakına sarılmakla mumkun olur.

Kalplerin Azığı 2. cild
EBÛ TÂLİB EL-MEKKÎ
__________________