Hz.Muhammed (s.a.), akrabalarını dine davet emri aldığı peygamberliğinin ucuncu yılının son gunlerinde, gorevini tamamlayamadan muşrikler tarafından oldurulme, dolayısıyla da davetinin yarım kalması kaygısı taşıyordu. Kendisine yardımcı olacak ve İslam davetini devam ettirecek birini arıyordu. "Bu işte kim benim kardeşim, vasim ve halifem olacak?" diye akrabalarına sordu. Herkes şaşkın bakışlarla birbirine bakıp ses cıkmayınca, sorusunu tekrarladı. Yine bir cevap cıkmadı. 12-13 yaşlarındaki Hz.Ali, "Ey Allah'ın elcisi! Bu işte ben senin yardımcın ve destekcinim." dedi. Oğlunun bu tavrı babası Ebu TÂlib'i etkiledi. Yeni dine iman etmediği halde, yeğenini koruyacağını ve destekleyeceğini belirtti: "Yeğenim! Bizler, senin yakınlarınız. Sana yardım etmek, bizim icin şereftir. Sen emrolunduğun şeyi yapmaya devam et. Seni koruyup kollamaktan hicbir zaman geri kalmayacağım. Ancak babam Abdulmuttalib'in dininden ayrılmak nefsime zor geliyor. Bundan dolayı, davetini kabul edemeyeceğim." Bu sozler Ebu Talib'in kardeşi, Hz.Muhammed'in (s.a.) taş kalpli amcası Ebu Leheb'i ofkeden kopurttu. Bunun buyuk bir musibet olduğunu, engellemedikleri takdirde işin buyuyeceğini belirtti. Ebu TÂlib'in son kararı "Hayatta kaldığım surece, onu korumaya devam edeceğim." şeklinde oldu.

Ağabeyi Ebu TÂlib'i kararından donduremeyen Ebu Leheb, İslÂm'a girmiş olan kızkardeşi, Hz.Muhammed'in (s.a.) halası Safiye'nin sozleriyle daha da ofkelendi. Safiye, Allah'ın elcisini korumalarının, kendilerine duşen bir akrabalık gorevi olduğunu soyluyordu. Ebu Leheb, bu savunmaya karşı cıktı: "Zaten siz kadınların sozleri, erkekler icin, hep ayak bağı olmuş, erkekleri hep yanlışa suruklemişsinizdir. Kureyş'in diğer aileleri, yanlarına butun Arapları alarak uzerimize geldiklerinde, onlara hangi gucle karşı koyacağız? Vallahi, biz onlara ancak yem (lokma) oluruz." Ebu TÂlib, ikisi arasındaki tartışmayı, şu sozlerle kesti: "Be hey korkak adam! Vallahi biz sağ oldukca, ona kimse dokunamayacak. Gerekirse savaşacağız, onu koruyacağız." Ebu TÂlib, yeğenine donup, kesinlikle onu koruyacaklarını belirtti: "Yeğenim! Rabbine davet etmek istediğin zamanları, bize soyle. Silahlarımızla seni korumak icin, hazır olalım."

Hz.Muhammed'in (s.a.) amcası Ebu TÂlib hastalanınca, Mekke eşrafı başına toplandı. Hz.Muhammed'in (s.a.) butun duşuncesi, amcasının iman edip, bir mumin olarak olmesiydi. Yakınında durarak, şoyle dedi: "Amca! LÂ ilÂhe illallah sozunu soyle ki Allah katında şahidin olayım." Mekke eşrafı, Ebu TÂlib olurken atalarının dinini terk etmesini istemiyorlardı. Hz.Muhammed (s.a.), teklifinde ısrar etti. Mekke eşrafı, hemen mudahalede bulundu. Bu tartışma uzerine, yeğenine donerek şunu soyledi: "Yeğenim! Senin guvenilir (emin) olduğunu biliyorum. Ancak, olum yaklaştı da korktu, kalbi yumuşadı, bundan dolayı ısrara dayanamayıp yeğenine uydu denilmesini istemiyorum. Ben Abdulmuttalib'in, Haşim ve AbdumenÂf'ın dini uzere oluyorum. Kimse bana olumden korktu da dinini değiştirdi demesin." Tartışma daha da buyuyunce, Ebu TÂlib ortamı yumuşatmak istemiş, ancak peygamberimizin bazı akrabalarının da icinde yer aldığı Mekke eşrafı, şirk inancına dayalı dinlerini terk edip tek Allah'a inanmak istememişlerdi. Amcası Ebu TÂlib'in İslÂm davetini kabul etmemesi uzerine cok uzulen Hz.Muhammed'i (s.a.), şu Âyet teselli etti ve ısrarını engelledi: "Sen sevdiğini, hidayete erdiremezsin. Ancak Allah, dilediğini hidayete erdirir. O, hidayete erişecek olanları daha iyi bilendir." (Kasas, 28/56. Olayın anlatımı icin bk. Muslim, iman, 41, 42)

Peygamberliğin 9. yılı sonlarında (Aralık 620), once 8 yaşından evlendiği 25 yaşına kadar 17 yıl evinde kaldığı ve İslÂm daveti boyunca en buyuk destekcisi olan peygamberimizin yiğit amcası Ebu TÂlib, kısa bir sure sonra da 25 yıllık dert ortağı, sevgili ve vefakÂr eşi Hz.Hatice (r.a.) vefat etti. Diğer acılarla birlikte peygamberi ve muslumanları cok uzen bu iki olay dolayısıyla, bu yıla "huzun yılı" denildi.

__________________