Nur-u Kur’Ân ile gordum ki, birbiri icinde uc kullî dunya var: Birisi esma-i İlÂhiyeye bakar, onların Âyinesidir.
İkinci yuzu ahirete bakar, onun mezraasıdır. Ucuncu yuzu ehl-i dunyaya bakar, ehl-i gafletin mel’abegÂhıdır.

Hem herkesin bu dunyada koca bir dunyası var. Âdeta insanlar adedince dunyalar birbiri icine girmiş. Fakat herkesin hususî dunyasının direği, kendi hayatıdır. Ne vakit cismi kırılsa, dunyası başına yıkılır, kıyameti kopar. Ehl-i gaflet, kendi dunyasının boyle cabuk yıkılacak vaziyetini bilmediklerinden, umumî dunya gibi daimî zannedip perestiş eder.

Başkalarının dunyası gibi cabuk yıkılır, bozulur, benim de hususî bir dunyam var. “Bu hususî dunyam, bu kısacık omrumle ne faydası var?” diye duşundum.

Nur-u Kur’Ân ile gordum ki:

Hem benim, hem herkes icin, şu dunya, muvakkat bir ticaretgÂh; ve her gun dolar boşalır bir misafirhane; ve gelen gecenlerin alış verişi icin yol ustunde kurulmuş bir pazar; ve Nakkaş-ı Ezelî’nin teceddud eden, hikmetle yazar bozar bir defteri; ve her bahar, bir yaldızlı mektubu; ve her bir yaz, bir manzum kasidesi; ve o SÂni-i ZulcelÂl’in cilve-i esmasını tazelendiren, gosteren Âyineleri; ve ahiretin fidanlık bir bahcesi; ve rahmet-i İlÂhiyenin bir cicekdanlığı; ve Âlem-i bekada gosterilecek olan levhaları yetiştirmeye mahsus muvakkat bir tezgÂhı mahiyetinde gordum. Bu dunyayı bu surette yaratan HÂlık-ı ZulcelÂl’e yuz bin şukrettim. Ve anladım ki, dunyanın, ahirete ve esma-i İlÂhiyeye bakan guzel ic yuzlerine karşı nev-i insana muhabbet verilmişken, o muhabbeti sû-i istimal ederek fÂnî, cirkin, zararlı, gafletli yuzune karşı sarf ettiğinden, “Dunya sevgisi butun hataların başıdır” hadis-i şerifinin sırrına mazhar olmuşlar.

Lem’alar, s. 360
__________________