Beşer zulmu icinde bir cilve-i inayet-i Rabbaniye

Evet, zulm-u beşer icinde bir cilve-i inayet-i Rabbaniyeyi kısaca beyan edeceğim:

Ben yirmi yaşında iken tekrarla derdim: “Eski zamanda mağaralara cekilen tÂriku’d-dunyalar gibi, Âhir omrumde ben de bir mağaraya, bir dağa cekilip insanların hayat-ı ictimaiyesinden cıkacağım.” Hem Eski Harb-i Umumî’de, şark-ı şimalîdeki esaretimde karar vermiştim ki, “Bundan sonra omrumu mağaralarda gecireceğim. Hayat-ı siyasiyeden ve ictimaiyeden sıyrılacağım. Artık karışmak yeter” derken, inayet-i Rabbaniye, hem adalet-i kaderiye tecellî ettiler. Kararımdan ve arzumdan cok ziyade hayırlı bir surette, ihtiyarlığıma merhameten, o mutasavver mağaralarımı hapishanelere ve inzivalara ve yalnızlık icinde cilehanelere ve tecrid-i mutlak menzillerine cevirdi. Ehl-i riyazet ve munzevilerin dağlardaki mağaralarının cok fevkinde Yusufiye medreseleri ve vaktimizi zayi etmemek icin tecridhaneleri verdi. Hem mağara faide-i uhreviyesini, hem hakaik-ı imaniye ve Kur’Âniyenin mucahidÂne hizmetini verdi. Hatta ben azmetmiştim ki, arkadaşlarımın beraetlerinden sonra, bir suc gosterip hapiste kalacağım. Husrev ve Feyzi gibi mucerredler benim yanımda kalsın ve bir bahane ile, insanlarla goruşmemek ve vaktimi luzumsuz sohbetlerle ve tasannu ve hodfuruşlukla gecirmemek icin tecrid koğuşunda bulunacağım. Fakat kader-i İlÂhî ve kısmetimiz bizi başka cilehaneye sevk ettiler. “Hayır, Allah’ın sectiğindedir.” “Bazen de sevmediğiniz bir şey, hakkınızda hayırlı olur.” (Bakara Sûresi: 216.) sırrıyla, ihtiyarlığıma merhameten ve hizmet-i imaniyede daha ziyade calıştırmak icin, ihtiyÂr ve kudretimizin haricinde bu ucuncu medrese-i Yusufiyede vazife verildi.

Lem’alar, Yirmi Altıncı Lem’a, On Altıncı Rica, s. 399

LÛ*GAT*CE:

cilve-i inayet-i Rabbaniye: Allah’ın yardımının cilvesi.

mutasavver: Tasavvur edilen, hayalî.

tÂriku’d-dunya: Dunyayı terk edenler.

şark-ı şimalî: Kuzey doğu.
__________________