Kanun cihetinde ilişmeye imkÂn bulamıyorlar

(Dunden devam)

Bu yeni hÂdisede, ifademde Dahiliye VekÂletine yazdığım gibi, on vecihle kanunsuz olduğu ve kanun namına kanunsuzluk eden o zÂlimler, asıl suclu onlar olması gibi, oyle bahaneleri aradılar, işitenleri guldurecek ve hakperestleri ağlattıracak iftiraları ve uydurmalarıyla ehl-i insafa gosterdiler ki, Risale-i Nur’a ve şakirdlerine ilişmeye, kanun ve hak cihetinde imkÂn bulamıyorlar, divaneliğe sapıyorlar.

Ezcumle, bir ay bizi tecessus eden memurlar bir şey bahane bulamadıklarından, bir pusula yazıp; ki, “Said’in hizmetkÂrı bir dukkÂndan rakı almış, ona goturmuş,” o pusulayı imza ettirmek icin hic kimseyi bulamayıp; sonra yabanî ve sarhoş bir adamı yakalamışlar, tehditkÂrÂne “Gel bunu imza et” demişler. O da demiş: “Tevbeler tevbesi olsun, bu acib yalanı kim imza edebilir?” Onları, pusulayı yırtmaya mecbur etmiş.

İkinci bir numune: Bilmediğim ve şimdi dahi tanımadığım bir zat, atını, beni gezdirmek icin vermiş. Ben de, rahatsızlığım icin, teneffus kasdı ile, ekser gunlerde, yazda bir iki saat gezerdim. O at ve araba sahibine elli liralık kitap vermeye soz vermiştim; t kaidem bozulmasın ve minnet altına girmeyeyim.

Acaba bu işte hicbir zarar ihtimali var mı? Halbuki, “O at kimindir?” diye, elli defa bizlerden hem vali, hem adliyeciler, hem zabıta ve polisler sordular. Guya buyuk bir hÂdise-i siyasiye ve asayişe temas eden bir vakıadır! Hatta, bu manasız soruşların kesilmesi icin, iki zat, hamiyeten, biri “At benimdir,” diğeri “Araba benimdir” dedikleri icin, ikisini de benimle beraber tevkif ettiler.

Bu numunelere kıyasen, cok cocuk oyuncaklarına seyirci olup gulerek ağladık ve anladık ki, Risale-i Nur’a ve şakirdlerine ilişenler maskara olurlar.

(Devamı var)

Lem’alar, s. 391-392
__________________