Musîbetle insan aczini ve fakrını anlar

ON ALTINCI DEVA

Ey sıkıntıdan şekva eden hasta! Hastalık, hayat-ı ictimaiye-i insaniyede en muhim ve gayet guzel olan hurmet ve merhameti telkin eder. Cunku insanı vahşete ve merhametsizliğe sevk eden istiğnadan kurtarıyor. Cunku, “Şuphesiz ki insan, kendisini ihtiyactan uzak gorunce azgınlaşıverir. (AlÂk Sûresi: 6-7.)” sırrıyla, sıhhat ve afiyetten gelen istiğnada bulunan bir nefs-i emmare, şayan-ı hurmet cok uhuvvetlere karşı hurmeti hissetmez. Ve şayan-ı merhamet ve şefkat olan musîbetzedelere ve hastalıklılara merhameti duymaz. Ne vakit hasta olsa, o hastalıkta aczini ve fakrını anlar, lÂyık-ı hurmet olan ihvanlarına ihtiram eder. Ziyaretine gelen veya ona yardım eden mu’min kardeşlerine karşı hurmeti hisseder. Ve rikkat-i cinsiyeden gelen şefkat-i insaniye ve en muhim bir haslet-i İslÂmiye olan, musîbetzedelere karşı merhameti hissedip, onları nefsine kıyas ederek, onlara tam manasıyla acır, şefkat eder, elinden gelse muavenet eder, hic olmazsa du eder, hic olmazsa şer’an sunnet olan keyfini sormak icin ziyaretine gider, sevap kazanır.

Lem’alar, s. 337

LÛ*GAT*CE:

hayat-ı ictimaiye-i insaniye: İnsanın sosyal hayatı.

ihvan: Kardeşler, can dostlar.

istiğna: Kendisini ihtiyactan uzak gorme.

rikkat-i cinsiye: Kendi cinsinden olana acıma hissi.

şekva: ŞikÂyet.

uhuvvet: Kardeşlik.
__________________