Bundan otuz sene evvel, CenÂb-ı Hakk’ın inayetiyle, dunyada muvakkat şan u şeref ve enaniyetli hodfuruşluk ve şohretperestlik ne kadar zararlı ve ne kadar faydasız ve manasız olduğunu, hadsiz şukur olsun ki, Kur’Ân’ın feyziyle anlamış bir adam, o zamandan beri butun kuvvetiyle nefs-i emmaresiyle mucadele edip, mahviyet etmek ve benliği bırakmak ve tasannu ve riyakÂrlık yapmamak icin, elinden geldiği kadar calıştığına ona hizmet veya arkadaşlık edenler kat’î bildikleri halde ve yirmi seneden beri herkes kendi hakkında hoşlandığı ziyade husn-u zan ve teveccuh-u nas ve şahsını medh u senadan ve kendini manevî makam sahibi olduğunu bilmekten, herkese muhalif olarak butun kuvvetiyle kactığını, hem has kardeşlerinin, onun hakkındaki husn-u zanlarını reddedip, o has kardeşlerinin hatırlarını kırması ve yazdığı cevabî mektuplarında onların kendi hakkında medihlerini ve ziyade husn-u zanlarını kırması ve kendini faziletten mahrum gosterip, butun fazileti Kur’Ân’ın tefsiri olan Risale-i Nur’a ve dolayısıyla Nur Şakirdlerinin şahs-ı manevîsine verip, kendini Âdî bir hizmetkÂr bilmesi kat’î ispat ediyor ki, şahsını beğendirmeye calışmadığı ve istemediği ve reddettiği halde…

Emirdağ LÂhikası-I, mektup no: 214, s. 321

***

Hem bu Yeni Said, Eski Said gibi kendine hurmet ve teveccuh kazanmak ve şan ve şeref bulmak, kat’iyen aleyhindedir, kat’iyen kabul etmez.

Emirdağ LÂhikası-I, mektup no: 74, s. 155

LÛ*GAT*CE:

hodfuruşluk: Kendini beğendirmeye calışmak.

mahviyet etmek: Tevazu gostermek.

muvakkat: Gecici.

tasannu: Yapmacıklık.

teveccuh-u nas: İnsanların teveccuhu, rağbeti.
__________________