Zaman cemaat zamanıdır. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî daha metindir ve tenfiz-i ahkÂm-ı şer’iyeye daha ziyade muktedirdir.
Halife-i şahsî, ancak ona istinad ile vezaifini deruhde edebilir. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî, eğer mustakim olsa, ziyade parlak ve kÂmil olur. Eğer fena olsa, pek cok fena olur. Ferdin iyiliği de, fenalığı da mahduddur; cemaatin gayr-i mahduddur.

B. S. N. Tarihce-i Hayatı, s. 154

***

Eski zamanda değiliz. Eskiden hÂkim bir şahs-ı vahit idi. O hÂkimin muftusu de, onun gibi munferit bir şahıs olabilirdi. Onun fikrini tashih ve tadil ederdi. Şimdi ise, zaman cemaat zamanıdır. HÂkim, ruh-i cemaatten cıkmış az mutehassis, sağırca, metin bir şahs-ı manevîdir ki, şûrÂlar o ruhu temsil eder.

Eski Said Donemi Eserleri, Sunûhat, s. 486

***

..madem Risale-i Nur şakirdlerinin bir şahs-ı manevîsi var; şuphesiz o şahs-ı manevî bu zamanın bir Âlimidir. Sizin kalemleriniz ise, o şahs-ı manevînin parmaklarıdır.

Lem’alar, Yirmi Birinci Lem’a, s. 284

***

Ehl-i dalÂlet ve haksızlık, tesanud sebebiyle, cemaat suretindeki kuvvetli bir şahs-ı manevînin dehasıyla hucumu zamanında, o şahs-ı manevîye karşı, en kuvvetli ferdî olan mukavemetin mağlûp duştuğunu anlayıp, ehl-i hak tarafındaki ittifak ile bir şahs-ı manevî cıkarıp, o muthiş şahs-ı manevî-i dalÂlete karşı hakkaniyeti muhafaza ettirmek…

Lem’alar, Yirmi Lem’a, s. 264

***

..binler derece şahsımdan ehemmiyetli olan Nurların kuvvetli derslerini ve şakirdlerinin sarsılmaz ve susmaz şahs-ı manevîlerini nazara almayıp, guya ehemmiyet vermiyorlar. Halbuki, onun ehemmiyetinden titriyorlar ki, o kubbeleri habbe gostermek istiyorlar.

Tarihce-i Hayat, Afyon Hayatı, s. 606

***

CenÂb-ı Hakk’a hadsiz şukur olsun ki bu asırda Risaletu’n-Nur’un hakikî şakirdlerinin şahs-ı manevîsi, hakaik-ı imaniye muhafazasında tecdid vazifesini yaptırmıştır; yirmi seneden beri o vazife-i kudsiyede tesirli ve fatihÂne neşriyle gayet dehşetli ve kuvvetli zındıka ve dalÂlet hucumuna karşı tam mukabele edip, yuz binler ehl-i imanın imanlarını kurtardığını kırk bin adam şehadet eder.

Sikke-i Tasdik-i Gaybî, s. 227
__________________