Mudafaatımın İkinci Tetimmesi

Ey Heyet-i HÂkime! Gelecek beyanatımda, belki vazifenizce luzumsuz şeyler bulunacak. Fakat, bu meseleler ile umum memleket, belki dunya alÂkadardır. Yalnız siz değil, onlar dahi manen dinliyorlar. Hem, beyanatımda intizamsızlık goreceksiniz. Sebebi ise, muhim bir hakkım bana verilmedi. Benim husn-u hattım yok. Cok rica ettim ki, bu hayat-memat meselesidir, bir yazıcı bana veriniz; t hakkımı mudafaa icin bir istida yazdırayım. Vermediler. Belki beni iki ay, gayet insafsızcasına butun butun konuşmaktan men ettiler. Onun icin, gayet noksan ve muşevveş yazımla intizamlı yazamadım.

İşte Âhir beyanatım budur:

Eğer farz-ı muhal olarak, mufsidlerin, muhbirlerin ihbar ettikleri gibi, Risale-i Nur, hukûmetin birtakım siyasetiyle ve bazı kanunlarıyla tevfik edilmiyor, muÂraza ediyor; belki başka siyasî kanaatlerdir ve ayrı ayrı fikirlerdir; ve umum risaleler, imandan değil, belki siyasetten bahseder diye, gayet zÂhir bir iftira farz ve kabul edilse, cevaben derim:

Madem hurriyetin en geniş şekli Cumhuriyettir. Ve madem hukûmet ise Cumhuriyetin en serbest suretini kabul etmiştir. Elbette hakikî ve kat’î ve reddedilmez kanaat-i ilmiyeyi ve efkÂr-ı saibeyi, asayişe dokunmamak şartıyla, Cumhuriyetin hurriyeti, o hurriyet-i ilmiyeyi istibdad altına alamaz ve onu bir suc tanımaz. Evet, dunyada hicbir hukûmet var mıdır ki, butun bir tek kanaat-i siyasiyede bulunsun?

Haydi, farz-ı muhal olarak, ben, perde altında kendi kendime kanaat-i siyasiyemi yazmışım ve bir kısım has dostlarıma gostermişim; bunda suc var diyen kanunları işitmemişim. Halbuki Risale-i Nur, iman nurundan bahseder, siyaset zulmetine sukut etmemiş ve tenezzul etmez.

B. S. N. Tarihce-i Hayatı, Eskişehir Hayatı, s. 246

LÛ*GAT*CE:

efkÂr-ı saibe: İsabetli goruşler.

husn-u hat: Guzel yazı.

istida: Dilekce.

muÂraza: Karşı cıkma.

mufsid: Bozguncu.

muşevveş: Karışık, duzensiz.

sukut: Alcalma.

tevfik edilme: Muvafık ve mutabık getirme.

zulmet: Karanlık.

***
__________________