[Reddu’l-Evham / 18-19 Mart 1325, Volkan, Sayı: 90, 91.]

İttihad-ı Muhammedî (aleyhissalÂtu vesselÂm) cemaatine isnad ettikleri dokuz evham-ı fasideyi reddedeceğim.

Birinci Vehim: “Boyle nazik bir zamanda din meselesini ortaya atmak munasip gorulmuyor.”

Elcevap: Biz dini severiz. Dunyayı da yine din icin severiz. “L hayra fi’d-dunya bil din” [Dinsiz dunyada hayır yoktur.]

Saniyen: Madem ki meşrûtiyette hÂkimiyet millettedir; mevcudiyet-i milleti gostermek lÂzımdır. Milletimiz de yalnız İslÂmiyet’tir. Zira Arap, Turk, Kurt, Arnavut, Cerkez ve LÂzların en kuvvetli ve hakikatli revabıt ve milliyetleri İslÂmiyet’ten başka bir şey değildir. Nasıl ki az ihmal ile tavÂif-i mulûk temelleri atılmakta ve on uc asır evvel olmuş olan asabiyet-i cahiliyeyi ihya ile fitne ikaz olunmaktadır. Ve oldu gorduk...

İkinci Vehim: “Bu unvan, tahsisiyle, muntesip olmayanları vehim ve telÂşa duşuruyor?”

Elcevap: Evvel de soylemiştim; ya mutalÂa olunmamış veya sû-i tefehhume uğramış olduğundan, tekrarına mecbur oldum.

Şoyle ki: İttihad-ı İslÂm olan İttihad-ı Muhammedî (aleyhissalÂtu vesselÂm) dediğimiz vakit, umum mu’minlerin mabeyninde bilkuvve veya bilfiil sabit olan ittihat murattır. Yoksa, İstanbul ve Anadolu’daki cemaat murat değildir. Amma bir katre su da, sudur. Bu unvandan tahsis cıkmaz.

Tarif-i hakikîsi şoyledir:

Esas temeli, şarktan garba, cenuptan şimale mumted ve merkezi Haremeyn-i Şerifeyn ve cihet-i vahdeti tevhid-i İlÂhî, peyman ve yemini iman, nizamnamesi sunnet-i Ahmediye (aleyhissalÂtu vesselÂm), kanunnamesi evamir ve nevahî-i şer’iye, kulup ve encumenleri umum medaris, mesacid ve zevaya; o cemaatin ilelebed ve muhalled naşir-i efkÂrı umum kutub-i İslÂmiye ve her vakit naşir-i efkÂrı başta Kur’Ân ve tefsirleri ve bu zamanda bir tefsiri Risale-i Nur ve ilÂ-i kelimetullahı hedef ve maksat eden umum dinî ve mustakim ceraiddir. Muntesibîni, umum mu’minlerdir. Reisi de Fahr-i Âlemdir (aleyhissalÂtu vesselÂm).

Eski Said Donemi Eserleri, MakàlÂt s. 69

LÛ*GAT*CE:

asabiyet-i cahiliye: Irkcılık.

cerÂid: Gazeteler.

evamir ve nevahî-i şer’iye: Dinin emir ve yasakları.

evham-ı faside: Bozuk vehim, gercek olmayan zan.

medaris: Medreseler.

muhalled: Kalıcı, surekli.

mumted: Uzanmış.

revÂbıt: Rabıtalar, bağlar.

sû-i tefehhum: Kotu anlama, yanlış yorumlama.

tahsis: Hususî kılma.

tavÂif-i mulûk: Abbasîlerin parcalanmasıyla meydana gelen kucuk devletler.

***
__________________