Asıl musibet ve muzır musibet, dine gelen musibettir.

Musibet-i diniyeden her vakit dergÂh-ı İlÂhiyeye iltica edip feryad etmek gerektir. Fakat dinî olmayan musibetler, hakikat noktasında musibet değildirler. Bir kısmı ihtar-ı Rahmanî’dir. Nasıl ki coban, gayrın tarlasına tecavuz eden koyunlarına taş atıp, onlar o taştan hissederler ki, zararlı işten kurtarmak icin bir ihtardır, memnunÂne donerler. Oyle de, cok zÂhirî musibetler var ki, İlÂhî birer ihtar, birer ikazdır. Ve bir kısmı kefaretu’z-zunubdur. Ve bir kısmı gafleti dağıtıp, beşerî olan aczini ve zaafını bildirerek bir nevi huzur vermektir.

Lem’alar, s. 26

***

SuÂl: Bazı eşhasın hatasından gelen bu musibet, bir derece memlekette umumî şekle girmesinin sebebi nedir?

Elcevap: Umumî musibet, ekseriyetin hatasından ileri gelmesi cihetiyle, ekser nÂsın o zalim eşhasın harekÂtına fiilen veya iltizamen veya iltihaken taraftar olmasıyla, manen iştirak eder, musibet-i ammeye sebebiyet verir.

Sozler, s. 199

***

Âyette vardır: “Oyle musibetten kacınız ki; geldiği vakit zalimlere mahsus kalmaz, masumlar ve mazlûmlar da icinde yanar.” [Enfal Sûresi: 25] Cunku musibet-i ammeden masumlar harika bir tarzda yangın icinde selÂmette kalsalar, hikmet-i diniye bozulur. Cunku din bir imtihan, bir tecrubedir. O vakit, Ebu Cehil gibi fenalar, aynen Ebu Bekir-i Sıddık (radiyallahu anh) gibi tasdik ederler. Onun icin, musibet-i ammede masumlar da bel cekerler.

Emirdağ LÂhikası, s. 61

***

..Eğer memur ise, kanun namına kanunsuz hıyanet eden, ilişen, o memlekete, o bîcare ahaliye bir umumî tokada vesile olur. Ya zelzele, ya yağmursuzluk, ya hastalık, ya fırtına gibi umumî belÂlara bir vesile olur.

Emirdağ LÂhikası, s. 105

***

Boyle umumî musibetler, ekser nÂsın hatasından geldiği cihetle, o insanların ekseri –kısm-ı a’zamı– tevbe ve nedamet ve istiğfar etmekle def’ olur.

Emirdağ LÂhikası, s. 62

***
__________________