[Birkac defa beraet kazanan Risale-i Nur’un birkac vilÂyette haksız musaderesine dair, Nurun yuksek bir talebesinin mahkemesindeki mudafaasından bir parcadır.]
Diyarbakır Sulh Ceza Mahkemesi Yuksek Makamına

Mahkeme-i Âdilenizin huzuruna cıkmaktan fevkalÂde memnunum.

Âdil mahkemeler; KÂinat HÂlıkının Hak isminin, Âdil isminin ve daha cok esma-i İlÂhiyenin tecelligÂhıdır. Hak namına hukmeden, Âdil-i Mutlak hesabına adalet eden ve hakikî, İslÂmî bir adalet olan kursî-i muall ne yuksektir, ne mubecceldir. Hak tanımaz mağrur zalimleri huzurunda serfuru ettiren, haksızları hakkı teslime icbar eden Âdil mahkemeler, en yuksek tebcile ve en Âlî ihtirama sezadırlar.

Zulum ve gadirle hukuku ihlÂl edilmiş, haysiyet ve şerefi payimal edilmiş mazlûmların huzurunda ahz-ı mevki ile tazallum-u hÂl eden bîcarelerin şu dunya-i fÂnîde ihkak-ı hak icin mesned-i re’sleri, mahkemelerdir. Şu halde, ne şerefbahş bir taht-ı Âlîdir ki; mazlûmlara melce’ ve penah, zalimlere de husran ve tebah oluyor.

İnsanların ebrarını da, eşrarını da cem’ eden huzur-u mehÂkim, oyle korkulacak bir yer değildir; belki muhabbete, hurmete lÂyıktır.

Sultanlarla koleleri, asilzadeler ile ÂhÂd-ı nÂsı musavi tutan şu makam, saltanattan da mubecceldir. Husûsiyle, butun Âlem-i insaniyete devirlerin, asırların akışı boyunca adalet dersini veren İslÂm mahkemeleri; akvam-ı sairenin engizisyonlarına mukabil, adalet nurunu bîcare beşerin kara sahifesine haşmetle aksettirmiştir. Adliye ve adalet tarihimiz, bunun binlerle misaline şahittir.

(Devamı var)

İşaratu’l-İ’caz, s. 317

LÛ*GAT*CE:

ÂhÂd-ı nÂs: Avam tabakası, sıradan kimseler.

ahz-ı mevki: Mevki alma.

akvam-ı saire: Diğer milletler.

ebrar: İyiler.

eşrar: Kotuler.

huzur-u mehÂkim: Mahkemelerin huzuru.

ihkak-ı hak: Hakkını alma.

mesned-i re’s: Başvuru makamı.

musavi: Eşit.

penah: Sığınılacak yer.

taht-ı Âlî: Yuce taht.

tazallum-u hÂl etmek: HÂli şikÂyet etmek.

tebah: Yıkılma, harap olma.

tebcil: Saygı gosterme.

tecelligÂh: Tecelli ettiği, belirdiği yer.
__________________