Sabır kuvveti, her musîbete kÂfi gelebilir

Dorduncu Nukte

Yirmi Birinci Soz’un Birinci Makamında beyan edildiği gibi, CenÂb-ı Hakk’ın insana verdiği sabır kuvvetini evham yolunda dağıtmazsa, her musîbete karşı kÂfi gelebilir. Fakat vehmin tahakkumuyle ve insanın gafletiyle ve fÂnî hayatı bÂkî tevehhum etmesiyle, sabır kuvvetini mazi ve mustakbele dağıtıp, hÂl-i hÂzırdaki musîbete karşı sabrı kÂfi gelmez, şekvaya başlar. Âdeta –hÂşÃ‚– CenÂb-ı Hakk’ı insanlara şekva eder. Hem cok haksız bir surette ve divanecesine şekva edip sabırsızlık gosterir.

Cunku, gecmiş her bir gun, musîbet ise zahmeti gitmiş, rahatı kalmış; elemi gitmiş, zevalindeki lezzet kalmış; sıkıntısı gecmiş, sevabı kalmış. Bundan şekva değil, belki mutelezzizÂne şukretmek lÂzım gelir. Onlara kusmek değil, bilÂkis muhabbet etmek gerektir. Onun o gecmiş fÂnî omru, musîbet vasıtasıyla bÂkî ve mes’ud bir nevi omur hukmune gecer. Onlardaki ÂlÂmı vehimle duşunup, bir kısım sabrını onlara karşı dağıtmak divaneliktir.

Amma gelecek gunler ise, madem daha gelmemişler; iclerinde cekeceği hastalık veya musîbeti şimdiden duşunup sabırsızlık gostermek, şekva etmek ahmaklıktır. “Yarın, obur gun ac olacağım, susuz olacağım” diye bugun mutemadiyen su icmek, ekmek yemek ne kadar ahmakcasına bir divaneliktir; oyle de gelecek gunlerdeki şimdi adem olan musîbet ve hastalıkları duşunup, şimdiden onlardan muteellim olmak, sabırsızlık gostermek, hicbir mecburiyet olmadan kendi kendine zulmetmek oyle bir belÂhettir ki, hakkında şefkat ve merhamet liyakatini selb ediyor. ElhÂsıl, nasıl şukur nimeti ziyadeleştiriyor; oyle de, şekva, musîbeti ziyadeleştirir. Hem, merhamete liyakati selb eder.

Lem’alar, İkinci Lem’a, s. 24
LÛ*GAT*CE:

belÂhet: Ahmaklık, akılsızlık.

evham: Vehimler, kuruntular, gercekte var olmadığı halde varmış gibi kabul etmeler.

hÂl-i hÂzır: Şimdiki zaman.

mustakbel: Gelecek.

selb etmek: Ortadan kaldırmak.

şekva: ŞikÂyet.

tahakkum: Zorlama, baskı.

tevehhum: Vehmetme, oyle zannetme.

zeval: Son bulma.
__________________