Sebeplerden yuzumuzu cevirip, Rabbimize iltica etmeliyiz

(Dunden devam)

İşte, Hazret-i Yunus AleyhisselÂmın birinci vaziyetinden yuz derece daha muthiş bir vaziyetteyiz. Gecemiz istikbaldir. İstikbalimiz, nazar-ı gafletle, onun gecesinden yuz derece daha karanlık ve dehşetlidir. Denizimiz, şu sergerdan kure-i zeminimizdir.

Bu denizin her mevcinde binler cenaze bulunuyor; onun denizinden bin derece daha korkuludur. Bizim heva-i nefsimiz hûtumuzdur; hayat-ı ebediyemizi sıkıp mahvına calışıyor. Bu hût, onun hûtundan bin derece daha muzırdır. Cunku, onun hûtu yuz senelik bir hayatı mahveder. Bizim hûtumuz ise yuz milyon seneler hayatın mahvına calışıyor.

Madem hakikî vaziyetimiz budur; biz de, Hazret-i Yunus AleyhisselÂma iktidaen, umum esbabdan yuzumuzu cevirip, doğrudan doğruya Musebbibu’l-Esbab olan Rabbimize iltica edip, “L ilÂhe ill ente. SubhÂneke. İnnî kuntu mine’z-zÂlimîn.” [“Senden başka ilÂh yoktur. Seni her turlu noksandan tenzih ederim. Gercekten ben kendine zulmedenlerden oldum.” (Enbiya Sûresi: 87)] demeliyiz ve ayne’l-yakîn anlamalıyız ki, gaflet ve dalÂletimiz sebebiyle aleyhimize ittifak eden istikbal, dunya ve heva-i nefsin zararlarını def edecek yalnız o Zat olabilir ki, istikbal taht-ı emrinde, dunya taht-ı hukmunde, nefsimiz taht-ı idaresindedir. Acaba HÂlık-ı Semavat ve Arz’dan başka hangi sebep var ki, en ince ve en gizli hatırat-ı kalbimizi bilecek? Ve bizim icin istikbali, ahiretin icadıyla ışıklandıracak ve dunyanın yuz bin boğucu emvÂcından kurtaracak –hÂşÃ‚– Zat-ı Vacibu’l-Vucud’dan başka hicbir şey, hicbir cihette, Onun izni ve iradesi olmadan imdat edemez ve halÂskÂr olamaz.

(Devamı var)

Lem’alar, s. 18

LÛ*GAT*CE:

esbab: Sebepler.

hût: Balık.

kure-i zemin: Dunya.

mevc: Dalga.

Musebbibu’l-Esbab: Sebeplerin yaratıcısı olan Allah.

sergerdan: Başı donen.

taht-ı emrinde: Emri altında.
__________________