*Sicak bir yaz gunuydu.
Arabistan collerine gunes butun sicakligiyla vuruyordu.
Adeta insanin beynini kaynatiyordu.
Herkesin kosesine cekildigi, etrafin sessizlige burundugu bir anda, ezan
vaktinin yaklastigini goren halife, abdestini almis,agir agir camiye
gidiyordu.


Bir cocugun, kendisini gecmek istercesine hizli adimlarla gittigini gordu.
Kucucuk cocugun bu telasi neydi?
Acele edisinin mutlaka bir sebebi vardi.
Acaba bir derdi mi vardi? Derdi varsa, derdine care
bulmak halifenin goreviydi.
Nihayet halkin derdini dert eden halife sordu:
- "Yavrucugum nedir bu telÂsin? Bir derdin mi var?
Nicin bu kadar hizli gidiyorsun?"
Cocuk halifeyi taniyamamisti.
- "Camiye gidiyorum amcacigim" diye cevap verdi.
Halife sasirdi. Cocuk henuz kucuktu. Ama sozleri
buyuk adam sozleriydi. Biraz daha konusturmaya karar verdi:
- "Yavrucugum senin yasin daha kucuk! namaz sana farz degildir.
Nicin bu kadar telaslaniyorsun ?"
Cocuk kinar gibi halifeye bakti:
- "Amca, amca! Bu isin buyugu kucugu olur mu?
Daha dun mahallemizde bir cocuk oldu.
Ustelik benden de kucuktu.
Olum denen gercegin buyuk kucuk ayirdigi yok.
En iyisi her yasta buna hazir olmali.
Hem bu yasta namaza alismazsam, buyuyunce kilmak zor gelebilir."
Halifeyi derin bir dusunce daldi.
Gozlerinden yaslar bosanirken agzindan su cumleler dokuldu:
*
*"Ey rabbim! Ne akilli bir cocuktur bu cocuk!
Buyuklerde bulunmasi gereken ruhu tasiyor.!*
__________________