Yolda karşılaştığımızda, ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye gotureyim dedim. Bugun Cuma biliyorsun.
-Sende benim camiye gitmediğimi biliyorsun, dedi.
-Biliyorum, ama dedim. Sebebini de merak ediyorum.
-Ne bileyim olmuyor işte, dedi. Belki cevrenin de tesiri var. Hem pantolonumun utusu bozulur diye endişe ediyorum.

Gayri ihtiyÂri gulmeye başladım.
-Heralde şaka yapıyorsun, dedim. Bunun icin Camî terk edilir mi?
-Ciddi soyluyorum, dedi. Giyimime ve ozellikle yeşile cok duşkun olduğumu bilirsin.

Gercekten de oyleydi. Giydiği birbirinden guzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan secer ve her zaman utulu tutardı.
-Peki, dedim. Hayatında hic Camiye gitmedin mi?
-Cocukken dedemle birkac kere gitmiştim, diye cevap verdi.

Soyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu actığıma pişman etmişti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.
Onunla konuşmamızdan iki ay sonra, kendisinin camide olduğunu soylediler. Hemen gittim. Bahcedeki namaz saflarının en onunde duruyordu ve uzerinde yine yeşiller vardı.
Yavaşca yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
-Hani, dedim Camiye gelmeyecektin?
Hic sesini cıkarmadı. Cunku musalla taşının uzerinde, yeşil ortulu bir tabutun icinde yatıyordu
__________________