Coban Baba’nın kuzucukları.. .
Erzurum’un Ruslar tarafından kuşatıldığı ve dadaşların aslanlar gibi carpıştığı yıllar... Bir garip coban, surusunu almış, otlata otlata dağa doğru cıkıyordu. Kendi kendisiyle soyleşe halleşe hayli yol almış, hayli de yorulmuştu.
Birden susadığını hissetti Coban Baba!.. Gozunun onune kara topraktan fışkırmış kol kol billur sular geldi. Fakat o yana baktı, bu yana baktı su bulamadı. Etrafta ne bir pınar, ne bir su birikintisi vardı.

Bir turlu su bulamıyordu
Coban Baba, yurumeye, koyunları da kendisiyle birlikte gelmeye devam ediyordu, fakat aradığı suyu bir turlu bulamıyordu.
Coban’ın susuzluğu gittikce arttı. Ciğeri goz goz dağlandı. O arada baktı ki, oğlaklar, kuzular dilleri dışarıda meleşiyor. Koyunların başları onlerine duşmuş. Koclar huysuz ve ofkeli. Gun akşama donunceye kadar, butun suru su arıyor Kopekler ayaklarıyla yeri deşiyor, coban o calının dibinden otekine koşuyor, ama nafile!
Coban Baba sonunda yorgun ve takatsiz duştu... Mis gibi kokulu bir mersin kumesinin dibinde toprağa coktu. Başını secdeye koydu:
“Rabbim” dedi: “Guzel Rabbim! Surum de ben de susuzluktan oleceğiz. Ben susuzluktan olsem bir şey lazım gelmez, ama bu hayvancıkların meleşmeleri beni kahrediyor!.. Sen her şeye kadirsin Allahım...”
Coban hem soyluyor, hem ağlıyordu. O kadar cok ağlıyordu ki, gozunun yaşı toprağı yıkıyordu. Başı hÂl o toprakta secdedeydi. Birden dudaklarına bir serinlik geldi... Once ne olduğunu anlayamadı. Başını kaldırdı ve hayretle gordu ki, yerden bir pınar fışkırmış, gurul gurul... Serin, tatlı, ışıl ışıl...

Duası kabul olmuştu...
Şimdi Coban Baba daha cok ağlıyordu. Cunku, Rabbi duasını kabul etmişti. Bu sevincle, az evvelki adağını unutacak değildi ya. Coban Baba’nın son sozleri şunlar oldu:
“Artık olebilirim guzel Allah’ım!.. Artık olebilirim... Değil mi ki surum susuzluktan kurtulacak, değil mi ki duamı hemen kabul ettin, artık bu can bana lÂzım değil!..”
Coban Baba oracıkta ruhunu teslim etti. Surudeki hayvanlar, gidenden, gelenden habersiz pınara baş uzatmış, kana kana iciyorlardı...

Kaynak: Meşhurların Son Sozleri, Vehbi Tulek, Turkiye Gazetesi26 Ağustos 2006 Cumartesi
__________________