Bir zamanlar bir koyun ortasından bir nehir gecermiş. Oyle derinmiş, oyle hızla akarmış ki su kıyısına yaklaşmaya bile korkarmış insanlar.



Koyun iki yakasında guzellikleriyle ve becerileriyle meşhur iki kadın yaşar ve birbirleriyle hic gecinemezlermiş. Her gun giyinir kuşanır, feslerini takınır nehir kenarına gidip karşı kıyıdan birbirlerine laf yetiştirirlermiş. Kadınlardan biri bir gun cok hastalanmış. Eltisine "Benim kıyafetlerimi giy, fesimi de tak, nehir kıyısına git. Bugun beni goremezse kactım zanneder" demiş. Eltisini bir guzel giydirmiş ve gondermiş.



Elti nehir kıyısına gidip beklemeye başlamış. Derken karşı kıyıdan ilk zehirli laf gelmiş. Elti cevap vermemiş. İkinci, ucuncu taarruz da cevapsız kalmış. Eltinin suskunluğu karşısında giderek daha cok bağıran karşı kıyıdaki kadın sinirden ustunu başını paralamaya başlamış. Ne yapsa karşıdan ses gelmiyormuş. Sonunda ofkeden oyle delirmiş ki, "Sen kim oluyorsun da bana cevap vermiyorsun?" diyerek hışımla karşı kıyıya gecmek icin kendini nehire atmış. Atmasıyla beraber azgın nehir suları kadını alıp goturmuş. Elti ayağını suruye suruye eve donmuş. Hasta yatağında eltisinin eve donmesini bekleyen kadın merakla sormuş "eeee" demiş "Ne oldu?" Elti başındaki fesi cıkarıp "seninki oldu" diye yanıt vermiş. "Nee" diye fırlamış yataktan kadın "Ben seni kavgamı surdur diye gonderdim, sen duşmanımı mı oldurdun?"



Eltisi kadına bakıp "Yok" demiş. "Onu ben oldurmedim, onu kendi ofkesi boğdu"
__________________