ŞEYHİN MURİDLERİNİ İMTİHANI
Mire-i Nişabûri (k.s.) Hazretleri, yanında muridlerinden bir hizmetcisi olduğu halde Nesa denilen yere gitmişti. Orada buyuk rağbet gordu, bir hayli muridleri oldu. Başına toplandılar, hatta onun zikrinden bile meşgul ediyorlardı. O bu durumdan incinmekte idi. Nesa'dan geri donmeye karar verdi. Ve bir gun muridlerine Allaha ısmarladık diyerek yola cıktı. Onun etrafını saran yeni bircok muridi de kendisi ile gelmeye karar verdiler ve peşine duştuler. O her ne kadar siz gelmeyin kendi memleketinizde kalın dediyse de ill da biz de gideceğiz diyorlar ve arkasından gelmeye devam ediyorlardı. Giderken bir tepenin başına vardılar. Şiddetli ruzgÂr esmekte idi. Mire-i Nisabûrî Hazretleri şalvarını cozdu, ayakta bevletmeye başladı, hatt kendi uzerini ve etrafında bulunan bir cok kimsenin de uzerini pisledi.

O zamana kadar tereddutsuzce bağlı olan muridleri:

- Bu ne bicim şeyhlik, bu ne bicim hareket? diyerek peşini bırakıp gerisin geriye donduler.

Sadece kendisi ile Nisabur'dan gelen hizmetci peşini takip etmekte ve o da icinden:

- Bu nasıl iştir. Bunca yepyeni iştiyakla bağlanan muridi arkasında iken boyle yaptı? Hepsinin geri donmesine sebeb oldu, diye duşunuyor ve işi şeyhi inkÂra vardırıyordu.

Şeyh Hazretleri hicbir şey soylemeden yoluna devam ediyordu. Yolda bir akarsuya vardılar. Şeyh butun elbisesi ile olduğu gibi suya daldı, iyice elbisesini ve butun vucudunu yıkadı. Sudan cıkıp yoluna devam etmeye başladı. Sonra donup baktı ki Nisabur'da yanına aldığı hizmetci hÂl arkasını takip etmekte. Ona donerek şoyle dedi:

- Artık beni inkÂr etmemelisin! Cunku buyuk bir meşguliyet ve Âfeti bu halle giderebildim. Onların meşguliyetinden ve fitne-i fesattan kurtulmak icin bu belÂya razı oldum. Eğer evvelki belÂya razı olsaydım belki de sermayemden olabilirdim. Onların bizi sevip etrafımızda toplanmaları bizde bir ayıp gormediklerindendir. Ama en kucuk bir ayıp gorseler veya onların isteklerinin hilÂfına bir hÂl zuhur etse işte boyle terkederler, inkÂr ederler, buyurdu.

Zamanın buyuk Âlimleri, şeyhulislÂmlar bu hÂdiseyi şoyle yorumlamışlardır:

- Onların kendini kabul etmesi şeyhin nefsine tabiatına hoş geldi ve bundan kurtulması icin de oyle yapması vacipti. O da oyle yaparak kendisini kurtardı...



Kaynak:
Buyuk Dini Hikayeler, Osmanlı Yayınevi,
__________________