İbrahim Paşa, Şam'da bulunduğu bir gun, Emeviyye CÂmii'ne girdi. O sırada icerde Şam'ın buyuk Âlimi Şeyh Saîd el-Halebî (rh.), cemaate ders anlatıyordu. İbrahim Paşa gelip Şeyh Saîd'in yanına oturdu. Ayaklarını uzatmış olan Şeyh, Paşa gelmesine rağmen hic aldırış etmedi. Bu vaziyet İbrahim Paşa'yı cok kızdırdı ve hemen cÂmiden ayrıldı.

Paşa koşkune geldiğinde, dalkavuklar etrafını cevirerek onu şeyhe karşı kışkırtırlar. Onların sozlerinin tesirinde kalan Paşa, Şeyh'in hemen yakalanıp kendisine getirilmesini emreder. Fakat askerleri gonderdikten biraz sonra da, yaptığı bu işten pişman olur. Cunku bu hareketinin, başına bircok gÂileler acacağını duşunur ve o kararından vaz gecer. Kendi kendine, onu yakalatmak yerine, ona hediyeler gondermeyi duşunur. Eğer Şeyh bu hediyeleri kabul ederse, bir taşla iki kuş birden vurmuş olacaktır. Kısacası hem Şeyhi kendine bağlamış olacak, hem de onun halk nazarındaki itibarını duşurecek; boylece, Muslumanlar arasındaki nufûz ve tesirini yok edecektir.

Paşa bu duşuncesini tahakkuk ettirmek icin, Şeyh'e hemen 1000 altın gonderir. Vezirine, bu paraları Şeyh'e, talebelerinin ve muritlerinin gorup duyabileceği bir zaman ve zeminde vermesini tenbih eder. 1000 altını alan vezir, doğruca Emeviyye CÂmii'nin yolunu tutar. Şeyhin talebelerine ders okuttuğunu gorunce, kolladığı Ânı yakalamanın sevinciyle onlara selÂm verir ve yuksek sesle:

-Şu 1000 altını, Paşa hazretleri, ihtiyaclarınızı gormeniz icin size gonderdi, der.

Şeyh, şefkatle vezirin yuzune bakar ve sÂkin bir ed ile şoyle cevap verir:

-EvlÂdım! der. Efendinin paralarını geri gotur ve ona de ki: 'O sana ayakalarını uzatmış, ellerini değil!.
__________________