Tebessum



BİR HASTANENİN plastik cerrahî bolumunde, orta yaşlı iki doktor calışıyordu. Yaşadıkları şehir, bir sanayi şehriydi ve bu yuzden de onlara başvuranlar, genellikle yaralı insanlardı.

Bir yıl sonra hastaneye, cok genc bir doktor geldi.

Delikanlı, her işin altından kalkıyordu. Ustelik de hic şikayet etmeden.

Eski doktorlar, daha kıdemli olmalarının verdiği avantajla, zamanla ağır işleri genc adama yıkmaya ve mumkun mertebe hafif vakalarla, ya da guzellik meraklısı hanımlarla ilgilenmeye başladılar.

Bazen bir parmağı veya bir eli kopan, ya da ağır yanıklarla hastaneye getirilen zavallılarla uğraşmak, genc doktoru perişan ediyordu. Ama kalbini dolduran insan sevgisi, her şeyin ustundeydi. Aradan bir sene bile gecmeden, butun herkes ona dua etmeye başlamıştı.

Genc adamı yakından tanıyanlar, bu yuke nasıl dayandığına hayret ediyorlardı. Boyle ağır bir tempoda calışmak, dupeduz intihardı. Fakat onları en cok şaşırtan husus, doktorun yuzunden eksik olmayan tebessumdu. En ağır hastalar bile, durumlarının kotu olmadığını mujdeleyen o guzel tebessumle moral bulur ve daha kısa surede iyileşirdi.

Genc adama duyulan buyuk ilgi, diğer iki doktorun dikkatini cekmişti. Onlar icin, bu durumda gulmek mumkun değildi. Ayakta durmak bile, mucize sayılırdı.

Bir gun ona giderek, bu işin sırrını oğrenmek istediler.

Genc adam, her şeyi bir bir anlattı. Esasında diğer iki doktor haklıydı. Cunku o da gulmeyi unutmuştu. Hem de hastaneye ilk geldiği gun. Ama yine aynı guler yuzuyle:

— Hastaların, o tebessume ne kadar ihtiyac duyduklarını iyi biliyorum efendim, diye devam etti. Bu yuzden, dudak kenarlarıma estetik yaptırdım.

KAYNAK.....
HAYATIN İCİNDEN - CUNEYT SUAVİ
__________________