Huzeyl kabilesinden Medineli Hamele, devesine binmiş, kırda gidiyordu. İlerideki vahada koyunlarını otlatan Raşid’in kızı Es’ile’yi gordu.

Es’ile, koyunları surerken ruzgÂr yuzundeki ortuyu sıyırmış, onun sahip olduğu fıtrî guzelliği goren Hamele, fikrini bozmaya niyet etmişti.

Suruye yaklaşınca devesini cokertip dizlerinden bağladı, yalnız bulunan Es’ile’ye seslendi:

– Es’ile, beni reddetme. Seninle beraber olalım.

Es’ile’nin cevabı makuldu:

– Buradan derhal uzaklaş. İyi niyet sahibi isen babama muracaat et. Beni eş olarak iste. O seni reddetmez.

Fakat Hamele’de iyi niyet yoktu. Sadece gecici ve zevkli bir macera yaşamayı duşunuyordu. Es’ile’ye doğru yurudu. Es’ile, başka cıkış yolu kalmadığını anlayınca butun cesaret ve hiddetini toplayarak namusunu savunmaya karar verdi. Kapışmada cok surmeden Hamele’yi yere yatıran Es’ile:

– Def olup gidecek misin, yoksa başını parcalayayım mı? dedi.

Hamele soz verdi. Hemen def olup gideceğini soyledi. Ne yazık ki yatırıldığı yerden kalkar kalkmaz hucumunu tekrarladı. Es’ile yine bir hamlede onu yere yatırdı. Hareketsiz hale getirerek teklifini tekrarladı.

– Buradan def olup gidecek misin, yoksa şu taşla başını parcalayayım mı?

Bu zor karşısında kesin soz veren Hamele, yine yakasını sıyırdı. Ne yazık ki, sozunde bu sefer de durmadı, yalnız bulduğu Es’ile’ye hucumunu tekrarladı. Es’ile guclu ve hiddetliydi. Onu yere yıkıp goğsu uzerine coktu. Başına yanındaki buyuk bir taş parcasıyla oylesine vuruşlar vurdu ki, mutecaviz Hamele, artık yerinden kalkamaz, kalksa bile hucumunu tekrar edemez hale geldi.

Bundan sonra koyunlarını surerek oradan uzaklaşan Es’ile, boylece şerefini korumuş, namusuna leke kondurmamıştı. Az sonra oradan gecen bir yolcu kafilesindeki Huzeylliler Hamele’yi tanıdılar.

– Ne oldu sana boyle Hamele? dediler. Hamele:

– Sormayın, devem beni yere attı, duşunce boyle oldum, dedi.

– Deven burada dizlerinden bağlı, şu taşta da kan var, ayrıca başında da taşın actığı yaralar gorunuyor, deyince kızardı:

– Ne diyorsam oyle, daha ne inceliyorsunuz, beni deveme bindirip evime goturun, dedi.

Hamele’yi evine goturduler. Birkac gun yattıktan sonra iyi olma umitleri kaybolmaya başladı. Kendisine sordular:

– Başına bu durum sebebiyle olum gelecek olursa kimi dava edelim, kan diyetini kimden isteyelim?

Titrek sesle acıkladı:

– Kanımdan, Es’ile’den başkası sorumlu değildir. Bu cumle, Hamele’nin son sozleriydi. Başı yana duşuverdi.

Huzeyl ileri gelenleri toplanıp Resûlullah’a geldiler:

– Oğlumuz Hamele’nin kanını, Raşid odeyecektir. Dava ediyoruz.

Resûlullah Hazretleri Raşid’i cağırttı.

Raşid’in asıl adı Zalim’di. Resûlullah, İslÂm’a girince Zalim ismini Raşid olarak değiştirmişti. Durumu anlayan Raşid:

– Benim oyle bir olumden haberim yok. Ne gordum, ne de işittim, deyince:

– Ya ResûlÂllah, Raşid’in kendi değil, kızı Es’ile’dir katil, dediler.

Az sonra Es’ile yakalanarak getirildi.

– Es’ile, bak senin Hamele’yi oldurduğunu iddia ediyorlar, ne dersin?

Es’ile dalgın, aynı zamanda tereddutlu idi. Sadece:

– Hic kadın erkeği oldurebilir mi? diyebildi.

Ancak bu sozun gercek bir mudafaa olmadığını hemen anladı. Sonra vahiy gelerek Allah’ın Resûlu’ne olayı haber vereceğini de duşundu. Hadiseyi aynen anlatmaya karar verdi.

– Uc defa uzerime yurudu, iki defa yatırıp soz aldım. Defolup gideceğine soz verdi. Kurtulunca ucuncu defa uzerime geldi. Ben de şerefimi ve namusumu mudafaa icin başını yaraladım, bana hucum edemez hale getirerek kacıp kurtuldum. Sonra oğrendim ki, o yaralardan olmuş.

Huzeylliler hep birlikte bağrıştılar.

– Sucunu itiraf etmiştir, diyetimizi isteriz. Resûlullah Hazretleri de kararını acıkladı:

– Es’ile namusunu mudafaa etmiştir. Mutecaviz Hamele de kanını heder etmiştir. Boylece dava bitmiş, diyet ortadan kalkmıştır. Huzeylliler suklum puklum. Raşid ve Es’ile şen ve şatır, evlerine donduler. Asr-ı Saadetten bir namusu koruma olayı boylece tarihe gecti, bize de ibretlerinize sunmak duştu.
__________________