Talebenin biri maneviyat dersi aldığı hocasından oylesine cok istifade eder ki bir ara insanların manevi durumunun yazıldığı yer olan (Levh–i mahv ve isbatı) dahi keşfedecek hale gelir. Bakar ki hocasının ismi şakiler arasında yazılıdır. Yani cehennemlikler listesindedir hocası. Cok uzulur hocasının bu durumuna da bir ara yutkunarak anlatır keşfini....

– Hocam der maalesef durumunuza vakıf oldum. İsminiz şakiler defterinde yazılıdır!
Hocası acı bir tebessumle cevap verir:
– Oğlum der sen bugun gormuşsun, ben tam kırk yıldır goruyorum o yazıyı!.
Oğrencisi hayret eder:
– O halde der, nasıl umitsizliğe duşmuyor da yine tam bir sebatla devam ediyorsunuz?
Hocasının cevabı kesin:
– Ne yapayım evladım, gidecek başka kapım mı var?
Şu gercekleri ilave eder sozlerine:
– Biliyorum ki der O, yanlış yazı yazmaz. Bir insan neye layıksa onu yazar!. Demek ki benim layığım şimdilik budur. Ben halimi değiştirir de iyiye layık olursam yazı da halime gore değişir, iyi yazılabilir. Onun icin iyiye layık hale gelmeyi bekliyor, umidimi yitirmiyorum.

O sırada oğrenci bakar ki yazı değişmiş cehennemlikler listesinden cıkarılan hocası cennetlikler listesine yazılmış. Şoyle deniyor yazıda:
– Bu sebatı hurmetine onu artık şakiler listesinden cıkarıp saidler listesine kaydettik. Sebatıyla buraya layık olduğunu gosterdi, biz de adaletimizle onu layık olduğu yere yazdık! "


Alıntıdır

__________________