Bir cocuğun eline elmas parcasını, bir de 1 lira verseniz, “Bu taşı ben ne yapayım?” deyip fırlatıp atabilir. Onun gozunde elmas parcası bir taştır, 1 lira daha değerlidir.

Ama siz bir sarrafa goturduğunuzde cocuğun taş sandığı elması opup başına koyar. Cocuk ruhlu olan, aklı, idraki, ilmi inkişaf etmemiş bir insan icin de guzel sozun, fakir gorunumlu ama elmas değerindeki insanın bir değeri olmayabilir. Ama Allah Resûlu’nun (asm) boylesine cevher ruhlu insanlara kıymet verdiğini biliyoruz.
Allah Resûlu’nun (asm) mÂnevî varisi Hz. Omer de (ra) oyleydi. Onun o Yuce Rehberi’nden (asm) aldığı ders ve olcuyle nasıl bir insan sarrafı olduğunu goruyoruz.

O, bir kısım ozelliklerini oğrendiği Peygamber Âşığı Hz. Uveys’e, yani Veysel Karanî’ye buyuk bir değer vermişti. Bir defasında Medine’ye gelmişti de onunla ozel ilgilenmişti. Karşılıklı konuşmalar oldu aralarında. Ona nereye gideceğini sordu. O da, “Kufe’ye” cevabını verince, “Sana yardımda bulunması icin Kufe valisine birşey yazayım mı?”

“Hayır!” dedi Hz. Uveys. Fakirler arasında bulunmayı arzu ettiğini soyledi. Sonra da ayrıldı.

Ertesi sene hac mevsimi geldiğinde Hz. Omer (ra), Karenlilerden birine onun durumunu sordu. Perişan ve muhtac bir halde olduğunu, buna rağmen kimseye ihtiyacını arz etmediğini oğrendi.
Hz. Omer (ra), o kişiye Resûlullah’ın duÂsının makbul oluşu ve du etmesini istemesiyle ilgili hadisini hatırlattı. O da memleketine donunce Hz. Uves’e bunu aktardı. O ise şu karşılığı verdi:
“Sen hayırlı bir yoldan dondun. Donuşun benden daha yeni. Sen benim icin Allah’tan af dile!”

DuÂya bir turlu yanaşmamıştı Hz. Uveys. Ancak Hz. Omer’le karşılaşıp karşılaşmadığını sormuş, karşılaştığını oğrenince de du etmişti.
Bu olay, Hz. Uveys’i insanların gozunde daha da buyulttu. Ona karşı hurmetlerini daha da arttırdılar.




__________________