Peygamberimiz Efendimiz (sav); ahirete rihlet edeceğini, vefatından evvel bir sır olarak Hz. Fatıma validemize soylemişlerdi. Hz. Fatıma ise, bu sırrı Efendimizin vefatından sonra bilrdirmiştir


Âişe (rah) şoyle dedi:
Peygamber (sav)’in hanımları onun yanında otururlarken FÂtıma tıpkı Resûlullah (sav) gibi yuruyerek cıkageldi. Resûl–i Ekrem onu gorunce sevindi ve “merhaba kızım” diyerek sağ veya sol yanına oturttu. Sonra FÂtıma’nın kulağına bir şeyler fısıldadı. FÂtıma yuksek sesle ağlamaya başladı. Onun aşırı uzuntusunu gorunce kulağına bir şey daha fısıldadı. Bu defa FÂtıma guldu. FÂtıma’ya:
– Hanımları yanındayken Resûlullah (sav) sadece sana bir sır verdi; sen de ağladın, dedim ve Resûlullah kalkıp gidince, ona: “Resûlullah (sav) sana ne soyledi?” diye sordum. FÂtıma:
– Resûlullah (sav)’in sırrını kimseye soyleyemem, dedi.
Resûlullah (sav) vefat ettikten sonra da:
– Senin uzerindeki analık hakkıma dayanarak Resûlullah’ın sana verdiği sırrı bana soylemeni istiyorum, dedim.
FÂtıma:
– Şimdi olabilir, dedi ve şunları soyledi: Resûl–i Ekrem kulağıma ilk defa bir şey soylediğinde, CebrÂil’in nÂzil olan Kur’an Âyetlerini baştan sona okumak uzere her yıl bir –veya iki– defa geldiğini, fakat bu yıl aynı maksatla iki defa geldiğini soyledi ve “Ecelimin yaklaştığını anlıyorum; ALLAH’a karşı saygıda kusur etme ve sabırlı ol! Benim senden once gitmem ne iyi!” buyurdu. Bunun uzerine gorduğun gibi cok ağladım. Benim cok uzulduğumu gorunce, kulağıma tekrar bir şeyler fısıldayarak: “FÂtıma! Mu’min hanımların – veya bu ummetin kadınlarının– hanımefendisi olmak istemez misin?” buyurdu. O zaman da gorduğun gibi guldum.
(BuhÂrî, MenÂkıb 25, FezÂilu ashÂbi’n–nebî 12, MegÂzî, 83, İsti’zÂn 43; Muslim, FezÂilu’s–sahÂbe 97–99).


ALLAHu Teala bizleri şefaatinden mahrum eylemesin!
__________________