Sen Ummetim ! Ummetim! dedin,
biz ise nefis ! nefis! Dedik.

Taşlar bile sana selÂm veriyordu,
Biz ise selÂt u selaÂmı unuttuk.

Ağaclar sen cağırınca lebbeyk; diyordu,
Biz ise, sanki sağır olmuşcasına kayıtsız kaldık davetine !...

Sen biz nûra davet ettin, biz ise yarasalar gibi hep kactık.

Mescidindeki kutuk bile hasretinden inliyordu,
Biz ise gozyaşlarımızı hep dunyevî arzularımız uğruna israf ettik.

Tevbe ediyoruz y Rabbi,
Şefaat et y ResûlALLAH !

YÂ ResûlALLAH ! Senin elinde taşlar zikre başlamıştı,
Senin elinle hastalar şifa bulmuştu, Senin elinden cıkan taşlar duşmana bomba olmuştu.

Elini semÂya kaldırdığında, işaretinle kamer ikiye bolunmuştu...
Sen bize de harika elini uzattın.
LÂkin biz senin bu kadar mucizelere mazhar olan elinle hakkıyla beyat yapamadık.

Kalplerimiz taşlardan daha mı katılaştı ?
Bir ağac kadar da mı olamadık ?
Neden sensizliğe ağlayamadık y ResûlALLAH ! ?

Tevbe ediyoruz y Rabbi,
Şefaat et y ResûlALLAH !

Ey Habib-i İlÂhî ! Sen kÂinatın varlık sebebi olduğun halde,
ALLAH'ın izni ile sen Âlemlere rahmet olarak gonderildiğin halde;

sen bize şefaatci, rehber, en guzel ornek, imam, murşid, seyyid olarak gonderildiğin halde,

dillerimizden bir turlu dokulmedi, dokemedik, dokturmediler.
ANAM, BABAM, CANIM SANA FEDA OLSUN
YÂ RESÛLALLAH ! sozunu

dunyamız icin, nefsimiz icin senin sunnetini dahi feda ettik
__________________