EvliyÂnın buyuklerinden. Neseb-i şerîfleri; Alevî bin Muhammed bin Sehl bin Muhammed bin Ahmed bin SuleymÂn bin Omer bin Muhammed bin Sehl bin AbdurrahmÂn bin Abdullah bin Alevî bin Muhammed bin Ali bin Alevî bin Muhammed bin Ali bin Muhammed bin Ali bin Alevî bin Muhammed bin Alevî bin Abdullah bin Ahmed bin Muhammed bin Ali bin Mûs bin CÂfer bin Muhammed BÂkır bin ZeynelÂbidîn bin Huseyin bin FÂtıma (radıyallahu anhÂ) şeklinde olup seyyiddir. 1752 (H.1116) senesi Zilhicce ayının yirmi ucuncu Cumartesi gecesi Yemen'in Terîm şehrinde doğdu. On beş yaşında Âilesiyle birlikte Hindistan'ın guneybatı sÂhil beldelerinden Milibar'a hicret etti. Orasını vatan edinip zÂhirî ve bÂtınî (kalb) ilimlerinde olgunlaştı. Hindistan halkını senelerce irşÃ‚d etti. Hak olan doğru yolu gosterdi, îmÂn bilgilerini aşıladı. Cok kerÂmetleri goruldu. 1844 (H.1260) senesinde Milibar'da vefÂt etti. Tirnehali şehrinde defnedildi. Kabri uzerine buyuk bir turbe bin edilmiştir. Kabri başında gece gunduz devamlı Kur'Ân-ı kerîm okunur. VefÂtından sonra da cok kerÂmetleri gorulmuştur.

Seyyidler Âilesinin ileri gelenlerinden bÂzıları daha once Hindistan'ın Milibar beldesine hicret etmişlerdi. Bunlar icinde Alevî bin Muhammed'in dayısı Şeyh Hasan el-Cifrî de vardı. Âlim ve velî olan dayıları Milibar halkını başta hukumdÂrları olmak uzere tatlı dil, guzel ahlÂk ve nihÂyetsiz sabır ile irşÃ‚d edip doğru yolu gostermişti. Daha sonra Hindistan'ın musluman vÂlilerinden Yetibu, Milibar'ı fethedince, İslÂmiyet buraya iyice yerleşti. Boylece Seyyidler Âilesi, ilim ve irşÃ‚d hizmetlerine daha cok yer verdiler.

Alevî bin Muhammed'in dayısı Habib Hasan el-Cifrî, vefÂtlarına yakın, kerîmesi icinYemen'in Terîm şehrinden gelecek birinin, zevc olacağını bildirdi. Buyurduğu gibi Alevî bin Muhammed, Milibar'a gelerek dayılarının kerîmesiyle evlendi.

Alevî bin Muhammed dayısının mÂnevî terbiyesinde buyuk mucÂhede ve riyÂzetlerde bulunup olgunlaştı. Kırlarda gezer vahşî hayvanlarla dolu ormanlarda ibÂdetle meşgûl olurdu. Bu hÂlleri bir muddet devÂm etti. Sonra insanlar arasına karıştı. Onlara îmÂn ve İslÂmı anlattı. Guzel ahlÂkı oğretti. Cok kerÂmetler gosterdi. Herkes onun bu fazîlet ve irfÂnını anlayıp kendisine zamÂnın kutbu dediler.

Bir ara Milibar civÂrındaki putperest ve hıristiyanlar, Hindistan'daki bir takım idÂrecilerden ve krallardan gordukleri yardımlarla Milibar'ı ele gecirdiler. Daha once musluman olmuş bÂzı kimseler de irtidÂd edip, hak yoldan donduler. Bu sebeple Milibar beldesinde hak yoldan donenlerle, hak yolun temsilcisi Alevî bin Muhammed hazretleri ve talebeleri arasında bir takım munÂzaralar başladı. Neticede bu buyuk velînin gayret ve calışmalarıyla, İslÂmiyet guneşi Milibar'da tekrar parladı.

Birgun Seyyid Alevî hazretleri, Milibar beldesinin Kalkuta şehrinde arabayla giderken, şehrin hıristiyan hÂkimi, Seyyid Alevî hazretlerinin oradan gectiğini gordu. Ama gormemiş gibi davrandı ve bindiği arabayı Seyyid hazretlerinin arabasına doğru surerek carpmasına sebeb olunca, Seyyid hazretleri ona, kim olduğunu sordu. O, kibirli bir şekilde;

"Ben bu şehrin hÂkimiyim. İsmim Şems'dir." dedi. Bunun uzerine Seyyid Alevî hazretleri;

"Sen Şems (guneş) isen biz de Âteşiz." cevÂbını verdi ve oradan ayrıldı. Hıristiyan hÂkim evine dondu. Fakat iceri girince eviyle berÂber yanıp kul oldu. Bu Âteşin nereden geldiği anlaşılamadı.

Okyanusta gitmekte olan birinin bulunduğu gemi fırtınadan parcalanmak ve batmak uzere idi. O kişi Seyyid Alevî hazretlerine sığınıp kendisine yardım etmesini ric etti. Derhal bir el belinden tutup sÂhile varıncaya kadar cekip goturdu. Boylece boğulmaktan kurtuldu. Hemen Seyyid hazretlerinin hÂnelerine giderek elini optu ve;

"İşte beni boğulmaktan kurtaran el budur." diyerek tekrar optu. O zaman Seyyid Alevî;"Yardım, Allahu teÂlÂdandır." buyurdu.

Musluman olmayan biri fevkalÂde mÂli sıkıntıya duşmuştu. Bu sebeple Seyyid Alevî hazretlerine gelip hÂlini arz etti. Seyyid hazretleri ona;

"Şu Hindistan cevizini al!" buyurunca, alıp hurmeten evine goturdu. Ozel bir yere koydu. Sonra her alıp sattığından kÂr etti. Netîcede cok mal sÂhibi bir zengin oldu. Bu zengin ticÂret icin başka yerlere gonderdiği malın uzerine teberruken Seyyid Alevî hazretlerinin isimlerini yazmayı Âdet edindi. Bir gemide bu kişinin yine cok malı vardı. Bir kısmının uzerine Seyyid hazretlerinin ismi yazılmış, diğerlerinin uzerine yazılmamıştı. Bu sırada gemi battı. İcindeki mallardan Seyyid Alevî hazretlerinin ismi yazılı olanlar dışında hepsi telef oldu. İsmi yazılı olanlar ise, su uzerinde yuzerek sÂhile gitti.

Seyyid Alevî hazretlerinin bulundukları Milibar'da TÂûn hastalığı gorulmuştu. Halk, Seyyid hazretlerine gelip hallerini bildirince;

"İnşÃ‚allah selÂmet buluruz." diyerek du ettiler. Allahu teÂlÂnın izniyle hastalık o beldeden kalktı.

Birgun Seyyid Alevî hazretleri ikindi namazını ed icin mescide gitmişti. Orada başka fazîletli kimseler de vardı. Namazdan sonra cÂmiden cıkarken Milibar koylerinden olan dort kişi, memleketlerindeki bir hastalıktan bahsedince, Seyyid hazretleri;

"Memleketlerinize donun. İnşÃ‚allah şif bulursunuz." diyerek hastalığın kalkacağını soylediler. Buyurdukları gibi oldu.

Birgun Seyyid Alevî hazretlerine birisi geldi. "Fakirim, muhtÂcım bana yardım edin." deyip yardım istedi. Seyyid hazretleri ona;

"Falan tuccara git istediğin kadar parayı vermesini ric et!" dedi. Fakir, tuccara gidip istediğini soyledi ve kendisini Seyyid hazretlerinin gonderdiğini bildirdi. Tuccar o fakire istediği parayı vermekten kacındı. Fakir mahzun olarak geri dondu. Bir zaman sonra aynı tuccar, işlerini idÂre eden bir adamından bir kese altın getirmesini istedi. Adam, altın dolu keseyi goturup teslim etti. Tuccar keseyi actığında kesedeki altınların bakıra donmuş değersiz şeyler olduğunu gordu. Cok uzuldu. Sebebini duşunup hatÂsını anladı ve koşup Seyyid Alevî hazretlerinden ozur diledi.

Seyyid hazretleri bir oğle namazı vaktinde bir cÂmi-i şerîfe gitmişti. CÂmide buyuk bir kalabalık vardı. Daha sonra kÂmet okunup namaza kalkıldı. Herkes imÂma uydu. Seyyid hazretleri ise saftan cıkıp dışarıda yalnız başına namazını kıldı. Halk, namazı bitirince, Seyyid Alevî hazretlerinin bu davranışından hayrette kalıp, sebebini birbirlerine sormağa başladılar. İclerinde şehrin hÂkimi ile Âlimler ve eşraf da vardı. Bunlar seyyid hazretlerinin namazı yalnız kılmasının sebebini sorunca, onlara tebessumle;

"Namazda, sutu cok olan ineğin arkasına duşmuş bir imÂma uymak istemediğimden yalnız kıldım." buyurdu. Sonra herkes cÂmiden dışarı cıktı. Seyyid hazretlerinin bu cevÂbını oğrenenler, imÂma gelip Seyyid hazretlerinin sozlerini naklettiler. İmÂm da;

"Doğrudur, zevcem hastadır. TedÂvîsi icin hergun sut icmesi lÂzım. CemÂat icinde sutu cok bir ineğin sÂhibini gordum. Namaz sonunda kendisinden istemeye karar verdim. Zihnim bunlarla meşgul oldu." dedi. Bunun uzerine oradakiler Seyyid Alevî hazretlerine husn-i zan edip, onun buyuk bir zÂt olduğuna daha cok inandılar.

Paraya ihtiyÂcı olan birisi Seyyid Alevî hazretlerine gelerek yardım istedi ve sonradan zengin olan bir kÂfire havÂle edilmesini istirhÂm etti. Seyyid hazretleri onu istediği parayı odunc almak uzere o zengin kÂfire gonderdi. Zengin bu isteği kabul etti. LÂkin gece olduğundan isteğini ertesi gune bıraktı. Borc istiyen kişi evine dondu. Bir takım duşuncelere daldı. Neticede kÂfirin vereceği parayı odememeyi niyet etti. Ertesi gun parayı almak icin gidip kÂfirin kapısına vardığında arkasından iki kişi gelerek, para isteyenin hÂin olduğunu, kendisine para verilmemesini tembihleyerek, bunun Seyyid hazretlerinin emri olduğunu bildirdiler. Borc isteyen kişi şaşkınlıkla oradan ayrılıp doğruca Seyyid hazretlerinin huzuruna vardı ve durumunu anlattı. O zaman Seyyid Alevî hazretleri;

"Biz hÂinlerle alış veriş yapmayız." buyurdu. Bunun uzerine o kişi yaptığı niyete pişman olup, ozur diledi.

Seyyid Alevî hazretleri sebebiyle musluman olup, seÂdete kavuşmuş bir hanım, Seyyid hazretlerinin talebelerinden biriyle evlenmişti. Zevciyle berÂber memleketlerine donduler. Orada hÂmile kaldı. Doğacak cocuk icin bir şeyleri bulunmamasından uzuntu icinde idiler. Tam bu sırada Seyyid Alevî hazretlerinin gonderdiği her turlu ihtiyaclarını giderecek bir kayık dolusu eşy geldi. Kadıncağız bir erkek evlÂd dunyÂya getirdi. Yaptığı yardımlardan dolayı Allahu teÂlÂya şukur ettiler ve Seyyid hazretlerine bağlılıkları daha da fazlalaştı.

Seyyid Alevî hazretlerinin sevdiği bir talebesi bir kış gunu yağışlı bir havada vefÂt etmişti. Defnedilmek icin hangi kabir kazıldıysa su cıktı ve susuz bir yer bulunamadı. Mezarcı gelip durumu Seyyid hazretlerine arzedince;

"Evvelce kazdığın yerlerden birini tekrar kaz!" buyurdu. O da emre uyarak o yerlerden birini actı. Sudan eser yoktu. Merhumu buraya defnettiler.

Bir defÂsında denizde şiddetli fırtına oldu. Deniz kabarıp şehrin kenar mahallelerine taştı. Tuccarlar ve halk bundan buyuk zararlara uğrayacaklarını anlayıp Seyyid hazretlerinden yardım istediler. O da deniz kenarına gidip du ederek;

"SÂkin ol ey deniz, sÂkin ol!" diye seslendi. Cok gecmeden denizin sÂkinleştiği, sularının cekildiği goruldu. Herkes sevincten bayram yaptı.

Musluman olmayanlardan biri, şiddetli bir hastalığa tutulmuştu. Tabipler cÂre bulamadılar. Hasta, Seyyid hazretleriyle istigÂseye (onu yardıma cağırmaya) başladı. Butun gonluyle onu duşunuyor, yardım bekliyordu. Birgun birisi hasta kişinin kapısını calıp iceri girdi ve kendisini Seyyid Alevî hazretlerinin gonderdiğini soyleyip ona bir muz verdi. Hastalığı icin dev olduğunu ve yemesini bildirdi. Hasta kendisine verilen muzu yiyince, Allahu teÂlÂnın izniyle şif buldu. Durum Seyyid hazretlerine haber verildiğinde;

"Evet o kişi bizi cok hatırlayıp yardım istedi. Allahu teÂlÂnın izniyle biz de imdÂdına yetiştik." buyurdu.

Milibar bolgesinde bir ceşit sinek, zuhur edip insanın kulağına girer girmez rahatsızlığa sebeb oluyordu. Pekcok ilac kullanılmasına rağmen sinekleri kovmak mumkun olmadı. İnsanlar kulaklarını pamukla tıkamağa başladılar. Bu da cÂre olmadı. Sineklerin cocuklara verdiği zarar daha buyuk olup anne ve babalar, korumak icin başlarında bulunmak ve uyumamak mecbûriyetinde kalıyorlardı. NihÂyet durumu Seyyid Alevî hazretlerine arzettiler. Seyyid hazretleri ellerini acıp;

"Y Rabbî! Şu dertli kullarına selÂmet ihsÂn eyle." diye du edince o bolgede bu ceşit sinek bir daha gorulmedi.

Bir kadın akşama doğru kolesiyle birlikte bir koyden diğer bir koye gidiyordu.Yolun tenhalaştığı bir sırada kole haddi aşıp, sÂhibesi olan kadına tecavuz etmek istedi. Kadıncağız da buyuk bir korkuya kapıldı. Koleye yalvarıp, uzerindeki mucevherleri vermek istedi. Kole niyetinden donmedi ve kadına el uzatmak istedi. Kadıncağız kurtuluş olmayacağını anlayınca;

"YÂ Rabbî! Seyyid Alevî Muhammed'i bana yardımcı eyle!" dedi ve onu vesîle edip Allahu teÂlÂya yalvardı. O an koca bir yılan cıktı ve koleye hucum ederek sokup oldurdu. Kadıncağız korku icerisinde oradan uzaklaştı. LÂkin bu karanlık yerlerde yalnız kalmış olmasından dolayı ızdırabı bir kat daha artmıştı. Tekrar Seyyid hazretlerinden yardım istedi. O anda yanında bir at belirdi, binip uzaklaştı. At onu koyune kadar goturdu. Kadın başından gecenleri yakınlarına anlattı. Gidip baktıklarında kolenin zehir tesiri ile simsiyah kesildiğini gorduler.

Ciftcinin biri iki muz ağacı dikerek birinin meyvesini Seyyid Alevî hazretlerine diğerinin meyvesini de Kandûtî adında birine vermeyi nezretmişti. Seyyid Alevî hazretlerine nezr ettiği ağacın kucuk, Kandûtî'ye nezrettiği ağacın ise buyuk bir salkımı oldu. Ciftci, Seyyid hazretlerinin huzûruna cıktığında durumu arzetti. Seyyid hazretlerinin;

"Doğrudur. LÂkin bize nezrettiğin ağacın iki salkımı olmalı." buyurdu. Bunun uzerine ciftci derhal ağacların bulunduğu yere koştu. Hakikaten Seyyid hazretleri icin olan ağacta iki salkım gordu. Muz ağacları tabiaten bir salkımdan fazla meyve vermezlerdi. Bunu duyanlar oraya gelip, Seyyid hazretlerinin ağacını hayretle seyrettiler.

Birgun Seyyid Alevî hazretlerinin benizlerinin sarardığı ve hallerinin değiştiği goruldu. Merakla sebebini kendilerinden sordular. O zaman;

"Okyanusta sefer eden bir gemideki sevdiklerimiz, buyuk bir fırtınaya tutuldular. Helak olmak uzere idiler. Bizi vesîle edip, yardım istediler. Biz de biiznillahî teÂl imdÂdlarına yetiştik." buyurdu. Hakîkaten birkac gun sonra limana bir gemi gelerek bunların Seyyid hazretlerinin haber verdiği kişiler olduğu anlaşıldı.Sonra bu kişiler nezr ettikleri malları Seyyid hazretlerine getirip duÂlarına kavuştular. O da malları fakirlere dağıttı.

Seyyid hazretlerinin Hadramut'ta oturan ilim sÂhibi muhterem bir amcazÂdesi vardı. Birgun derste bircok talebe ve Âlim kişilerle berÂberken, Milibar'dan SeyyidAlevî hazretleri tarafından kendisine hitÂben bir mektup geliverdi. Âlim zÂt mektubu alıp actı, mektupta;

"Buyuk susuzluk ceken Hadramut beldesine rahmet bulutları yaklaşmaktadır." haberini veriyordu. Hakîkaten cok gecmeden yağmur dolu bulutlar belirdi ve bol bol rahmet yağdı. Hadramut beldesi, Seyyid Alevî hazretlerinin duÂsı bereketiyle kuraklıktan kurtuldu.

AZ DAHA GOZLERİM CIKACAKTI

"RÂsi' bin Derviş adındaki bir sultÂnın adamları, Alevî bin Muhammed'in yakınlarından birisinin mahsûlunden zorla alıp, sÂhibine zulumde bulundular. O mazlum kişi gelip, durumu Alevî bin Muhammed'e arzetti. Alevî bin Muhammed derhÂl sultÂna cıkıp, oteden beri yapmakta olduğu bu zulumden vazgecmesini tenbih ederek, iki parmağı ile sultÂna işÃ‚ret etti. Sultan RÂsi' bin Derviş;

"Peki efendim!" diyerek teslimiyet gosterdi. Alevî bin Muhammed oradan ayrılınca, sultanın yanındakiler;

"Niye korktunuz? Onun dediğini niye tuttunuz?" diye sorduklarında, Sultan;

"Onun uzattığı iki parmağını, gozlerime saplanmak uzere olan iki mızrak olarak gordum. Az daha gozlerim cıkacaktı." dedi ve bir daha zulum yapmadı."
__________________