EvliyÂnın buyuklerinden. İsmi, Ali bin Mustafa Omerî'dir. Hazret-i Omer bin HattÂb'ın soyundandır. Dımeşk (Şam)da doğdu. Doğum tÂrihi bilinmemektedir. Babası Mustafa Omerî, zamÂnının onde gelen evliyÂsından idi. Ali Omerî 1904 (H.1322) senesi Trablusşam'da vefÂt etti. VefÂtını onceden haber verdi ve defnedileceği yeri gosterdi.Burası evinin yanında bir yer idi. Sonradan kabri uzerine buyuk bir kubbe yapıldı. Turbesi, ziyÂret mahallidir.

Ali Omerî, evliy bir zÂt olan babasının himÂye ve terbiyesinde yetişti. Kendisinde kucuk yaşlarda buyukluk ve evliyÂlık hÂlleri gorulmeye başlandı. Henuz yirmi yaşlarında babasının emri uzerine Şam'ın sÂhil şehirlerinden Lazkiye'ye gitti.

Kendisi anlatır: "Lazkiye şehrine vardım. CÂmi-i Uveynî'ye giderek, orada ibÂdetle gunlerimi gecirmeye başladım. Yedi sene insanlardan uzak, gonlumu Rabbime vermiş bir halde nefsimin terbiyesiyle meşgûl oldum. Beni mÂnevî hÂller kaplamaya başladı. Sonra dağlara ve collere duşup senelerce ilÂhî aşk ile kendimden gecmiş olarak dolaştım. Aklım başıma, şuurum yerine gelince, Lazkiye'ye dondum. Ev bark edinip evlendim. Sonra Trablusşam'a yerleştim. Orada yaşamaya, insanları mÂnevî yonden terbiye ederek, duny ve Âhiret seÂdetine kavuşmalarına calıştım."

Ali bin Omerî hazretleri, gosterdiği guzel hÂller ve kerÂmetler ile cok meşhur oldu. Herkesin sevgi, saygı ve îtimÂdını kazandı. CÂmiu KerÂmÂt kitÂbını yazan Yûsuf NebhÂnî hazretleri onun hakkında;

"Bu zamanda hÂrikulÂde hÂlleri bu kadar cok ve sayılamayacak derecede olan başka birini bilmiyorum." demektedir.

Bir zaman Lazkiye şehrine Ahmed Paşa mutasarrıf olarak tÂyin oldu. Ahmed Paşa ile Ali Omerî hazretlerinin İstanbul'dan bir tanışmışlıkları vardı. Ali Omerî hazretleri onu ziyÂret icin geldi. Onun geldiğini işiten mutasarrıf, adamlarından birisine işÃ‚ret edip, Ali Omerî hazretlerini evine goturmesini ve misÂfir etmesini soyledi. O oyle yaptı. Bir muddet sonra Ali Omerî hazretleri aslen Trablusşamlı birinin evine gitmişti. Ev sÂhibi olan Muhammed Efendi, Ali Omerî hazretleriyle goruşmesi esnÂsında mutasarrıfın kendi eliyle bir hediye gonderdiğini soyleyip hediyeyi gosterdi. Bu hediye kıymeti az bir şey olup, Ali Omerî hazretlerine îtibÂr etmediğini gosteriyordu. Evine kabûl etmediği gibi ustelik değersiz bir şey de gondermişti. Ali Omerî hazretlerinin buna cok canı sıkıldı. Yuzunun rengi değişti. Kalbi mahzûn bir hÂlde;

"Bana boyle mi yapılacaktı?" dedi. Bunu uc def tekrarladı. Sonra da;

"Ahmed Paşa azl oldu." buyurdu. O sırada azline hic bir sebep yoktu. Ali Omerî hazretleri Trablusşam'a dondu. Cok gecmemişti ki Ahmed Paşa'nın azl haberi geldi. Lazkiye vilÂyetine yeni mutasarrıf tÂyin edilmişti.

Ali Omerî hazretleri birgun sevdikleriyle birlikte bir bahcede sohbet ediyordu. Orada su dolu bir havuz vardı. Bu sırada elbiseleriyle birlikte su dolu derin havuza kendini atıverdi. Suda kayboldu. Herkes dehşete kapıldı. Kimsenin yapacak bir şeyi yoktu. CÂresiz cıkmasını beklediler. Fakat bir turlu cıkmadı. Vakit hayli uzadı. Herkes başına bir şey geleceğinden korkmuştu. Kendisine seslenildi. Bu sırada bahcenin diğer bir tarafından seslendiği işitildi. O tarafa gidildiğinde Ali Omerî hazretlerinin kendilerine baktığı ve tebessum ettiği goruldu. Herkes bu hÂle şaştı. Orada bulunanların ona karşı sevgileri daha da fazlalaşmıştı.

Ebû Ahmed BayrakdÂr anlatır:

"Zaman zaman Ali Omerî hazretleri ve bir kısım sevdiklerimizle temiz hava almak icin bahcelere cıkardık. Birgun yine bir bahceye gelmiştik. Burası ile geldiğimiz şehir arası hayli uzak idi. Bizimle berÂber olacağını soyleyen bir kardeşimiz henuz gelmemişti. Bunun uzerine hocamıza icimizden biri gider onu cağırır. Zîr kıymetli biridir." dedik. O zaman Ali Omerî hazretleri;

"Kimse gitmesin. Ben ona buradan seslenir, cabuk gelmesini soylerim." dedi. Bu soze hepimiz hayret ettik. Zîr arada oldukca uzun bir mesÂfe vardı. Sesin oraya ulaşması ise mumkun değildi. Ali Omerî hazretleri;

"Ey falan kişi, cabuk hazır ol seni beklemekteyiz!" buyurdu. Sonra da;

"İşte ben ona sizin icin seslendim. O da biraz sonra hazır olur." dedi. Az sonra beklediğimiz arkadaşımız geldi ve Ali Omerî hazretlerine;

"Nicin bana seslendiniz. HÂlbuki beni beklemiyordunuz. Ben evimin kapısında iken işittim. Derhal elbiselerimi giyip dışarı cıktım. LÂkin sizi bulamadım. Yola koyuldum. Yine size kavuşamadım." dedi. Biz onun sozlerine gulduk ve;

"Ali Omerî hazretleri sana buradan seslendi kardeşim." dedik. O da;

"Yemîn ederim ki, sesini kapının onunde işittim." dedi. Hakîkaten Şeyh Ali Omerî hazretlerinin bu kerÂmeti, ceddi hazret-i Omer'in kerÂmetine benzemişti. Zîr hazret-i Omer, İran'a gonderdiği ve orduya kumandan tÂyin ettiği SÂriye ordusu mağlup olmak uzere idi. Bu sırada hazret-i Omer, Medîne'de Cum hutbesi okuyordu. Hutbe arasında;

"Dağa yaslan ey SÂriye!" diye uc kere seslendi. Hazret-i SÂriyebu sesi o kadar uzak mesÂfeden işitip ordusunu dağa cekti. Arkasını dağa verip zafere ulaştı. Hazret-i Omer'in bu hÂdiseyi gormesi ve sesini duyurması onun kerÂmeti idi.

Muhammed ŞucÂn anlatır: "Lazkiye'de binbaşı olarak devlet hizmetinde calışıyordum. Emrimde askerî birlik vardı. Bir zaman Nasîriyye dağına bir vazife sebebiyle gitmemiz emredildi. Emrimde cesûr, gozunu budaktan esirgemeyen birisi vardı. O sırada hastalandı. Nusayrîlerle aramızda meydana gelebilecek bir harpte onun aramızda olması bizim icin son derece onemli idi. Bu sebeple geciktik. Ali Omerî hazretlerine gidip durumu arzedip bu kişinin emniyetimiz acısından onemini belirttim. Ne yapacağımızı sordum. Şeyh Omerî hazretleri anlattıklarım karşısında;

"Kalk o hasta askerin yanına gidelim!" buyurdu. BerÂberce oraya gittik. Hakîkaten asker, ateşler icinde yanıyordu. Ali Omerî hazretleri ona rahatsızlık duyduğu yeri sordu. O mîdesini işÃ‚ret edip, acıyla kıvrandı. Omerî hazretleri besmele cekip eliyle orasını meshetti.Allahu teÂlÂnın izniyle acı gecip hasta ayağa kalkıverdi. Bunun uzerine ona;

"Şimdi dilediğin yere gidebilirsin." buyurdu. Daha sonra verilen vazîfe yerine gittik. Bu, Şeyh Omerî hazretlerinin acık bir kerÂmeti idi.

Muhammed Bey anlatır: "Şeyh Ali Omerî hazretleri ile birlikte Lazkiye'den Trablusşam'a gidiyorduk. Bineklerimizle hayli yol katettik. Yolda karşımıza bir nehir cıktı. Nehrin obur tarafında bir ağac altında Nusayrî adı verilen dağ eşkıyÂsından bir grup oturmuştu. Bundan cok korktum ve;

"Efendim bunlar yol kesicilerdir. Bizi oldururler." dedim. Bana donup;

"Korkma, onlar bize bir şey yapamazlar!" buyurdu. Sonra atından indi. Atın ayaklarından yakalayıp yukarı kaldırdı. Biraz taşıyıp nehre girdi. Bu hal ile nehri gecti. Bunu goren eşkıyÂlar onu cin zannedip yerlerinden kactılar. Bu acÂib iş onun bir kerÂmeti idi. Zîr bir insanın yapabileceği bir iş değildi. Şeyh Omerî hazretleri tebessum ederek;

"Bak kacıyorlar." buyurdu.

Başka bir seferinde de yine Lazkiye'den gidiyorduk. Âniden dağ cihetinden kalabalık bir eşkıy grubu uzerimize hucûma kalktı. Onlarla baş etmemiz imkÂnsız diye duşundum ve cok korktum. Benim bu hÂlimi farkeden Ali Omerî hazretleri;

"Korkma, bak onlara ne yapacağım!" buyurdu. Kılıcını sıyırdı. Atını onların tarafına surdu. Kılıcını savurmaya başladı. HÂlbuki aralarında oldukca mesÂfe vardı. Uzaktan savrulan kılıc her bir eşkıyÂnın kellesini yere duşuruyordu. Cok gecmeden kalanları geri cekilip, kactılar. Bu kerÂmet onun en garip ve nÂdir kerÂmetlerinden biri idi.

Yine Muhammed Bey anlatıyor: "Trablusşam'da ikÂmetim esnÂsında bir zaman maddî sıkıntı icinde kaldım. Gidip hÂlimi Ali Omerî hazretlerine anlattım. Daha sonra onunla bir nehir kenarına gittik. Avucuyla nehirden su aldı. Bir de ne goreyim. Avucundaki su, altın olmuş. Bana donup;

"Al! Bizim bunlarla işimiz yok." buyurdu. Ben almak istemedim. Bunun uzerine onu suya attı."

Abdullah ed-Debbûsî anlatır: "Şeyh Ali Omerî hazretleriyle defÂlarca berÂber oldum. İci boş olan elini havaya uzatır, sonra parmaklarıyla bir şeyi yakalar gibi kapar, actığında elinde o an icin lÂzım olan bir şeyin bulunduğunu gorurduk."

Ali Omerî hazretleri bir gun Lazkiye eşrÂfından Mahmûd Ağa ile birlikte atlara binmiş olarak bir yere gitmek icin yola cıkmışlardı. Giderken karşılarına nehir cıktı. Atla birlikte orayı gecmek istediler. Bir ara su, Mahmûd Ağa'yı boyladı. Olumle burun buruna geldi. Şeyh Omerî hazretlerinin ise hic ıslanmamış olduğu goruldu. Sanki yer yuzunde yurumuştu. Mahmûd Ağa; "Donelim donelim!" diye seslenince, hep birlikte geri donduler.

Ali Omerî hazretleri bir gun talebeleriyle deniz kenarına gitmişlerdi. Talebelerin icinden birisi susadı. Fakat bu ihtiyÂcını soyleyemedi. Şeyh Omerî hazretleri avucuyla denizden su alıp susayan talebesine uzatıp; "İc!" buyurdu. O talebe o sudan icti. Suyun tuzluluğundan eser kalmamış tatlı bir menba suyu oluvermişti. Bu, Şeyh Ali Omerî hazretlerinin acık bir kerÂmeti idi.

Lazkiye'de, Genc Ağa isminde îtibÂr ve imkÂn sÂhibi birisi vardı. Şeyh Ali Omerî hazretlerine hurmet eder, duÂsını almaya calışırdı. Bunun cok azgın bir atı olup, kimse uzerine binmeye cesÂret edemezdi. Hatta seyis bile korkusundan ata uzaktan yem ve su verirdi. Bir gun Şeyh Ali Omerî hazretleri buraya geldi ve;

"Bugun senin Âsî, huysuz atına binmem îcab etti." buyurdu. Genc Ağa buna şaştı ve;

"Efendim burada dilediğiniz kadar binilecek at var. Onlardan birini seciniz. Zîr binmek istediğiniz bu huysuz hayvanın yanına bile yaklaşmak imkÂnsız." dedi. Şeyh Ali Omerî hazretleri bu hayvana binmekte ısrÂr etti. Bunun uzerine Genc Ağa seyise emredip huysuz hayvanı dışarı bırakmasını istedi. Seyis, denileni yaptı. Hayvan dışarı cıktı. Şeyh Ali Omerî hazretleri, hayvana yaklaşıp eliyle başına vurdu. Hayvanın aksiliği gecip uysallaştı ve başını eğdi. Daha sonra Ali Omerî hazretleri besmele ile ona bindi ve doğruca Şeyh Muhammed Mağribî CÂmii tarafına gitti. Burası, merdivenlerle cıkılan yaklaşık yetmiş basamak idi. Şeyh hazretleri buraya geldi. Başka yoldan da cıkma imkÂnı olmadığını anlayınca, uzerinde olduğu hÂlde atı bu merdivenlere surdu. Cok gecmeden at basamak basamak tırmanmış ve tepesine cıkmıştı. Oradakiler buna hayretle baktılar. Ali Omerî hazretleri attan indi. Ata ve kendine hicbir şey olmamıştı. Ondan başka bu şekilde cıkan hic işitilmedi.

El-Hac İbrÂhim HaddÂd anlatır: TicÂret icin Beyrut'a gitmiştim. Donuşte Trablusşam tarafına gidecek gemiye bindim. Vapurda Ali Omerî hazretleri de vardı. Uğurlayanları cok olduğu icin ved etmek uzere vapurdan indi. Uğurlayanlar icinde Beyrut'un eşrÂfından kimseler de vardı. O anda icime bir takım duşunceler geldi ve ona îtirÂz olarak;

"Onun bu hÂli şohretten başka bir şey değil. HÂlbuki bu hÂl evliy hÂli olamaz ve evliy tanınmak, bilinmek istemez, kendini gizlemeye calışır." diye icimden gecirdim. Bu duşuncelerim bir muddet devÂm etti. Bu esnÂda Ali Omerî hazretlerinin insanlarla goruşmeyi, vedÂyı bırakıp, bana doğru yoneldiğini gordum. Yanıma geldiler ve;

"EvlÂdım! Allahu teÂlÂya tovbe et. Af dile yoksa seni edeplendirmemiz îcÂb edecek!" buyurdu. Ben titremeye başladım, sonra; "Efendim tovbe ettim!" dedim ve ellerine sarılıp optum.

Ali Omerî hazretleri Beyrut'a geldiğinde, El-HÂc İbrÂhim Tayyare'nin evinde misÂfir kalırdı. Boyle bir zamanda Beyrut zenginlerinden hıristiyan birisinin tek oğlu hastalanmıştı. Doktorlar tedÂvîden Âciz kaldılar. Muslumanlardan birisi o zengine hasta oğlunu bir de Beyrut'a gelmiş bulunan Ali Omerî hazretlerine gostermesini soyledi. Hıristiyan zengin buna sevinip derhÂl El-Hac İbrÂhim Efendinin evine gitti. Ali Omerî hazretlerini gorup oğlunun hÂlini bildirdi.Ali Omerî hazretleri yanına ev sÂhibini alıp, hıristiyanın hasta oğlunu gormeye gittiler. Cocuk hakîkaten şiddetli bir hummaya tutulmuştu. Ali Omerî hazretleri ev sÂhibine;

"Bu hastalıktan oğlunuz olmeyecek. Allahu teÂlÂnın izniyle şifÂya kavuşacaktır." buyurup, elini cocuğun goğsu uzerine koydu ve du etti. Sonra evden cıkıp carşı tarafına gittiler. Cocuk kısa bir muddet sonra sıhhatine kavuştu.

Bir gun Ali Omerî hazretleri sevdikleriyle kır gezintisine cıkmışlardı. Yolda bağlı bir maymun gorduler. Ali Omerî hazretleri yaklaşıp, asÂsını ona doğru uzattı ve dokundu. Maymun derhal o asÂyı eline alıp optu ve başına koydu. Herkes buna şaştı. Oradakilerden birisi herhalde bu maymun terbiye gormuş deyip, Ali Omerî hazretlerinin asÂsını aldı aynen onun yaptığı gibi maymuna uzattı. Maymun o asÂyı aldı lÂkin opmedi ve alay eder bir şekilde tuttu ve gulmeye başladı. Sonra Ali Omerî hazretleri asÂsını aldı ve tekrar maymuna uzattı. Maymun bunu alıp ilk aldığı gibi optu ve başına koydu. Bu onun kerÂmeti idi. Hayvanlar bile kendisine hurmet eder hÂle gelmişlerdi.

Ali Omerî hazretlerinin Beyrut'u teşrîf ettiği bir zamanda Nablus şehri Âlimlerinden şeyh AbbÂs Humaş da oraya gelmişti. AbbÂs Humaş doktorların Âciz kaldıkları bir hastalığa yakalanmıştı. Pekcok ilÂc kullanmış, lÂkin fayda gormemişti. Gidip hÂlini Şeyh Ali Omerî hazretlerine anlattı. Ali Omerî hazretleri onu gorunce;

"Allahu teÂlÂnın izniyle şif bulacaksın!" buyurup odasına aldı, ağrıyan yerini acmasını soyledi. Şeyh AbbÂs Humaş, ağrıyan yerini actığında, Ali Omerî hazretleri orasını eliyle mesh etti. Ağrıdan ve hastalıktan eser kalmamıştı. Sonradan AbbÂs Humaş hastalığını soranlara;

"Allahu teÂl Şeyh Ali Omerî hazretlerinin ilÂcıyla bana şif verdi." derdi:

Şeyh Ali Omerî hazretleri Lazkiye'de iken, yanına şehrin eşrÂfından bir kısım kimseler geldi. Gelenler icinde VÂli NÂşid Paşa da vardı. İclerinden biri Ali Omerî hazretlerine;

"Efendim, İstanbul'da iken Sultan ile olan goruşmenizden bize de bahseder misiniz? Zîr bu goruşmenizde Sultan size cok hediyeler vermek istemiş fakat siz bunları kabûl etmemişsiniz" dedi. Şeyh Ali Omerî hazretleri tebessum ederek; "Behram Ağa ile birlikte sultanın saray bahcesine alınmıştık. Sultan, sarayın balkonundan bize bakıyordu. Behram Ağa, Sultanın yanına gitti. Cok gecmeden geri dondu. Elinde buyuk bir para kesesi vardı. Bana;

"Efendim! Bu, Sultanın size hediyesidir." dedi. Ben de ona;

"Bizim boyle şeylere ihtiyÂcımız olmaz." dedim. O bana almam husûsunda ısrÂr etti. Ben de;

"Almamız uygun olmaz; fazla yorulma!" dedim. O zaman;

"Efendim! Bunu Sultana geri vermem uygun olmaz. Haydi birlikte gidelim, orada ozur beyÂn edip alamayacağınızı kendiniz bildiriniz." dedi. BerÂberce Sultana gittik. Behram Ağa munÂsip bir şekilde durumu îzÂh etti. O zaman Sultan, bu keseyi almamı soyledi. Ben yine almak istemedim ve;

"Sultanım bizim buna ihtiyÂcımız olmaz." diye arz ettim. LÂkin Sultan almam husûsunda ısrÂr etti. Bunun uzerine şu keseyi cebimden cıkardım." dedi ve cebinden cıkarıp gosterdi. Bunu oradakilerin hepsi gordu. LÂkin icinde az bir şey vardı. Kesenin ağzı da iple bağlı idi. Duğumu cozdu. Keseyi ağzından tutup yanındaki masaya vurmaya başladı ve şoyle dedi:

"Sultana; "Bu kese dedem hazret-i Omer bin HattÂb'ın bereketiyle boş kalmaz." dedim. Ali Omerî hazretleri bu sozlerinin peşinden keseyi tekrar masaya vurdu. Bu esnÂda kese para ile dolmaya başladı. TÂ ki kese ağzına kadar doldu. Sonra kesenin ağzını zorlukla bağladı ve cebine koydu ve; "Sultan butun bunları gorunce ozrumu kabûl edip, hurmet etti." dedi.

O sırada oradakiler o mecliste bulunan bir nasrÂniye;

"Sen, Ali Omerî hazretlerinin keseyi boş olarak cıkarıp dolu olarak cebine koyduğunu gordun mu?" dediler. O da;

"Evet, hakîkaten acÂib bir iş!" dedi. Sonra oraya Temîm'den biri geldi. Bir mikdÂr mala ihtiyÂcı olduğunu soyledi. Şeyh Ali Omerî hazretleri cebinden keseyi cıkardı ve ondan hayli para verdi. Bu hÂli oradakilerin hepsi gorup ona daha cok bağlandılar.

Yine o anlatır: "Seneler sonra Kudus'e mahkeme reisi olarak naklim cıktı. O sırada Lazkiye şehri muftisinin bÂzı davranışları beni cok uzmuştu. HÂlbuki kendisine cok iyiliklerim dokunmuştu. Oradan vapurlaYafa'ya muteveccihen yola cıktım. Oradan Kudus'e hareket edecektim. Vapur Trablusşam'a uğradı ve burada akşama kadar kalacağını soylediler. Ben de vapurdan inip Şeyh Ali Omerî hazretlerini ziyÂrete gittim. LÂkin evinde bulamadım. Bahcelere doğru gittiğini ancak akşamleyin doneceğini soylediler. Uzuldum. Şehir halkından birisi beni evine goturup misÂfir etti. Akşama kadar orada kalıp sonra araba ile iskeleye doğru yola koyuldum. Yolun yarısında iken iskele tarafından Ali Omerî hazretlerinin geldiğini gordum. Yanında sevdikleri olduğu hÂlde at uzerinde idiler. Ben arabayı durdurup indim. O da atından indi. Koşup elini optum. Bir muddet oturduk. İlk sozu;

"Size uzuntu veren Lazkiye muftisini hesÂba cekeriz." oldu. Bu onun kerÂmeti idi. Zîr mufti ile aramızdaki işi kimse bilmiyordu. Onun başka kerÂmetlerine de şÃ‚hit olarak ve duÂsını alarak huzûrundan ayrıldım.

1896 senesinde Şeyh Ali Omerî hazretleri Beyrut'a geldi. AbdulkÂdir Efendi isminde şehrin eşrÂfından birine misÂfir oldu. O sırada hayatından umîd kesilmiş sedye icinde bir hasta huzûruna getirildi. Hasta hareket edemiyordu. Ali Omerî hazretleri;

"Hastayı sırt ustu yere bırakın!" buyurdu. Onu getirenler sedyeyi yere koydular. Ali Omerî hazretleri elini hastanın uzerinde gezdirdi ve bÂzı şeyler okuyarak şif icin Allahu teÂlÂya yalvardı. Sonra hastanın hareketsiz ellerinden tuttu ve;

"Allahu teÂlÂnın izniyle kalk!" buyurdu. O esnÂda hasta yerinden doğruldu. Hurmetle Şeyh Omerî hazretlerinin elini optu. Evine gitmek uzere oradan ayrıldı. Oradaki kimseler Ali Omerî hazretlerinin bu acık kerÂmetine şÃ‚hid oldular."

Yûsuf NebhÂnî hazretleri anlatır:

"Ali Omerî hazretleri ummî bir zÂt olup okuma-yazma oğrenmedi. Bununla birlikte ihtiyac hÂlinde istediğinde ceşitli dillerde konuşur ve yazardı. Onun FÂrisî dilde yazdığı bir şiirini İbrÂhim TayyÂr isminde bir zÂtın evindeki bir levhada gordum."

Şeyh Ali Omerî hazretleri doksan yaşlarından sonra vefÂt etti. Guzel ahlÂk sÂhibi, yumuşak huylu ve tevÂzuu cok idi. İnsanların sıkıntılarına goğus gererek yaşadı. ŞÃ‚zilî tarîkatına mensûb idi. Kendisine hediye olarak verilen şeyleri fakir, muhtac ve yetimlere vererek yaşadı.

EMRE İTÂAT

HaznedÂr Mahmûd Ağa anlatır:

"Bir zaman Trablusşam emniyet Âmiri Binbaşı Osman Ağa idi. Ben o zaman devlet memuriyetinde değildim. Ali Omerî hazretlerini ziyÂrete gittim. Bana;

"Seni yakında Osman Ağa'nın yerine tÂyin edeceğiz." dedi. Ben de;

"Efendim!O kişi vefÂt etmeden yerine gecmem mumkun değil." dedim. Bana;

"O vefÂt edecek, sonra sen onun yerine gececeksin." buyurdu. Hakîkaten cok gecmeden Osman Ağa vefÂt ediverdi. HÂlbuki sıhhati yerinde idi. Ben de Osman Ağa'nın yerine gecip emniyet Âmiri oldum. Vazîfeye başladım. Ali Omerî hazretleri Âdeti uzere bÂzı muhim şeyleri benim de yapmamı istedi. Bunlar oraya goc etmiş bÂzı kimselerin bir takım ihtiyaclarının Âcilen karşılanması idi. Emirlerini derhÂl yerine getirdim. Fakat bu iş uzayınca bıktım ve onun emirlerini geri cevirmeye başladım. Cok gecmeden sebepsiz yere azledildim. Bunun ona itÂat etmememin netîcesi olduğunu anladım."

HAYIRLISI OLSUN

Yûsuf NebhÂnî hazretleri anlatır:

"Bir zaman Lazkiye şehrinde cez mahkemesi reisi idim. İstanbul'dan bir mektup geldi. Mektubu Ahmed Cevdet Paşa yazmıştı. Mektupta Şam'a mahkeme reisi olarak tÂyin edildiğimi, birkac gune kadar imzÂdan cıkacağını ve telgrafla tarafıma bildirileceğini yazıyor ve sevinmem gerektiğini haber veriyordu. Bunun uzerine Şeyh Ali Omerî hazretlerine durumu bildiren bir mektup yazdım. Cez Mahkemesi reisi olarak Şam'a tÂyin edilmekte olduğum haberini verdim. Bu işin hangisinin hakkımda hayırlı olduğunu sordum. Zîr Lazkiye'de rahattım. Cok gecmeden mektubuma cevap geldi. Ali Omerî hazretleri gonderdiği mektubunda;

"Sen, Şam'a tÂyin edilmeyecek, yerinde kalacaksın. Uzulme!" diyordu. Daha sonra İstanbul'dan bir mektup aldım. Dostum Ahmed Paşa tÂyinimin durduğunu, bir başkasının tÂyininin yapıldığını bildiriyor ve hayırlısının olmasını yazıyordu. Şeyh Ali Omerî hazretlerinin bereketiyle olduğum yerde kaldım. Bu, onun kerÂmeti idi."
__________________